του Στρατή Μπουρνάζου
Δεν θέλω να μιλήσω πάλι για τον Δένδια. Ούτε για τις ευθύνες της κυβέρνησης. Ούτε για τη ΔΗΜΑΡ που έβγαλε μια ωραιότατη ανακοίνωση και καταδικάζει, λες και είναι κάνας αμέτοχος εμπειρογνώμων. Ούτε για τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ που, παρά την… πανστρατιά του εναντίον της Χρυσής Αυγής δεν καταδέχτηκε να βγάλει μια ανακοίνωση. Ούτε για τα «πενήντα φυλλάδια πολιτικού κόμματος» (ποιανού άραγε; Του ΚΚΕ; Των Οικολόγων; Του ΚΟΔΗΣΟ μήπως ή της ΕΡΕ, οπότε έχουν και ιστοριοδιφικό ενδιαφέρον;), που, σύμφωνα με την ΕΡΤ, βρέθηκαν στο σπίτι ενός από τους συλληφθέντες. Ούτε για τα κανάλια που δεν μίλησαν, τούτη τη φορά, για «στυγερό έγκλημα», αλλά για «διαπληκτισμό» πάνω στον οποίο ο «άτυχος νέος» «έχασε τη ζωή του». Τα έγραψε, και τα έγραψε καλά, ο Δημοσθένης στο RedNotebook (rnbnet.gr/index.php). Αντί γι’ αυτά, θέλω μονάχα να σταθούμε ένα λεπτό· να σταθούμε και να σκεφτούμε το γεγονός, γεγονός φοβερό και τρομερό, και που δεν έχει επιστροφή: ένα παλικάρι εικοσιεφτά χρονών, που πήγαινε κάθε πρωί, χαράματα, με το ποδήλατό του, μια ώρα δρόμο, να δουλέψει στο φούρνο για το μεροκάματο, δολοφονήθηκε καταμεσής του δρόμου, στην Τριών Ιεραρχών, στα Πετράλωνα. Επειδή ήταν Πακιστανός. Τον έσφαξαν δυο Έλληνες, τον δολοφόνησε το δηλητήριο που χύνουν καθημερινά οι νεοναζί στην κοινωνία μας.
Αν έχω να πω κάτι, θα ’θελα να το πω, αν ήταν μπορετό, σ’ εκείνους που δεν διαβάζουν τούτες τις γραμμές. Η ελληνική κοινωνία, μ’ όλο τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, το «μάτσο», τον σεξισμό που κουβαλάει (και κουβαλάει μπόλικα από δαύτα), διαθέτει και μια πολύτιμη παράδοση ανθρωπιάς, ένα απόθεμα συμπόνιας, αγάπης και αλληλεγγύης. Και πιστεύω ότι πολλοί, κι όχι μόνο αριστεροί, αμφισβητίες ή εξεγερμένοι, αλλά και δεξιοί, συντηρητικοί, φοβισμένοι ή μετρημένοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν πόσο ανατριχιαστικό, πόσο αποτρόπαιο, πόσο άδικο είναι να χάνεις τη ζωή σου επειδή έχεις μελαψό δέρμα — κι εδώ και κάμποσους μήνες οι νεοναζί δεν έχουν πάψει να μας λένε πόσο «εγκληματίες» και «υπάνθρωποι» είναι οι σκουρόχρωμοι. Και όχι μόνο μας το λένε, αλλά βρίσκονται κανάλια πρόθυμα να μας κοινωνήσουν τις «απόψεις» τους, υπουργοί να τους ακούσουν, μητροπολίτες να τους αγκαλιάσουν. Δεν ήταν η «κακιά στιγμή» ούτε ατύχημα. Το ματωμένο μαχαίρι της οδού Τριών Ιεραρχών γράφει πάνω του με ανεξίτηλα γράμματα: Χρυσή Αυγή και «συμπαραστάτες».
Η δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν είναι τόσο συγκλονιστική που δεν πρέπει να τη λησμονήσουμε μέσα στους δαιδάλους των αναλύσεων. Βέβαια, δεν μπορούμε να πάμε τον χρόνο πίσω: ό,τι κι αν πούμε, ό,τι κι αν κάνουμε, είναι νεκρός. Αυτό δεν αλλάζει, μένει στίγμα και λύπη ες αεί. Αυτό που μπορούμε, και πρέπει επειγόντως να κάνουμε, είναι να σταματήσουμε τους δολοφόνους. Τους νεοναζί. Αν η ελληνική κοινωνία θέλει να διατηρήσει την ανθρωπιά της, πρέπει να κλάψει τον Σαχτζάτ σα δικό της παιδί, να τον θρηνήσει σα δικό της νεκρό. Ας είναι οι γραμμές αυτές ένα μικρό ξόδι, ένα κεράκι αφτούμενο στη μνήμη του.
ΥΓ. Την Πέμπτη το βράδυ, στη Βουλή, στην ψηφοφορία για την Προανακριτική, η πρόταση Ανεξάρτητων Ελλήνων και Χρυσής Αυγής πήρε 110 ψήφους για τον Παπακωνσταντίνου, 104 για τον Βενιζέλο, 80 για τον Παπανδρέου, 63 για τον Παπαδήμο. Αναρωτιέμαι: Γιατί δεκάδες βουλευτές θεώρησαν ότι πρέπει να ψηφίσουν και την πρόταση ΑΝ.Ε.Λ.-Χρυσής Αυγής, ειδικά στην περίπτωση Παπακωνσταντίνου όπου υπήρχαν και άλλες δύο προτάσεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, και ΣΥΡΙΖΑ αφετέρου); Αν η κοινή πρόταση ήταν το πρώτο βήμα για να να μπουν κανονικά στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι οι νεοναζί, να κάνουν συμμαχίες και να ξεπλυθούν, οι 110 ψήφοι ήταν το επόμενο. Δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου