Τελικά τι απέμεινε Βαγγέλη;

Του Κώστα Καπνίση

Το σημερινό «ΠΑΣΟΚ» προέρχεται ήδη από μια εκλογική συντριβή σε δύο συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις του Μάη και του Ιούνη του 2012. Απώλεσε τα ¾ της δύναμής του μέσα σε τρία χρόνια. Δεν ήταν καθόλου βέβαια τυχαίο αυτό. Ήταν αυτό το «ΠΑΣΟΚ» που άνοιξε την Κερκόπορτα της χώρας στο ΔΝΤ και στους Ευρωπαίους «εταίρους». Θα περίμενε κάποιος μετά από αυτό το πολιτικό Βατερλό των εκλογικών αναμετρήσεων να μείνει στην άκρη, να κινήσει όλες εκείνες τις διαδικασίες ανασυγκρότησης και ανασύνταξής του αλλά και της αυτοκάθαρσης αν όντως ήθελε να έχει οποιοδήποτε αξιοπρεπές πολιτικό μέλλον. Το άλλοτε κραταιό Κίνημα υπέκυψε στον νεοφιλελευθερισμό, τον «εκσυγχρονισμό» του 1996 και τις ενδεδυμένες «σοσιαλιστική» προβιά γκρούπες οπορτουνιστών αλλά και πολιτικών ψώνιων που έκαναν το πραγματικό ρεσάλτο και το άλωσαν αλλά και του στέρησαν ότι πιο πολύτιμο είχε. Τη γνήσια και ειλικρινή σχέση με τον λαό που είχε οικοδομήσει ο ιδρυτής του.
 

Σε αυτή τη ζωή όλα τα πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν ειδικά όταν πάψουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Το σημερινό «ΠΑΣΟΚ» δεν έχει λόγο ύπαρξης. Για να γίνουμε ακόμα πιο σαφείς θα πούμε ότι δεν υπάρχει πια για να υπηρετεί τον λαό και την πατρίδα. Φαίνεται ότι αυτό δεν απασχόλησε και δεν προβλημάτισε όσους έχουν απομείνει στην Ιπποκράτους και αποφάσισαν να μετατραπούν σε «φιλοευρωπαϊκή» δύναμη βαφτίζοντας την «ανάγκη» υποχρέωση και προτίμησαν έτσι να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία έστω και με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά. Τα πολιτικά κόμματα, έχει ειπωθεί πολλές φορές, είναι ζωντανοί οργανισμοί. Είναι ενώσεις προσώπων που εκφράζουν συγκεκριμένες ιδεολογίες, συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης της ζωής, συγκεκριμένο τρόπο άσκησης της εξουσίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι κοινωνικές συμμαχίες. Από το 1996 και μετά το «ΠΑΣΟΚ» ξέχασε τις κοινωνικές του συμμαχίες. Ξέχασε τον λαό. Ξέχασε το γιατί και με ποια εντολή στάλθηκε στην εξουσία. Να υπηρετήσει τον λαό και την πατρίδα. Έκανε άλλα πράγματα. Έκανε μηχανισμούς, έκανε κομματικούς στρατούς, έκανε κομπρεμί με τα οργανωμένα συμφέροντα του κεφαλαίου, με όλους όσους είχαν στο στόχαστρό τους και απομύζησαν, και εξακολουθούν να το κάνουν, τον λαό. Έκανε ότι έπρεπε για να παραμείνει στην εξουσία. Δεν κατάλαβε αλλά και αν υποθέσουμε ότι δεν κατάλαβε δεν ενδιαφέρθηκε ότι «η εξουσία για την εξουσία» δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Ακόμα και αν το κάνει κάποιος η το επιδιώκει για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς κάποια στιγμή θα έρθει αυτό που λέγεται πλήρωμα του χρόνου. Όταν αυτό συντελεστεί θα γίνει με τόσο άσχημο τρόπο που πραγματικά θα ντρέπονται όσοι υπηρέτησαν αυτό το Κίνημα, όσοι το πίστεψαν, όσοι είχαν την ελπίδα ότι θα γίνει όχημα που θα τους πήγαινε μέχρι εκείνο το σημείο που μια ολόκληρη κοινωνία θα ευημερεί, θα αισθάνεται υπερήφανη και θα είναι αξιοπρεπής. Έγινε λοιπόν αυτό που προέβλεπαν αρκετοί από το 1996 και μετά. Κατέρρευσε. Αυτό έγινε και μάλιστα με πάταγο. Κάποιοι δεν άφησαν άλλη επιλογή. Αυτό το άλλοτε υγιές Κίνημα κυβέρνησε απλά για να κυβερνά. Για την εξουσία. Αλλοτριώθηκε. Διαλύθηκε. Σάπισε. Απεμπόλησε την ίδια του την ιδρυτική διακήρυξη άρα και το όποιο ιδεολογικό του υπόβαθρο. Κυβέρνησε από το 1996 και μετά και ακόμα κυβερνά με τις αναθυμιάσεις, ως συνιστώσα της ΝΔ.
Ο σημερινός του πρόεδρος προσπάθησε να κερδίσει τη μάχη της διαδοχής μετά την πτώση του Κ. Σημίτη το 2004 αλλά δεν τα κατάφερε. Εσκεμμένα. Άφησε τον Γ. Παπανδρέου να υποστεί την συντριπτική ήττα από τη ΝΔ του Κ. Καραμανλή και από την επόμενη μέρα έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο ανατροπής του Γ. Παπανδρέου. Δεν το κατάφερε ούτε και το 2007 στη δεύτερη ήττα του ΠΑΣΟΚ με την αλήστου μνήμης «επιδρομή» στο Ζάππειο και την ανοιχτή αμφισβήτηση του Γ. Παπανδρέου. Ηττήθηκε στις εσωκομματικές ζυμώσεις και εκλογές. Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή. Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε με εκκωφαντικό τρόπο τις εκλογές του 2009 και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πρόδωσε όχι μόνο τους Έλληνες γενικά και αόριστα αλλά ακόμα και τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του. Σε αυτή την κυβέρνηση συμμετείχε και ο Βαγγέλης Βενιζέλος και μάλιστα σε ιδιαίτερα στρατηγικές θέσεις. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ήξερε ότι το ΠΑΣΟΚ συρρικνώνεται. Όλοι το έβλεπαν. Όλοι το ένιωθαν. Ακόμα και οι δημοσκοπήσεις το έδειχναν. Αυτό όμως που κυνηγούσε ο ίδιος ήταν το να γίνει Πρόεδρος έστω και σε ένα συρρικνωμένο και υπό διάλυση ΠΑΣΟΚ. Τελικά τα κατάφερε μετά την άτακτη φυγή του Γ. Παπανδρέου και από την πρωθυπουργία (χωρίς καν να γίνουν εκλογές) αλλά και από τη θέση του Προέδρου ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο στον Βαγγέλη. Το όνειρό του έγινε πραγματικότητα λοιπόν. Τι να το κάνεις όμως το όνειρο αν μείνεις χωρίς ανθρώπους να το μοιραστείς;
 Στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012 το ΠΑΣΟΚ με πρόεδρο τον Βαγγέλη Βενιζέλο συνετρίβη κυριολεκτικά. Εξαερώθηκε. Όσοι έχουν γνωρίσει τον κ. Βενιζέλο από κοντά γνωρίζουν ότι είναι οξύθυμος και όταν του παίρνουν το «παιχνίδι» αντιδρά σαν μικρό παιδί. Βάζει τις φωνές. Έδωσε ένα δείγμα της απώλειας ψυχραιμίας του στην προεκλογική εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου όπου και έχασε τον έλεγχο στη συζήτηση με έναν πολίτη που του έλεγε τα αυτονόητα. Ήξερε για τις δημοσκοπήσεις και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να γλιτώσει μάταια από το αναπόφευκτο. Τη βέβαιη συντριβή. Στις εκλογές βέβαια δε συνετρίβη μόνο το «ΠΑΣΟΚ». Συνετρίβη και η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά. Συνετρίβη ο παλαιός δικομματισμός. Το σάπιο αυτό πολιτικό σύστημα που εναλλάχτηκε συνεργαζόμενο απόλυτα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Βρήκε τον τρόπο όμως να επιβιώσει. Συνεργάστηκε και επίσημα αλλά και με την απαραίτητη συνδρομή της «υπεύθυνης» ΔΗΜΑΡ καθώς τα «κουκιά» δεν έβγαιναν. Όλες μαζί λοιπόν οι «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις προχώρησαν και προχωρούν στο όνομα της «σωτηρίας» της πατρίδας. Όπου πατρίδα είναι ο εαυτός τους και μόνο. Η πολιτική τους διάσωση. Εξαφανίζουν λοιπόν σε αυτόν τον «ιερό» σκοπό τους τον ελληνικό λαό. Τον ισοπεδώνουν. Τον εξευτελίζουν. Αδιαφορούν προκλητικά. Τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο με ταχύτητα φωτός. Καταργούν τη Βουλή, εξευτελίζουν τους θεσμούς, αντιλαμβάνονται την Ελλάδα και τους πολίτες ως δικό τους περιουσιακό στοιχείο, ταυτίζουν τους θεσμούς με τον εαυτό τους και αν αυτοί χάσουν την εξουσία τότε η χώρα θα καταστραφεί. Αρνούνται ακόμα και στην πρόσφατη περιπέτεια, το κύκνειο αυτό άσμα τους, τη λίστα Lagarde, να κάνουν για πρώτη έστω φορά το αυτονόητο. Να μη κουκουλώσουν και αυτή την υπόθεση. Δε θα το κάνουν όμως. Ούτε αυτή τη φορά. Ακόμα και στη χθεσινή ομιλία του ο Βαγγέλης Βενιζέλος στη Βουλή είπε ότι αυτό το «ΠΑΣΟΚ» είναι ο εγγυητής αυτής της κυβέρνησης.
Θα γίνουν τα πάντα λοιπόν για να μη πέσει αυτή η κυβέρνηση; Τι απέμεινε τελικά Βαγγέλη από το ΠΑΣΟΚ; Τι άλλο θα κάνει αυτό το «ΠΑΣΟΚ»; Μέχρι που είναι διατεθειμένο να φτάσει; Να συνεργαστεί με ποιον ακόμα; Ερωτήσεις κάνουμε. Μια καλή υπηρεσία στη χώρα έχει να προσφέρει αυτό το «ΠΑΣΟΚ» και όσοι έχουν ακόμα απομείνει εκεί. Αν - λέμε αν – έχει απομείνει έστω και κάτι από αξιοπρέπεια, από σεβασμό προς όσους πολίτες στήριξαν στο μακρινό παρελθόν αυτό το κόμμα ένα πράγμα πρέπει να κάνει. Να αυτοδιαλυθεί σεβόμενο την ιστορία του και τις αρχές ίδρυσής του. Να πάψει πια να κατηγορεί τον λαό που σεβάστηκε τον εαυτό του και τις αρχές του και απομακρύνθηκε από αυτό το καρκίνωμα και εναπόθεσε τις ελπίδες του για ένα καλύτερο αύριο για όλη τη χώρα στην Αριστερά. Αυτό ζητά ο λαός. Τίποτε άλλο. Ζητά να ζήσει σε μια δίκαιη χώρα με αξιοπρέπεια, με σεβασμό του ενός προς τον άλλο. Κάνε αυτό που πρέπει λοιπόν Βαγγέλη. Δώσε ένα αξιοπρεπές τέλος σε αυτό το κόμμα που έχει εδώ και καιρό «τελειώσει». Δώσε ένα τέλος στην πολιτική ομηρεία όσων ακόμα πιστεύουν ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να ζωντανέψει κάτι που έχει εδώ και πολλά χρόνια πεθάνει. Αν κάποιοι ή ακόμα και εσύ εκφράζετε την αγωνία σας για το πολιτικό σας μέλλον πάντα υπάρχει και ο «Συναγερμός»…

www.periodista.gr