Μαρτυρία: “Αν θέλουν ας ξανανέβουν τώρα στο βουνό...”

Η μαρτυρία ειναι της Ράνιας Βερβερίδου, 62 χρόνων, τραυματία στις Σκουριές Χαλικιδικής

Ποτέ στη ζωή μου δεν περίμενα ότι θα γνώριζα από πρώτο χέρι αυτό που ο κόσμος λέει αστυνομική βία... Εμείς, εδώ στη Χαλκιδική, είμαστε απλοί άνθρωποι. Μέχρι πρόσφατα ζούσαμε ήσυχα στον τόπο μας και δεν είχαμε εμπειρίες από διαδηλώσεις και ΜΑΤ. Ξαφνικά κάποιοι υψηλά ιστάμενοι αποφάσισαν να καταστρέψουν τον τόπο μας, “φυτεύοντας” μέσα στο όμορφο δάσος μας, στις Σκουριές, ένα ανοιχτό μεταλλείο χρυσού... Αντιδράσαμε από την πρώτη στιγμή και εξ αρχής οι κυβερνώντες έφεραν τα ΜΑΤ για να μας τρομοκρατήσουν. Το “μακελειό” όμως που έγινε τον περασμένο Οκτώβριο δεν το χωρά μέχρι και σήμερα ο νους μου.
Ήταν η πρώτη φορά που οι αστυνομικές δυνάμεις μας άφησαν να προχωρήσουμε για ώρα μέσα στο βουνό, χωρίς να μας σταματήσουν. Μας έφραξαν τον δρόμο λίγο πριν από την περιοχή που έχουν χαρίσει στην καναδική εταιρεία... Οι γυναίκες που συμμετείχαμε στην κινητοποίηση αποφασίσαμε να κάνουμε καθιστική διαμαρτυρία. Σε όλη τη διάρκεια της πεζοπορίας στο δάσος ένιωθες να επικρατεί μια ύποπτη ηρεμία... Ήταν αργά το απόγευμα όταν ξέσπασε η άγρια επίθεση των ΜΑΤ. Χωρίς να προκληθούν από εμάς, όρμησαν με τέτοιο μένος, που σου έδιναν την αίσθηση ότι δεν τους νοιάζει αν αφήσουν πίσω τους νεκρούς. Ήταν σαν υπνωτισμένοι...
Άρχισαν να πετάνε κατά πάνω μας δακρυγόνα και συνέχιζαν να χτυπάνε την ώρα που προσπαθούσαμε να απεγκλωβιστούμε από το σημείο και να γυρίσουμε στο χωριό. Έριχναν τα χημικά πάνω στα κεφάλια, στις πλάτες μας και, όπως είναι φυσικό, επικράτησε πανικός. Κάποια στιγμή εγώ και ο σύζυγός μου μπήκαμε στο αυτοκίνητό μας και περιμέναμε να μπει μια 74χρονη γυναίκα που είχε ανέβει μαζί μας στο βουνό. Ξαφνικά έρχεται ένας τύπος σαν “ρομπότ” και χτυπάει το τζάμι του παραθύρου μας. Πριν προλάβω να αντιδράσω άνοιξε την πόρτα, με άρπαξε από τα ρούχα και άρχισε να μου φωνάζει απειλητικά “στα γόνατα, στα γόνατα”.
Έπεσα στα γόνατα, όπως μου ζήτησε, και τότε με πλησίασε και πάτησε δυνατά με τη μπότα του τον αχίλλειο τένοντά μου, με αποτέλεσμα να μου προκαλέσει έναν αφόρητο πόνο. Άρχισα να τσιρίζω. Σφάδαζα και κανείς δεν μου έδινε σημασία. Όσοι από αυτούς περνούσαν από μπροστά μου μού φώναζαν “σκάσε” και όσο συνέχιζα να σφαδάζω συνέχιζαν να μου επιτίθενται λεκτικά. Τον άνδρα μου, που προσπάθησε να με βοηθήσει, τον χτύπησαν άγρια και αυτόν, ενώ όση ώρα μας κρατούσαν καθισμένους στα γόνατα οι άνδρες των ΜΑΤ χαριεντίζονταν μεταξύ τους.
Κάποια στιγμή δύο από αυτούς πέρασαν από μπροστά μου, σέρνοντας ημιλιπόθυμο έναν ηλικιωμένο άνδρα, και σχολίαζαν γελώντας “Αν θέλουν ας ξανανέβουν τώρα στο βουνό...”. Αν αυτό είναι προστασία του πολίτη, τι να πω... Μέχρι σήμερα το πόδι μου έχει πρόβλημα, διότι προκλήθηκε μεγάλη ζημιά στο νεύρο.
Αυτή η δολοφονική συμπεριφορά της αστυνομίας, αντί να με τρομοκρατήσει, με πείσμωσε ακόμη περισσότερο. Νιώθω ότι με έχει προδώσει η ίδια μου η πατρίδα. Με μπαταρισμένο το πόδι πήγα σε όλες τις άλλες διαδηλώσεις που έγιναν. Τόσο εγώ όσο και χιλιάδες άλλοι κάτοικοι της περιοχής είμαστε πιο αποφασισμένοι από ποτέ να παλέψουμε μέχρι τέλους ενάντια στα μεταλλεία χρυσού. Δεν θα επιτρέψουμε να καταστρέψουν τον τόπο μας και τις ζωές μας.

Πηγή: alterthess via www.rednotebook.gr