Το επικίνδυνο υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη"

Εν μέσω άτυπης προεκλογικής περιόδου, ένα αντισυνταγματικό υπουργείο κηρύσσει τον πόλεμο στους παράτυπους μετανάστες. Αν οι επιπτώσεις αυτής της κυβερνητικής πρωτοβουλίας δεν ήταν τραγικές για τους στοχευμένους μετανάστες, ολέθριες για τη δικαϊκή τάξη της χώρας και επιζήμιες για το επίπεδο του πολιτικού λόγου σε μια από τις κρισιμότερες καμπές της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας, η εικόνα θα ήταν γελοία.
Η σύσταση του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, τον Οκτώβριο του 2009, προκάλεσε ανάμεικτα θυμηδία και πίκρα. Οι κακές γλώσσες συνδύασαν συνειρμικά τον πρώτο όρο της ονομασίας του υπουργείου με την προστασία που παρέχεται σε καταστηματάρχες από τα κυκλώματα της νύχτας ή σε εκδιδόμενες από τα κυκλώματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Σε περιόδους έξαρσης της αστυνομικής αυθαιρεσίας, όλοι αναλογίστηκαν την απόσταση που χώριζε τον ιδεατό στόχο του υπουργείου από την πραγματικότητα. Στην καθημερινή ζωή, επικράτησε μια συντετμημένη ονομασία, που παρέπεμπε περιπαιχτικά σε τζογαδόρικες πρακτικές.
Κανείς δεν ασχολήθηκε με τον δεύτερο όρο της ονομασίας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Ίσως γιατί η λέξη «πολίτης» παραμένει ιερή στο συλλογικό φαντασιακό, ως δύσκολα κατακτηθέν
πολιτικό επίτευγμα και ως αέναα διαφυλασσόμενος στόχος έναντι της εκάστοτε κρατικής αυθαιρεσίας. Κανείς δεν παρατήρησε ότι η λέξη «πολίτης» αποκλείει, αντί να περικλείει. Αποκλείει όλους τους αλλοδαπούς που βρίσκονται εντός της επικράτειας ως μετανάστες, επιχειρηματίες ή τουρίστες. Με τη στενή έννοια του όρου, αποκλείει και όλους τους ανήλικους ημεδαπούς.
Κοινώς, η ονομασία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη είναι αντισυνταγματική. Ο σκοπός που επιδιώκει το υπουργείο είναι αντισυνταγματικός. Παραβιάζει άμεσα το αρ. 5 παρ. 2 του Συντάγματος, που ορίζει ότι «όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων». Παραβιάζει άμεσα και την αρχή της ισότητας των Ελλήνων ως προς τα δικαιώματά τους.
Πώς προσδοκούμε από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να αναπτύξει μια ανθρώπινη και δίκαιη μεταναστευτική πολιτική, όταν αυτή η ίδια ηγεσία έχει εξ ορισμού αποκλείσει τους μετανάστες από την τυπικά ορισμένη αποστολή του υπουργείου; Πώς προσδοκούμε από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να σεβαστεί τον νόμο και τις διεθνείς υποχρεώσεις της Ελλάδας, όταν αυτή η ίδια ηγεσία νοεί το έργο της μέσω της παραβίασης του Συντάγματος; Τι είδους τάξη μπορεί να εγγυηθεί ένα σώμα ασφαλείας που θεσπίζεται μέσα από την αταξία; Πώς να εισακουστούν οι καταγγελίες για αυθαίρετες αστυνομικές πρακτικές εις βάρος μεταναστών, όταν το πλαίσιο άσκησης του αστυνομικού έργου έχει ορισθεί βάσει μιας αποκλειστικά εθνικιστικής αντίληψης της κοινωνίας;
Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Αναδεικνύουν μία από τις διαχρονικότερες παθογένειες του μηχανισμού καταστολής. Διότι, αν η σημερινή κήρυξη πολέμου κατά των παράτυπων μεταναστών μπορεί να γίνει κατανοητή ως κλασική ψηφοθηρική στρατηγική, που επιδιώκει να απομακρύνει την προσοχή των πολιτών από το Μνημόνιο, η αρχική σύλληψη και αποδοχή ενός αντισυνταγματικά καθορισμένου κυβερνητικού έργου δηλώνουν βαθιά έλλειψη εξοικείωσης του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη με τις στοιχειώδεις επιταγές του Συντάγματος.
Όταν το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προσαρμόσει την αποστολή του στις επιταγές του Συντάγματος, τότε θα δικαιούται να προτείνει μια μεταναστευτική πολιτική. Η σημερινή αντιστροφή αυτής της λογικής υπονομεύει τα θεμέλια του πολιτεύματος γιατί αναιρεί κάθε έννοια ευνομίας. Συνεπώς, εγκυμονεί πολύ σοβαρότερους κινδύνους για τη χώρα από αυτούς που ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζει εξαγγέλλοντας την πάταξη της παράτυπης μετανάστευσης.
www.avgi.gr