ακόμα ένας αριθμός απόντων... Του Δημήτρη Βάσσιου

Πέντε αυτοκτονίες συνανθρώπων μας το τριήμερο που οι υπόλοιποι γιορτάζαμε την "ανάσταση", ετοιμάζαμε τα κοκορέτσια, σουβλίζαμε το αρνί - πιστοί στα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα...
Πέντε δελτία ειδήσεων σήμερα σε δημόσια και ιδιωτικά κανάλια μας ενημέρωναν ότι τα κακά συμβαίνουν ή είχαν συμβεί και εξιχνιάζονται κάπου αλλού... στη σπαρασσόμενη Συρία, στη δίκη των νεοναζί του Μονάχου, στο Κλίβελαντ του Οχάιο των ΗΠΑ...

Εδώ, στην Ελλάδα, οι αριθμοί ευημερούν για ακόμα μια φορά μέσω των διαβεβαιώσεων αξιωματούχων του ΔΝΤ, της κομισσιόν, του τροϊκανού υπουργού επί των οικονομικών...
Βέβαιοι ότι τα πάμε περίφημα στα δημοσιονομικά - παρότι η ύφεση συνεχίζεται - αλλά δεν θα πρέπει να εφυσηχάζουμε, να νοιώθουμε έντονα την ψυχρή λεπίδα του πέλεκυ στον σβέρκο μας ότι θα πρέπει να βελτιωθεί κι άλλο το ανταγωνιστικό περιβάλλον - λήγει και η μετενέργεια σε μια βδομάδα, ότι οι απολύσεις στο δημόσιο δεν πρέπει να είναι ταμπού, όταν αυτές είναι περίλαμπρο έθιμο στον ιδιωτικό τομές...

Μια όμορφη χαζοχαρούμενη ατμόσφαιρα στο κλίμα των ημερών που θέλει να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα πάθη της μεγάλης βδομάδας, να ξεχάσουμε ότι τα επίγεια πάθη συνεχίζονται με μεροληπτικά μονομερή ταξική αναλγησία...
Μια χαζοχαρούμενη ατμόσφαιρα που δεν θα κάνει τις οικογένειες αυτών που έφυγαν αυτοκτονώντας να ξεχάσουν το πρόσωπό τους το άλλοτε χαρούμενο, κι άλλοτε θλιμένο - τον τελευταίο καιρό πιο συχνά θλιμένο...
Κι εμείς θα μετράμε... γύρω στις τριάντα οι αυτοκτονίες τον πρώτο χρόνο του μνημονίου, δεν άργησαν να γίνουν χίλιες, δυο χιλιάδες, πάνω από τρις χιλιάδες σήμερα και δεν ξέρουμε αν υπάρχει τέλος "με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγιά" κατά τον αξιότιμο κι εργατικό κύριο πρωθυπουργό...
Εδώ φτάσαμε... πλέον κι εμείς (όσοι δεν έχουμε μια αυτοκτονία στο στενό περιβάλλον) όσοι δεν έχουμε άγνοια και δεν ενημερωνόμαστε από τα δελτία της τιβι μπήκαμε στο λούκι να βλέπουμε και να απομνημονεύουμε αριθμούς και να κάνουμε διαπιστώσεις...
Έτσι όπως ακριβώς θα ήθελαν αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, αυτοί που μας πάνε παρκάτω, αυτοί που με το καρότο και το μαστίγιο κρατάνε μια ολόκληρη κοινωνία στο βούρκο του ραγιαδισμού... αυτοί που με απίστευτη κι αναίσχυντη πίστη παραμένουν πιστοί στα πατροπαράδοτα κυβερνητικά ήθη και έθιμα...