ΔΝΤ, ΣΥΡΙΖΑ και Βενιζέλος

Προχθές στη Βουλή ο Βενιζέλος, μέσα στον πανικό και το παραλήρημά του, κάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα να δεσμευτεί με την υπογραφή του για την εφαρμογή του Μνημονίου ως προϋπόθεση για να εκταμιευτεί η επόμενη δόση. Προφανώς κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Η απάντηση Τσίπρα υπήρξε αποστομωτική.
Στην έκθεση του ΔΝΤ, που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα, υιοθετείται και πάλι η κινδυνολογία, σύμφωνα με την οποία η αυξημένη επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε στάση πληρωμών ή και σε έξοδο της χώρας από το ευρώ. Δεν είναι η πρώτη φορά που η τρόικα ασκεί ωμή επέμβαση στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας. Δεν έχει βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα για τα αίτια της χρεωκοπίας του Μνημονίου, παρ' ότι ειδικά το ΔΝΤ έχει καταλήξει ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο και προτείνει, σε αντίθεση με τη Γερμανία, "νέο κούρεμα". Εντάσσει όμως αυτή την πρόταση σε νέο σκληρό πακέτο μέτρων, που καθιστούν αιώνια τη λιτότητα και αναπότρεπτη την κοινωνική καταστροφή.
Κι όμως, το ιερατείο του ΔΝΤ έπρεπε να διδαχθεί από τις αποτυχίες της πολιτικής του σε ολόκληρο τον πλανήτη. Έπρεπε να διερωτηθεί τι συμβαίνει με την Ιαπωνία, που αντεπεξέρχεται στην κρίση με εργαλεία που ανατρέπουν τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία του ΔΝΤ. Με αύξηση του πληθωρισμού και νομισματική επέκταση, με πρωταγωνιστή τον δημόσιο τομέα και ταυτόχρονα με φθηνή εξυπηρέτηση του δυσθεώρητου δημόσιου χρέους.
Η κρίση δεν προσφέρεται για μεσσιανισμούς και προφητείες. Το ελληνικό πρόβλημα είναι μέρος της παγκόσμιας κρίσης. Αντί, λοιπόν, οι ισχυροί να συμπεριφέρονται με αλαζονεία και να επιβάλλουν όρους που εκτραχύνουν την κρίση, οφείλουν να αντιμετωπίσουν χωρίς παρωπίδες και με λιγότερη ταξική εκδικητικότητα και μεροληψία την κατάσταση και τα θύματά τους.
Όταν ο Βενιζέλος ζητεί να υπογράψει ο ΣΥΡΙΖΑ πιστοποιητικό πολιτικής νομιμοφροσύνης προς την τρόικα, εκτός των άλλων, αποδεικνύεται ο ίδιος όχι μόνο με μειωμένη αξιοπρέπεια, αλλά και εκτός εποχής. Η εποχή των yesmen και των πολιτικών της αγοράς παρέρχεται...
Η ελληνική κοινωνία, καθώς και άλλες κοινωνίες, π.χ. στη Νότια Ευρώπη, μέσα από την καταστροφική εμπειρία των Μνημονίων συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα μετώπου κατά της λιτότητας και αναζητούν συμμαχίες. Σ' αυτή την προοπτική εγγράφεται και η "αύξηση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ", που είναι φυσικό να μην αρέσει στην τρόικα. Η Λαγκάρντ και οι άλλοι θα συνηθίσουν στην ιδέα ότι ανατρέπονται οι παλαιοί κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί που εξασφάλιζαν την υποδούλωση των χωρών. Και η κάθε πλευρά καλείται να τιμήσει την υπογραφή της...

www.avgi.gr