Αποχουντοποίηση δεν έγινε ποτέ, όπως νωρίτερα δεν υπήρξε τιμωρία όσων συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές. Δωσίλογοι, βασανιστές, χαφιέδες και εκτελεστές, χάθηκαν μέσα στο πλήθος, αλλάζοντας παλτό.
Η ελληνική Δεξιά δεν αποκήρυξε ποτέ το παρελθόν της, δεν έκανε αυτοκριτική για τους εκτοπισμούς
και την καταδίωξη των αντιφρονούντων και βολεύτηκε μέσα στο ιδεολόγημα της εθνικής συμφιλίωσης, με βάση το οποίο έφταιξαν και οι δύο πλευρές: Έφταιξαν, δηλαδή, το ίδιο, και αυτοί που δεν έβρισκαν τόπο να σταθούν και πήραν τα βουνά, μετά τη Βάρκιζα, και εκείνοι που τους κυνηγούσαν. Η ανάγκη να καταλαγιάσουν τα πολιτικά πάθη και τα συμπλέγματα της Αριστεράς μετά την πτώση του Τείχους, βοήθησαν την ελληνική Δεξιά να μην κοιτάξει ποτέ τον καθρέφτη, να μην αναγνωρίσει λάθη και εγκλήματα.
Η μόνη ήττα ήταν ότι στη διάρκεια της μεταπολίτευσης είχε αρνητική φόρτιση ο αυτοπροσδιορισμός της συγκεκριμένης παράταξης ως δεξιάς, πόσο μάλλον της ακροδεξιάς. Έτσι, επινοήθηκε ο όρος κεντροδεξιά, αργότερα ο μεσαίος χώρος, προκειμένου να φύγει πάνω από τους συντηρητικούς το άγος που έρχεται από το παρελθόν και από τη διαχείρισή του. Η ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ήταν το απόλυτο επιχείρημα για να ξεχαστούν τα έργα και οι ημέρες των ταγματασφαλιτών και των συνεχιστών τους.
Η ελληνική Δεξιά, λόγω ιστορίας και ανάγνωσης της ιστορίας, αποτελεί μοναδική περίπτωση. Δεν εκπροσωπεί το σύνολο της αστικής τάξης, όση υπάρχει εδώ, και όταν ταυτίζεται με το κεφάλαιο πρόκειται κυρίως για την παρασιτική κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ελίτ. Δεν εμφορείται καν από φιλελεύθερες ιδέες, παρά μόνο από την κακοποιημένη εκδοχή τους, όπως αποδείχθηκε στα χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Το μεγάλο απωθημένο των Δεξιών ήταν τις τελευταίες δεκαετίες η υπεροχή και η ηθική νομιμοποίηση της Αριστεράς. Το καλό ήταν ταυτισμένο στο συλλογικό υποσυνείδητο με τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Το δημοκρατικό ιδεώδες, η κοινωνική δικαιοσύνη, ήταν αναζητήσεις που γίνονταν σε αυτή την όχθη. Παρά τα επικοινωνιακά καραγκιοζιλίκια του Κ. Καραμανλή (επισκέψεις στον Άη Στράτη και λοιπά) η σύγκριση ανάμεσα στις δύο πλευρές, από άποψη αξιακού συστήματος και ιδεολογικής συγκρότησης, ήταν καταλυτική.
Αλλά μετά, ήρθε η κρίση. Και η αντιμνημονιακή παντιέρα λειτούργησε σαν απορρυπαντικό. Το φωτοστέφανο του αγώνα εναντίον της τρόικας, βοήθησε εθνικιστές, ρατσιστές, θρησκόληπτους, αυταρχικούς και σκοταδιστές να αποενοχοποιηθούν. Μπλέχτηκαν με τους «Αγανακτισμένους» έξω από τη Βουλή, ταυτίστηκαν στη ρητορεία με τα κόμματα της αριστεράς, αντιμετωπίστηκαν από τα media με σεβασμό, ασκήθηκαν σε ακτιβισμούς ξένους προς την παράδοσή τους και καθάρθηκαν.
Ο ΛΑΟΣ, μάλιστα, νομιμοποιήθηκε από τον δικομματισμό μπαίνοντας με χειροκροτήματα στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης, κάθισαν στο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου και μετά πέρασαν την πόρτα της Συγγρού χωρίς κανείς να τους ζητήσει να αποκηρύξουν το παρελθόν τους. Μετά την εμφάνιση των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» στον πολιτικό χάρτη, το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη θεωρείται από το σύστημα σχεδόν μετριοπαθές και πάντως θεσμικό. Οπωσδήποτε θα συζητηθεί η συμμετοχή του και στο επόμενο κυβερνητικό σχήμα. Άλλωστε, τώρα, υπάρχει η Χρυσή Αυγή, τα μέλη της οποίας κάνουν ναζιστικό χαιρετισμό. Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, η δεξιά στροφή του Αντώνη Σαμαρά φαίνεται αυτονόητη: Χρειαζόμαστε την ΕΕ ως ομπρέλα για να προχωρήσουμε στην κήρυξη ΑΟΖ, οι έλληνες δεν φοράνε κουκούλα, με τη βοήθεια του Θεού θα έρθει η αυτοδυναμία. Ό,τι και να πει, δεν πρόκειται να θεωρηθεί ακραίος, αφού δεξιά του υπάρχουν πλέον τρία κόμματα που πλειοδοτούν σε ακρότητες, χωρίς να διαφαίνεται κάποιο όριο στο οποίο θα σταματήσουν.
Ακόμη και αν δεν υπήρχε ο Άκης, η ελληνική Δεξιά θα τον είχε ονειρευτεί. Η προφυλάκισή του ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν για να κουνήσει το δάχτυλο, να τσιρίξει και να χαϊδέψει τα αυτιά του φοβισμένου μικροαστού, που θεωρεί δεξιό το μνημόνιο και αριστερή τη ΓΕΝΟΠ
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου