«Η Ελλάδα στη διάρκεια του πολέμου, χωρίς να έχει την ευθύνη γι’ αυτό, η ευθύνη ανήκει στην Ιταλία, ήταν από την πλευρά των συμμάχων.
Σήμερα θα πρέπει επιτέλους χωρίς φόρτιση συναισθηματική να προβληματισθούμε σοβαρά εάν αυτή ήταν η σωστή επιλογή.
Ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός και η Νέα Ευρώπη των WAFFEN SS ήταν ένα Μήνυμα Φωτεινό σε μία σκοτεινή εποχή, που πιστεύω πως ο ελληνισμός θα έπρεπε να έχει δεχτεί».
Ν. Γ. Μιχαλολιάκος
Πολιτικοί και αρθρογράφοι, τις τελευταίες εβδομάδες, έχουν καταφύγει σε μια ιδιότυπη θεώρηση της τρέχουσας πολιτικής πραγματικότητας: τη «θεωρία των δύο άκρων». Η σταθερή άνοδος της Αριστεράς και η πιθανολογούμενη είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή έχει δώσει την ευκαιρία σε διάφορους πολιτικούς αναλυτές να υποστηρίξουν ότι η πολιτική κρίση τροφοδοτεί τα «άκρα» και, επιπλέον, ότι τα δύο «άκρα» του πολιτικού φάσματος συγκλίνουν στην αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Ελλάδας, τον λαϊκισμό κλπ. Η «θεωρία των δύο άκρων» συνδέεται με μια άλλη τρέχουσα διχοτομική αντίληψη της πολιτικής πραγματικότητας, ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δύο «κόμματα»: το κόμμα του ευρώ, της σύνεσης και της υπευθυνότητας και το κόμμα της δραχμής,
της οργής και του λαϊκισμού. Διαφέρει, ωστόσο, από αυτή, γιατί επιδιώκει να συσχετίσει δύο πολιτικούς χώρους, οι οποίοι είναι αντιδιαμετρικά αντίθετοι, και μάλιστα να χρεώσει την άνοδο της Ακροδεξιάς στην πολιτική της Αριστεράς
Η «θεωρία των δύο άκρων» στην ουσία εξομοιώνει την Αριστερά και την Ακροδεξιά ως επικίνδυνες δυνάμεις αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος. Το έδαφος για την εξομοίωση της Αριστεράς με την Ακροδεξιά καλλιεργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες μέσα από την εξομοίωση του ναζισμού και του κομμουνισμού, ως των δύο ολοκληρωτικών ιδεολογιών και καθεστώτων που ήταν υπεύθυνα για την εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων και αντιπροσώπευσαν τη μέγιστη απειλή για τη δημοκρατία και το φιλελευθερισμό. Η σύνδεση του Χίτλερ με τον Στάλιν ως των δύο «δεινών» της Ευρώπης του 20ού αιώνα λειτούργησε απονομιμοποιητικά συνολικά για την ιδέα του κομμουνισμού, στον βαθμό που ο ναζισμός είχε ηττηθεί το 1945, ενώ η Αριστερά στις διαφορετικές εκδοχές της συνεχίζει να αποτελεί πολιτική δύναμη. Και όχι μόνο αυτό. Αυτό που τελικά επιτυγχάνεται μέσα από τη συσχέτιση Αριστεράς και Ακροδεξιάς είναι η σχετικοποίηση του κινδύνου που σηματοδοτεί η άνοδος της Χρυσής Αυγής.
Το ΛΑΟΣ προλείανε το έδαφος για την ισχυροποίηση της Χρυσής Αυγής με την καλλιέργεια ενός εθνικιστικού και ρατσιστικού λόγου, ο οποίος έτυχε αποδοχής και προβολής από τα μέσα ενημέρωσης, και οδήγησε στη συνολικότερη αναδίπλωση της Δεξιάς σε πιο συντηρητικά και παραδοσιακά σχήματα. Με άλλα λόγια, παρά τον κατακερματισμό της, η Δεξιά στην Ελλάδα σήμερα σταδιακά απομακρύνεται από το Κέντρο. Ωστόσο, η Χρυσή Αυγή δεν είναι άλλη μια εκδοχή της «λαϊκής» Δεξιάς. Από τη μια πλευρά, η Χρυσή Αυγή οικειοποιείται όλα εκείνα τα ιδεολογικά στοιχεία (π.χ. αντικομμουνισμός) και το παρελθόν (μεταξικό καθεστώς, τάγματα ασφαλείας, δικτατορία συνταγματαρχών) που η Δεξιά στη Μεταπολίτευση αποκήρυξε για να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό, φιλελεύθερο κόμμα και να μετατοπιστεί προς το Κέντρο. Από την άλλη, η Χρυσή Αυγή έχει όλα τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Ακροδεξιάς: εθνικισμός, ρατσισμός, αντικοινοβουλευτισμός, αντισημιτισμός, ομοφοβία κ.ά. Και όπως η ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Ακροδεξιά, έχει μιλιταριστική οργάνωση, αντλεί πρότυπα από το ναζισμό και η χρήση βίας είναι καταστατικό στοιχείο της δράσης της.
Η υποτίμηση του κινδύνου που αντιπροσωπεύει η Χρυσή Αυγή είχε ως αποτέλεσμα σταδιακά να αναπτυχθεί και να πάψει πλέον να είναι μια περιθωριακή ομάδα. Έχει αποκτήσει κοινωνικά ερείσματα και δικτύωση σε επίπεδο γειτονιών, εμφανιζόμενη ως δύναμη νόμου και τάξης στις υποβαθμισμένες συνοικίες, καλλιεργώντας τον εθνικισμό και το μίσος για τους μετανάστες. Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός της Χρυσής Αυγής βρήκαν απήχηση στα πιο επισφαλή στρώματα της ελληνικής κοινωνίας γιατί την απουσία μεταναστευτικής πολιτικής των κυβερνήσεων επί σειρά ετών ήλθε να καλύψει η κυρίαρχη ξενοφοβική ρητορική και η καταστολή — χαρακτηριστικά, όχι τυχαία, της πολιτικής φυσιογνωμίας της Χρυσής Αυγής. Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά, η μοναδική δύναμη η οποία με συνέπεια προασπίστηκε τα δικαιώματα των μεταναστών, δεν θέλησε να αναμετρηθεί με τα υπαρκτά προβλήματα και τις κοινωνικές αντιδράσεις που δημιουργούνται από την εξαθλίωση ενός διογκούμενου αριθμού μεταναστών σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
Η «θεωρία των δύο άκρων» υποβαθμίζει τον κίνδυνο ανόδου της ριζοσπαστικής Ακροδεξιάς και πολύ συχνά τον εγγράφει τεχνηέντως σε πλαίσια τέτοια που να κατασκευάζουν τη συσχέτιση με την Αριστερά (π.χ. ανομία). Δεν υπάρχει κάποιο ιδεατό «κέντρο» ανάμεσα σε δύο, υποτίθεται, «άκρα». Η άνοδος της Χρυσής Αυγής ίσως αποδειχτεί συγκυριακή και να οφείλεται στην πρωτοφανή πολιτική κρίση αλλά σε κάθε περίπτωση η διάδοση ανάλογων ιδεών και πρακτικών δεν μπορεί να αφήνει κανέναν αδιάφορο. Πρέπει να γίνει ευρύτερα αντιληπτό ότι η Χρυσή Αυγή συνιστά απειλή για την κοινωνία και τη δημοκρατία, πριν είναι πολύ αργά…
enthemata
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου