Η Μαρίν Λεπέν θα είναι, όπως φαίνεται, από τους χαμένους της 22ας Απριλίου – άλλο αν, διαβάζοντας κανείς εφημερίδες όπως η Μοντ, μένει με την εντύπωση ότι το Εθνικό Μέτωπο μπορεί ακόμα και τώρα να κάνει την έκπληξη, φτάνοντας ως και το 20%.
Πέρα από την αναμενόμενη μεγάλη επιτυχία του Μελανσόν να την εκτοπίσει από την τρίτη θέση, το σημαντικό με τη διαφαινόμενη ήττα της γαλλικής ακροδεξιάς είναι ότι, μέχρι πρότινος, δεν ήταν κάτι για το οποίο θα στοιχημάτιζε κανείς: αντίθετα, τόσο οι «υποκειμενικές» όσο και οι «αντικειμενικές» συνθήκες ήταν μάλλον υπέρ της.
Σε ό,τι αφορά τις πρώτες, το Εθνικό Μέτωπο είχε φέρει πίσω τα στελέχη του διεφθαρμένου Μεγκρέ,
οπαδούς της προσέγγισης με την κατεστημένη δεξιά, που εισηγούνταν από τη δεκαετία του ‘80 ο κύκλος του Club de l’Horloge. Το κυριότερο: από το Γενάρη του 2011, το κόμμα είχε μια άφθαρτη και ικανή ηγεσία, με επικεφαλής μια γυναίκα, γεγονός που θεωρητικά διευκόλυνε την προσπάθεια «αποδαιμονοποίησής» του. Η Λεπέν έπαιξε εξαρχής και με επιτυχία το παιχνίδι της οικειότητας με τους γάλλους ψηφοφόρους, προβάλλοντας μέχρι και σήμερα την εικόνα της «λαϊκής» και αντικομφορμίστριας, που αντίθετα με τους «ιδεολόγους των μεγαλουπόλεων και των Βρυξελλών», είναι η μόνη που «βλέπει» και θα στηρίξει τους «αόρατους», όπως συνηθίζει να λέει.
Αυτοί ήταν μερικοί μόνο λόγοι για να αισιοδοξούν οι ακροδεξιοί, υπήρχαν όμως ακόμα περισσότεροι. Η κρίση του ευρώ και η συναφής συζήτηση περί «αποπαγκοσμιοποίησης» που έχει ανοίξει εδώ και καιρό στη Γαλλία, έφτιαχνε ένα ιδανικό κλίμα για ένα κόμμα που ζητά δημοψήφισμα για την αποχώρηση της Γαλλίας από το ευρώ και τη Σένγκεν, ενώ το μακελειό του Μαρτίου στο εβραϊκό σχολείο της Τουλούζης έδινε στη Λεπέν την ευκαιρία να μιλήσει για τον «υποτιμημένο φονταμενταλιστικό κίνδυνο». Της έδινε, από άλλη οπτική, τη δυνατότητα να αξιοποιήσει την προβολή που της εξασφάλιζαν ο Σαρκοζί και τα ΜΜΕ, προκειμένου να μπορέσει να περάσει τους Σοσιαλιστές, και έτσι να κάνει το έργο της γαλλικής δεξιάς ευκολότερο.
Όμως, ένα μήνα πριν από τις γαλλικές εκλογές, ήταν ακόμα εμφανές ότι η γαλλική κοινωνία δεν ανησυχεί για την ασφάλεια όπως την εννοούν οι Λεπέν και Σαρκοζί. Τα κύρια ζητήματα που την απασχολούν, όπως επιβεβαιώθηκε και σε πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Sofres, είναι η ανεργία (77% των ερωτώμενων), η μείωση της αγοραστικής δύναμης των γάλλων, η εκπαίδευση και η υγεία. Κι αυτό εξηγεί γιατί, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η γαλλική ακροδεξιά κατεβαίνει στις εκλογές με «χαμηλωμένη» την ατζέντα του φόβου.
Δεν είναι, βεβαίως, ότι άλλαξε απόψεις: επιμένει στο δίκαιο του αίματος, υπόσχεται μείωση κατά 95% (γενικά) των μεταναστών μέσα σε 5 χρόνια και εξακολουθεί να «εθνικοποιεί» το κοινωνικό ζήτημα, προπαγανδίζοντας την προτεραιότητα των Γάλλων στην εργασία και τα κοινωνικά δικαιώματα. Όμως, όπως εύστοχα σημείωνε πρόσφατο ρεπορτάζ του tvxs, το κεντρικό προεκλογικό σποτ της Λεπέν θυμίζει περισσότερο οδηγό καταναλωτή, παρά καμπάνια ακροδεξιού κόμματος.
Στα 1978, λοιπόν, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν έγραφε ότι «αξίζει κανείς να είναι κληρονόμος των χρωμοσωμάτων που οδηγούν στον πλούτο»• σήμερα, η Μαρίν Λεπέν κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει τους δεσμούς με τα αδικημένα από τη βιολογία λαϊκά στρώματα, υποσχόμενη μειώσεις φόρων, προστασία των αγροτών και των «μικρών», αυξήσεις μισθών και διακοπή των ιδιωτικοποιήσεων από ένα «ισχυρό κράτος».
Στο φόντο λοιπόν της κρίσης, η Λεπέν παίζει στο γήπεδο της Αριστεράς – και χάνει. Κι ενώ ο Σαρκοζί προειδοποιεί πως «θα γίνουμε Ελλάδα αν συνεχίσουμε την αλόγιστη σπατάλη», η ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου ζητά ρύθμιση του τραπεζικού συστήματος και επικρίνει «δριμύτατα τους βουλευτές που εξελέγησαν ως ‘πατριώτες’ και ψήφισαν ένα πρόγραμμα που κάνει τον ελληνικό λαό να πεθαίνει» (συνέντευξη στα «Επίκαιρα», 12-18/4/2012).
***
Αν τελικά η Λεπέν δεν τα καταφέρει στις προεδρικές, ποια θα είναι η επόμενη μέρα για τη γαλλική ακροδεξιά; Ένας από τους γνωστούς στη Γαλλία αναλυτές της, ο Συλβάν Κρεπόν, εκτιμά ότι το Εθνικό Μέτωπο βιώνει τις αντιφάσεις της προσπάθειας να δείχνει «κανονικό» και, ταυτόχρονα, «αντισυστημικό». Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με τον ίδιο, ακόμα και ένα 15% δεν θα είναι το «τέλος ενός πολιτικού κύκλου 30 χρόνων», όπως προβλέπει η Humanité. Κάτι το γεγονός ότι οι εκλογές της Κυριακής θα είναι μόλις οι πρώτες για τη νέα ηγεσία του κόμματος, κάτι η πτώση του Σαρκοζί, ο Κρεπόν θεωρεί ότι η Λεπέν έχει όλο το χρόνο να ανασυνταχθεί, και έχοντας στο μεταξύ κερδίσει «ορατότητα», να διεκδικήσει μια καλύτερη καταγραφή στις επικείμενες βουλευτικές. Η Καρολίν Μονό της Μοντ, αντίθετα, εστιάζει στην εσωκομματική ρευστότητα και θεωρεί ότι, όπως και στα χρόνια του Ζαν-Μαρί Λεπέν, έτσι και σήμερα, η «σκιά του 1998» (διάσπαση Μεγκρέ) μπορεί να αποβεί μοιραία για την πορεία του κόμματος.
Ό, τι και να συμβεί, το βέβαιο είναι ότι οι σχέσεις εκπροσώπησης που είχε επί χρόνια εξασφαλίσει το Εθνικό Μέτωπο με εργατικά και λαϊκά στρώματα, στο φόντο της κρίσης αμφισβητούνται ευθέως από μια επιθετική Αριστερά, διατεθειμένη να μην αφήσει τίποτα από την ακροδεξιά προπαγάνδα να πέσει κάτω, όπως έχει δηλώσει ο Μελανσόν – και όπως δείχνει η ασφυκτική πίεση της Humanite στη Λεπέν. Το γεγονός δε ότι η ίδια αυτή Αριστερά αμφισβητεί έμπρακτα το είδος της λαϊκής ταυτότητας που εκπροσωπεί το Εθνικό Μέτωπο, δίνοντας την ίδια στιγμή παραδείγματα μιας καινούριας αριστερής λαϊκότητας (παραδείγματα που περιλαμβάνουν μια πιο επιθετική ρητορική, χωρίς να εξαντλούνται εκεί), είναι ένας λόγος που η Αριστερά της Ευρώπης έχει να μάθει πολλά από τη «μέθοδο Μελανσόν».
www.rednotebook.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου