Πώς μπορεί να ηττηθεί η στρατητική της έντασης

Την προ 40ετίας “στρατηγική της έντασης” στη γειτονική Ιταλία θυμήθηκε ο σκηνοθέτης-ηθοποιός Γιώργος Κιμούλης, που είχε ως στόχο “τη χειραγώγηση και την πολιτική παράλυση του πολίτη. Αλλά αυτό που ενεργοποιούσε εκείνη την περίοδο τα συντηρητικά αντανακλαστικά του ήταν πάνω απ’ όλα ο Φόβος. Ο Φόβος γι’ αυτό που θα έρθει. Ο Φόβος γι’ αυτό που ΘΑ συμβεί”.
Σήμερα όμως, “εδώ δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Εδώ κάτι προηγείται του Φόβου. Κι εκεί πιστεύω πως επενδύει η κρατική εξουσία. Και αυτό δεν είναι τίποτ’ άλλο απ’ την Ενοχή και τη διατήρηση του ενοχικού συναισθήματος του πολίτη. Μέσω μιας κατασκευασμένης ενδοβολής, τον καθιστούν διαρκώς συνυπεύθυνο της κατάστασης που βιώνει. Η Ενοχή εδώ προηγείται του Φόβου. Την ίδια στιγμή, ο πλήρης διαχωρισμός που έχει συμβεί μεταξύ Πολιτικού και Κοινωνικού τον οδηγεί στην απαξίωση της έννοιας: αντιπροσώπευση. Αυτά κρατούν παράλυτο τον πολίτη, αυτά του απαγορεύουν να μιλήσει, αυτά τον οδηγούν στην υπακοή. Οι πολίτες δεν φοβούνται ακόμη. Οι πολίτες νιώθουν απελπισία. Και δεν αντιδρούν γιατί νιώθουν ένοχα, αλλά και γιατί δεν έχουν κανέναν
να τους αντιπροσωπεύσει. Τα σημάδια μιας συναισθηματικής κόπωσης των πολιτών είναι εμφανή.
"Υπάρχουν άνθρωποι έξω απ’ αυτόν τον μικρόκοσμο -συνέχισε ο Γ. Κιμούλης- “που, αν δεν έχουν μάλιστα και κάποια συνδικαλιστική πείρα, κοιτάζουν μ’ ένα βλέμμα διαρκούς απορίας και απελπισίας και κινούνται μ’ ένα σώμα σε κατάσταση παραλυσίας. Δεν θέλουν να σκεφτούν. Δεν θέλουν ν’ ακούσουν άλλες αναλύσεις. Έχουν ανάγκη να τους νιώσουν! Κι αυτό δεν είναι λαϊκισμός. Είναι κάλυψη ανάγκης! Η Αριστερά, ιστορικά, απευθυνόταν χωρίς φόβο στο συναίσθημα. Όχι για να το διαχειριστεί, αλλά για να το προστατέψει. Γι’ αυτό και ο πολιτικός της λόγος οφείλει πλέον άφοβα να μιλά και στο συναίσθημά του πολίτη. Η στρατηγική της έντασης λοιπόν -(προς το παρόν!)- δεν απευθύνεται -κατά τη γνώμη μου- στον πολίτη για να του δημιουργήσει ένταση φόβου, απευθύνεται ουσιαστικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο την αποδυνάμωσή του, και στη συνέχεια 'κλείνει το μάτι' στον πολίτη, για να τον απομακρύνει απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ”.
Ο ομιλητής, αφού αναγνώρισε την υποχρέωση “να καταγγέλλονται διαρκώς και να συγκρουόμαστε συνεχώς με κάθε είδους προβοκάτσιες και φασιστικές συμπεριφορές των κατασταλτικών μηχανισμών της κρατικής μηχανής”, επέμεινε ακόμη περισσότερο στο ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να στρέψει έμπρακτα το βλέμμα του στον πολίτη. Τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τον ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα ο πολίτης. Και για να συμβεί αυτό, χρειάζεται σωστή και οργανωμένη διανομή ρόλων, όπως λέμε στην τέχνη μου. Χρειάζεται μια ψύχραιμη ομάδα, που θα ασχολείται μόνον μ' αυτήν τη στρατηγική της έντασης και θα απορροφά τους κραδασμούς της. Και όλη η υπόλοιπη προσοχή να στραφεί προς τον πολίτη”.
Και, κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, “δεν μπορεί να περιμένουμε να φτάσει σε σημείο τήξης η θερμοκρασία της έντασης. Δεν θα φτάσει ποτέ. Αν δεν απελευθερώσουμε τους πολίτες απ’ τα δεσμά της ενοχής και δεν τους βοηθήσουμε ν’ αντιληφθούν πως η αντίδραση είναι παραγωγική και έχουν εμάς σύμμαχο και αντιπρόσωπό τους, τότε η ήττα θα είναι γεγονός. Και δεν μιλώ για μια εκλογική ήττα, μιλώ για την ήττα ολόκληρου του κοινωνικού χώρου”.
Ο Γ. Κιμούλης δεν αρνήθηκε να μιλήσει και για την προσωπική του περιπέτεια, εκλαμβάνοντας -όπως είπε- την πρόσκληση ως “συμβολική κίνηση αλληλεγγύης προς το πρόσωπό μου”. Χαρακτηριστικό και το κλείσιμο: “Το βασικό στοιχείο, που δεν έχουν όλοι αυτοί πέρα από τα άλλα, είναι πως δεν είναι ένας απ’ αυτούς που κοιτάζουν με απελπισία! Μιλούν γι’ αυτούς, αλλά δεν είναι αυτοί! Γι’ αυτό και το δικό μας σύνθημα πρέπει να είναι: Δεν είμαστε έξω από εσάς γι’ εσάς! Ούτε μιλάμε στο όνομά σας - είμαστε Εσείς! Η στρατηγική της έντασης μπορεί να πάει κατά διαόλου, αν πρώτ’ απ’ όλα πιστέψουμε πραγματικά αυτό που λέμε πως πιστεύουμε. Είμαστε περισσότεροι και έχουμε δίκιο και σας το λέει ένας που πλησιάσατε προσωπικά την απελπισία του”.

 http://www.avgi.gr