Ο κυρ Γιάννης νωχελικά κάπνιζε το monte christo του καθήμενος στη δερμάτινη πολυθρόνα του προσωπικού του γραφείου στην έπαυλη Φιλίππου. Δεν έχει διάθεση ο κυρ Γιάννης. Η κρίση βαθαίνει. Θυμάται τα παλιά… μικρός… που βοήθαγε τον γιαουρτά πατέρα του στο μαγαζάκι της οδού Πατησίων… τι αγνά χρόνια.
Σιγά σιγά με κόπο και ιδρώτα το μαγαζάκι έγινε βιοτεχνία… ανοίξανε οι δουλειές, ήρθαν και τα πρώτα δάνεια… ο Παττακός… χρυσή δεκαετία. Ανοίγει ένα Auchentoshan του ’73 και αναπολεί την ίδρυση του εργοστασίου στη Μεταμόρφωση. Δύσκολη χρονιά τότε… παραλίγο οι «κόκκινοι» να τα καταστρέψουν όλα… αλλά ήρθε ο Καραμανλής «δόξα ο θεός» … αγόρασε και μαύρη λιμουζίνα. Καπνίζει, πίνει και χαμογελά … η «πράσινη δεκαετία» … να τα δάνεια… να οι κρατικές ενισχύσεις… τι όμορφα χρόνια… επιτυχίες, γλέντια, μπουζούκια και μαζί οι πρώτες γνωριμίες και εξαγωγές στην Ευρώπη… και τότε ήταν δύσκολα αλλά ο κυρ Γιάννης δεν ήταν κανένας χθεσινός, αυτοδημιούργητος άλλωστε όπως όλη η οικογένεια… ήξερε να χειρίζεται κρίσεις… μπήκε στα τυριά!
Να είναι καλά ο Μητσοτός, έδωσε άλλο αέρα στην αγορά… με κανέναν δεν είχε έχθρες ο κυρ Γιάννης, τα θαυμάσια προϊόντα με την παραδοσιακή συνταγή ανακύκλωσης ληγμένου γάλακτος έθρεψαν γενιές και γενιές ελλήνων… και τον αθλητισμό βοήθησε ο κυρ Γιάννης… δεν ήταν αχάριστος….
Κουράστηκε όμως… ακόμη μια γουλιά ουίσκι… καμαρώνει τον λεβέντη Θανασάκη… αυτός έχει το μαγαζί τώρα πια… λεβέντης σαν τον παππού του και έξυπνος… τι να έκανε το παιδί? Δεν άντεξε άλλο… κόψανε τους μισθούς των υπαλλήλων του, μειώσανε τις εισφορές στο ΙΚΑ… κάτι πήγε να κάνει ο φίλος του ο Γιωργάκης αλλά δεν ήταν αρκετό… όλα τα λεφτά στην «άκρη» (HSBC) τα έβαζε… τι να κάνει το παιδί? Έφυγε για το Λουξεμβούργο…
Στο διάολο και ακόμη παραπέρα…!
Νοέμβριος 2012 και η χώρα η οποία μας φιλοξενεί και για λόγους συντομίας θα αναφέρεται ως ελλάδα με τα σχετικά της παράγωγα, μετράει ήδη 3 χρεωκοπίες, 2,5 μνημόνια και αμέτρητες υποσχέσεις ανατροπής του οικονομικού και πολιτικού κλίματος. Όπως αναφέρθηκε στην γλαφυρή και καθόλου φανταστική ιστορία του κυρ Γιάννη, σημασία έχει να σωθεί η χώρα, να σωθούν οι τράπεζες και οι όμιλοι, πάντως όχι εμείς.
Το «σωτήριο» σχέδιο των τελευταίων δύο ετών, από το μνημόνιο I δηλαδή, είναι η περικοπή μισθών και δημοσίων παροχών, η κατάργηση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η αποδόμηση του πάλαι ποτέ κοινωνικού κράτους, με απώτερο σκοπό τη μείωση του επενδυτικού κόστους και των λειτουργικών εξόδων των επιχειρήσεων. Με την μείωση του εισοδήματος από εργασία να αγγίζει το 30% σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ και την ανεργία να φτάνει επίσημα το 23% (και πραγματικά άνω του 35%) διαμορφώνεται το τέλειο επενδυτικό – επιχειρηματικό περιβάλλον.
Το «σωτήριο» σχέδιο των τελευταίων δύο ετών, από το μνημόνιο I δηλαδή, είναι η περικοπή μισθών και δημοσίων παροχών, η κατάργηση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η αποδόμηση του πάλαι ποτέ κοινωνικού κράτους, με απώτερο σκοπό τη μείωση του επενδυτικού κόστους και των λειτουργικών εξόδων των επιχειρήσεων. Με την μείωση του εισοδήματος από εργασία να αγγίζει το 30% σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ και την ανεργία να φτάνει επίσημα το 23% (και πραγματικά άνω του 35%) διαμορφώνεται το τέλειο επενδυτικό – επιχειρηματικό περιβάλλον.
Ταυτόχρονα οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης καταστέλλεται είτε άμεσα από την κρατική μηχανή είτε έμμεσα από την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Φτάσαμε σε σημείο η τρομοκρατία και ο φασισμός του δελτίου των 8 να «χρήσει» με το αξίωμα του βουλευτή, νεοναζί καθάρματα από τους βόθρους του υποκόσμου της ελληνικής πραγματικότητας .Μία υπάλληλος εταιρείας όπλων και μερικοί μαστροποί, πράκτορες, λαμόγια, χρηματιστές, αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι καθόρισαν την πολιτική ατζέντα με βάσει τις ανάγκες τους, τις ανάγκες των αφεντικών, των τραπεζών και του εφοπλιστικού λόμπυ.
Θα περίμενε κανείς, όπως επιμένουν οι φωστήρες του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης Κουβέλη και οι συν αυτώ δημοσιοκάφροι, να έχουν αρχίσει να εισρέουν κεφάλαια εκμεταλλευόμενα τα φθηνά εργατικά χέρια και τον εξαθλιωμένο κοινωνικό ιστό. Η πραγματικότητα μεταφράζεται σε 3εκ. πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας και άλλα 5εκ. οριακά πάνω από τις 7.178 ευρώ ατομικό εισόδημα το οποίο θεωρείται ως το κατώτατο όριο διαβίωσης. Όλα αυτά σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτά τα δεδομένα είναι πλασματικά, η πραγματική διαβίωση όπως έχει εξελιχθεί την τελευταία 5ετία όχι μόνο δεν αποδίδεται με αριθμούς και εξισώσεις αλλά αντιστοιχεί σε περιόδους πολέμου (5ετής ύφεση με ραγδαίο ρυθμό και 3 κραχ εμφανίστηκαν σε κράτη μόνο κατά τη διάρκεια του Α και Β Παγκοσμίου Πολέμου).
πίνακας ΑΕΠ στο συννημένο
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το 2008 το ΑΕΠ υποχωρεί συνεχώς ασκώντας πίεση στα εισοδήματα και αυξάνοντας την ανεργία. Το ΑΕΠ του 2008 ανέρχονταν στα 231 δις ευρώ ενώ για το 2011 η τιμή κλείνει στα 216 δις ευρώ. Την ίδια στιγμή το χρέος το 2008 ήταν 263 δις ευρώ ενώ το 2011 εκτιμήθηκε στα 355 δις ευρώ. Το 2012 η χώρα που μας φιλοξενεί παρουσιάζεται να χρωστάει κατά την eurostat 280 δις ευρώ (στοιχεία α τριμήνου) ενώ ο economist εκτιμά ότι στο κλείσιμο της χρονιάς το χρέος θα αγγίζει τα 323 δις ευρώ.
Μετά από τόσες «επιτυχίες», θυσίες και haircuts το χρέος κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα ενώ το ποσοστό του με βάσει το ΑΕΠ αυξάνεται στο 155%… Για το επόμενο έτος τα μαντάτα είναι ακόμη πιο άσχημα, το χρέος εκτιμάται να εκτιναχθεί στα 346 δις ευρώ κατά την δήλωση Στουρνάρα (…μετά τον πρωθυπουργό Πικραμένο η χώρα απέκτησε υπουργό Στουρνάρα) ενώ ανάλογα που θα… πέσει το ΑΕΠ, το ποσοστό χρέους θα κυμανθεί μεταξύ 160% έως 180% . Δηλαδή το χρέος αντί να μειωθεί, αυξάνεται.
Το ασύλληπτο οικονομικό πλάνο σωτηρίας σχεδιάστηκε από το ΔΝΤ και εκτελέστηκε από τους ΓΑΠ, Βενιζέλου, Σαμαρά, Καρατζαφέρη, Κουβέλη με τις ευλογίες του ΣΕΒ, των τραπεζών, των εφοπλιστών και των λοιπών καθαρμάτων. Ένα πλάνο του οποίου η διάρκεια επαναπροσδιορίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η Μερκελ μίλησε για τουλάχιστον 5ετή ακόμη ύφεση ενώ τα πιο απαισιόδοξα σενάρια αναφέρουν ότι θα ξεπεράσει το 2020, πράγμα που μεταφράζεται σε κλιμάκωση της καταστροφής του κοινωνικού ιστού. Ήδη οι τελευταίες κερδοφόρες για αυτούς, εταιρείες τα μαζεύουν και φεύγουν (Coca-cola, ΦΑΓΕ, ΜΕΤΚΑ, ΤΕΡΝΑ, S&B, Μαρινόπουλος…), όχι γιατί έχουν υποστεί ζημιές αλλά επειδή περίμεναν τα πράγματα ακόμη καλύτερα για αυτούς. Όπως ξεκάθαρα φαίνεται παρόλη την καταστροφή που υπέστη η χώρα τα τελευταία χρόνια, η κερδοφορία από το 2010, μετά τα μνημόνια δηλαδή, αυξάνει πάλι. Απόλυτα φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς ότι σε αυτή τη χώρα η πώληση υπηρεσιών και προϊόντων γίνεται με ευρωπαϊκές τιμές ενώ η εργασία αποτιμάται πλέον σε… τιμές Βαλκανίων και Κίνας. Το πιο φαιδρό αποτέλεσμα όλων είναι ότι η ελληνικότατη αυτή κερδοφορία επενδύεται παντού στον κόσμο εκτός από το ελληνικό Φέουδο και αποταμιεύεται στην Ελβετία.
πινακας κερδοφορίας στο συνημμένο
Στο διάστημα 2008-2012 οι τράπεζες χρηματοδοτήθηκαν από το κράτος με 145 δις ευρώ ενώ η χρηματιστηριακή αξία του τραπεζικού κλάδου από 80 δις ευρώ που ανέρχονταν το 2008 σήμερα αξίζει περίπου 3,5 δις. Στην ανθρώπινη διάλεκτο αυτό μεταφράζεται ως εξής: οι τράπεζες έχουν καταρρεύσει και το υπερχρεωμένο κράτος εξακολουθεί να τις χρηματοδοτεί. Οι ελληνικές τράπεζες ως El Sid του ελληνικού καπιταλισμού, συγχωνεύονται χωρίς κανένα αξιακό αντίκρισμα. Η Τράπεζα Πειραιώς με ζημιές 6 δις ευρώ και με χρέη 25 δις ευρώ έναντι άλλων τραπεζικών ιδρυμάτων απορροφά την Αγροτική Τράπεζα, η οποία έχει στην κατοχή της υποθηκευμένα όλα σχεδόν τα αγροτεμάχια της χώρας. Από τη στιγμή που οι υποψήφιοι για νόμπελ οικονομίας Προβόπουλος και Παπαδήμας, εμπνεύστηκαν αυτό το απίστευτο σχέδιο «εξυγίανσης και αποκρατικοποίησης» της ΑΤΕ, ήταν αδύνατον να απουσιάσουν και οι φασίστες, οι οποίοι το ψήφισαν στη Βουλή.
Το κράτος έχοντας ήδη πλέον χρεοκοπήσει τρείς φορές σε διάστημα τριών ετών, συμπαρασυρόμενο από την απληστία αφεντικών και τραπεζών, καταργεί πλέον κοινωνικά δικαιώματα και ξεπουλά ιδιοκτησίες στο κεφάλαιο. Ταυτόχρονα αναλαμβάνει ρόλο κυματοθραύστη στην γενικότερη ευρωπαϊκή οικονομία προσπαθώντας να σώσει αρκετά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που είχαν συσσωρεύσει ομόλογα και κατέχουν τίτλους του ελληνικού δημοσίου, διαφόρων ΔΕΚΟ, Τραπεζών και επιχειρήσεων. Τα ασφαλιστικά ταμεία μαζί με τα αποθεματικά εργασίας δεκαετιών καταρρέουν. Το κράτος βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση και μπροστά στον κίνδυνο εξόδου από το κωλονόμισμα του ευρώ χαρίζει δημόσια περιουσία στο Κεφάλαιο. Αποφασίζει να ιδιωτικοποιήσει όλες τις υγιείς (και ως ένα βαθμό κοινωφελείς) ΔΕΚΟ αλλά και 10 λιμάνια, 39 περιφερειακά αεροδρόμια, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΔΕΠΑ, ΛΑΡΚΟ, Ελληνικά Πετρέλαια, ΟΣΕ κ.α. Τονίζουμε ιδιαίτερα ότι η πώληση του ΟΤΕ και της Ολυμπιακής όχι μόνο δεν είχαν κανένα μακροχρόνιο θετικό αποτέλεσμα στην ελληνική οικονομία αλλά δημιούργησαν από τη μία καρτέλ στις τηλεπικοινωνίες με πλήρη έλεγχο των επικοινωνιών και καταγραφής συνδιαλέξεων και από την άλλη μονοπώλιο στις αερομεταφορές (συγχώνευση Ολυμπιακής-Aegean).
Τον Ιούλιο του 2011 συστάθηκε το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) στο πλαίσιο της εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής στρατηγικής, το οποίο είναι υπεύθυνο για την «αξιοποίηση» 71.000 δημόσιων ακινήτων, 597 νησιών, 14 αλυκών, 538 αρχαιολογικών χώρων, 1.294 βοσκοτόπων, 151 λιβαδιών και όλες τις ΔΕΚΟ… τι θα πουληθεί από όλα αυτά είναι στη διακριτική ευχέρεια των δανειστών. Το ΤΑΙΠΕΔ ιδρύθηκε με τη μορφή ΑΕ έχοντας στόχο τη ρευστοποίηση και την ιδιωτική εκμετάλλευση στο μέγιστο δυνατό. Το Ταμείο έχει 6ετή διάρκεια ζωής η δε σημερινή διοίκηση έχει τριετή θητεία. Το Διοικητικό Συμβούλιο περιλαμβάνει πέντε (5) μέλη και απαρτίζεται από εκπροσώπους των τριών πολιτικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) και επιχειρηματικά στελέχη. Στο Ταμείο μεταφέρθηκαν τα περισσότερα από τα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιληφθεί στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και θα μεταφερθούν όσα ακόμη περιουσιακά στοιχεία αποφασιστεί από την Ελληνική Δημοκρατία να αξιοποιηθούν ή να πουληθούν. Όποιο περιουσιακό στοιχείο μεταφερθεί στο Ταμείο, πωλείται, αξιοποιείται ή ρευστοποιείται.
Υποσημείωση ότι καμία επιστροφή δε γίνεται δεκτή αφού βάσει νόμου η επιστροφή των περιουσιακών στοιχείων στο Δημόσιο απαγορεύεται (!!!).
Επόμενο «φιλέτο» ο τομέας της ενέργειας και των φυσικών πόρων. Ιδρύεται η Ρυθμιστική Αρχή Υδάτων στο πλαίσιο της αποκρατικοποίησης των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. Στα ίδια «πετυχημένα» πρότυπα της Αρχής Ρυθμιστικής Ενέργειας η οποία «ρύθμισε» τις μπίζνες στον κλάδο της ενέργειας και δίνοντας άδεια λειτουργίας και εκμετάλλευσης φωτοβολταϊκών σε «επιφανείς» επιχειρηματίες (σκάνδαλο Energa – Ηellas Power) θα «ρυθμιστούν» και τα ύδατα. Η ιδιωτικοποίηση ΟΠΑΠ, Κρατικών Λαχείων και Ιπποδρόμων θα σπάσει τον έλεγχο του κρατικού μονοπωλίου και θα δημιουργήσει μία χώρα ανεξέλεγκτου τζόγου και τυχερών παιγνίων.
Από όλα αυτά προκύπτει ένα ερώτημα που κανένας καθεστωτικός οικονομολόγος ή έστω πρωτοετής σε κολλέγιο Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Γκουανταλκανάλ, δε μπορεί να απαντήσει με λογική: πως είναι δυνατόν μία εταιρεία σαν τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τον ΟΣΕ, τα ΕΛΤΑ, τον ΟΠΑΠ κλπ να λειτουργούν η κάθε μία στον κλάδο της ως μονοπώλιο και να είναι ταυτόχρονα ελλειμματική και ζημιογόνα? Ποιος ήταν ο πολιτικός διαχειριστής τους τόσα χρόνια?
Η πολυδιάσπαση των ΔΕΚΟ σε ζημιογόνες θυγατρικές και οι επενδύσεις των κερδών τους σε ομόλογα υψηλού κινδύνου έφεραν τα ελλείμματα, ενώ οι χορηγίες στα πλαίσια του «κοινωνικού κράτους» σε διαφημίσεις και μίζες έφεραν τις ζημιές. Για ποιο λόγο υπάρχει διαφήμιση της ΔΕΗ στα ΜΜΕ που ενημερώνει για το νέο έντυπο λογαριασμού? Πόσο κόστισε? Γιατί οι μεγάλες επιχειρήσεις αποφεύγουν το χαράτσι στα ακίνητα δηλώνοντας χρήσεις άνευ συνάφειας ενώ ο άνεργος καταστέλλεται στην προσπάθεια του να επανασυνδέσει την παροχή της ΔΕΗ που του διέκοψαν? Τις κατέστησαν λοιπόν, εντέχνως αλλά και άκομψα, ζημιογόνες για να τις πουλήσουν φτηνότερα. Δεν είναι λαϊκισμοί τα αναγραφόμενα, είναι ένα πραγματικό, φτηνό και κομπραδόρικο σχέδιο με νεοελληνική λαμογιά…
Η οικονομική συγκυρία αυτή τη στιγμή είναι «πολεμική», από τη μία η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων (που από το 2010 και μετά αυξάνει) σε πλήρη σύμπραξη με τις τράπεζες οι οποίες έχουν αποθεματικά 180 δις ευρώ (σε χρήμα που δεν υπάρχει πραγματικά) και από την άλλη όλο το υπόλοιπο φάσμα της νεοελληνικής κοινωνίας να πλήττεται. Ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες, δημόσιοι υπάλληλοι, μισθωτοί, εργάτες, άνεργοι, συνταξιούχοι, μετανάστες έχουν υποστεί μειώσεις στο εισόδημά τους που ξεπερνά το 50% κάτι που για τις ευπαθείς ομάδες είναι αργός θάνατος. Αυτές οι τάξεις που στην ελληνική φεουδαρχική κοινωνία έχουν πάρει το ρόλο της, κατά Μαρξ «εργατικής τάξης», καλούνται να διαλέξουν μέλλον. Ή με το φασισμό και την καπιταλιστική κυριαρχία ή με την ελευθεριότητα που προσδίδει η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης φύσης.
Οι αυτονόητες κατακτήσεις των κοινωνικών αγαθών, οι ταξικές διεκδικήσεις, οι αξίες της ζωής και της αξιοπρέπειας, αμφισβητούνται από τις ισχυρές κάστες σε παγκόσμιο οικονομικό επίπεδο. Το μέλλον των ευρωπαϊκών οικονομιών έρχεται αντιμέτωπο με τον ανταγωνισμό που γεννά το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα. Το Κέρδος επιβάλλει το Οργουελικό μέλλον κυριαρχικά. Στην χώρα που μας φιλοξενεί έφτασε η στιγμή όπου ο καθένας θα αναλάβει τις ευθύνες του. Η επίσημη Αριστερά έρχεται στη διακυβέρνηση για να διαχειριστεί την κρίση και να αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες ή κάτι τέτοιο τουλάχιστον ισχυρίζεται. Το βέβαιο είναι ότι ακόμη και η πιο αισιόδοξη, φαντασιακού επιπέδου, αριστερή διακυβέρνηση, είναι αδύνατον να αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη. Οι δομές του καπιταλισμού είναι αρκετά ελαστικές και τα παγκόσμια ιστορικά παραδείγματα μέχρι σήμερα φανερώνουν από ενσωμάτωση της Αριστεράς με λογική Σοσιαλδημοκρατίας μέχρι και Χούντες. Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις τρέχουν και τα όποια αποτελέσματα θα καταγραφούν ιστορικά.
Στο ενδιάμεσο της «αιωνιότητας» αυτό που πρέπει να διασφαλιστεί και να διευρυνθεί σε ταξικό πλέον επίπεδο είναι η πολιτική επιλογή της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης. Το επόμενο στοίχημα για τον κόσμο που πλήττεται είναι να θέσει κινηματικά την εξέλιξη της λογικής των καταλήψεων στέγης σε καταλήψεις χώρων παραγωγής, είτε με τη μορφή αγροτικής εκμετάλλευσης είτε με την μορφή απαλλοτρίωσης των παραγωγικών συντελεστών. Άλλωστε όπως μας ενημέρωσε και η κυβέρνηση μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, η περιουσία του δημοσίου είναι τόσο μεγάλη που μπορούμε κάλλιστα να κάνουμε σχέδια κοινωνικών απαλλοτριώσεων και οργάνωσης της κοινωνικής δικτύωσης, άμεσα και συλλογικά (άνευ μεσαζόντων) από το να καταλήξει στα χέρια των γνωστών γραβατομένων αγνώστων επενδυτών.
thecure
IMF world economic & financial surveys oct.2012,
Έκθεση 2012 ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, Ελληνική Στατιστική Αρχή, Eurostat, Ημερήσιος Τύπος, http://www.hradf.com/gr,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου