Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον κυριακάτικο Τύπο, ο Αντώνης Ρουπακιώτης σημείωνε ότι «η τρομοκρατία είναι ιδεολογικό φαινόμενο». Πρόσθετε δε ότι αυτό που σήμερα τη χαρακτηρίζει είναι η «εκφορά ενός γενικού και αδιάκριτου μίσους, είτε αυτό εκδηλώνεται με τυφλά είτε με στοχευμένα χτυπήματα».
Στις δηλώσεις αυτές, ορισμένοι βιάστηκαν να δούν τον εγκωμιασμό πράξεων που «είναι εγκλήματα, πάει και τελείωσε». Κι όμως, η μεταχείριση των συλληφθέντων της Κοζάνης, που ήδη κάνει το γύρο του κόσμου, δικαίωσε τον υπουργό Δικαιοσύνης –έστω και με μακάβριο τρόπο. Τα βασανιστήρια από στοχευμένα και μη χτυπήματα, η ηθική εξόντωση των κρατούμενων, το τσαλάκωμα του τεκμηρίου της αθωότητας, και η διά στόματος Δένδια διάκριση ανάμεσα σε «βασανισμούς συλληφθέντων» και (θεμιτούς, προφανώς...) «τραυματισμούς τρομοκρατών», μαρτυρούν ότι στην περίπτωση των τεσσάρων συλληφθέντων, αστυνομία και κυβέρνηση έδωσαν και
δίνουν μάχη εναντίον ιδεολογικών και πολιτικών εχθρών. Μόνο στη συνθήκη της εχθρότητας, της απόλυτης δηλαδή αντιπαλότητας, μόνο στο «σημείο μηδέν» της πολιτικής είναι όλα θεμιτά.
Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για τη μάχη αυτή, και κυρίως η βία, δεν ήταν μόνο «παράνομα». Ήταν και απολύτως δυσανάλογα σε σχέση με όσα κατηγορούνται ότι έκαναν οι συλληφθέντες. Δυσανάλογα, όχι μόνο της αντίστασης που υποτίθεται ότι προέβαλαν κατά τη σύλληψη (και η οποία αμφισβητείται από το ρεπορτάζ), αλλά και του κυρίως κατηγορητηρίου που αντιμετωπίζουν, και που αφορά εγκλήματα κατά περιουσίας –όχι κατά ζωής. Η δυσαναλογία αυτή μπορεί να αποδοθεί μόνο σε πολιτική εχθρότητα: στην αντιπαλότητα είθισται να σεβόμαστε τον αντίπαλο, το σώμα και την αξιοπρέπειά του. Η εχθρότητα, αντίθετα, δεν έχει όρια. Είναι καθαρό μίσος, και μαζί περιφρόνηση προς ό,τι εμποδίζει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Το ίδιο μίσος υπέστησαν οι 15 της αντιφασιστικής μοτοπορείας στη ΓΑΔΑ, το ίδιο που υφίστανται μετανάστες στο δρόμο ή σε κρατητήρια, και το ίδιο που είχαν υποστεί τον Ιούνιο του 2011 οι -καθόλα μη βίαιοι- διαδηλωτές του Συντάγματος. Το σαδιστικό αυτό μίσος, που στην Ελλάδα σήμερα εκδηλώνεται ακόμα και κατά των πλέον «ειρηνικών» μορφών αντίστασης, συγκρίνεται μόνο με τους βασανισμούς και τη δημοσίευση φωτογραφιών βασανισθέντων σε εφημερίδες επί Χούντας, προς προληπτικό σωφρονισμό των επίδοξων μιμητών - των αντιπάλων δηλαδή του καθεστώτος.
«Για τον μηδενιστή τρομοκράτη», έγραφε τις προάλλες στην Αυγή ο Νικόλας Σεβαστάκης, «δεν υφίσταται αντίπαλος, κοινωνικός ή πολιτικός αντίπαλος: υπάρχει ο «εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί». Αν ισχύουν όμως αυτά, κυβέρνηση και αστυνομία δεν δίνουν στην πραγματικότητα μάχη εναντίον της τρομοκρατίας. Στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν το κοσμοείδωλο της τρομοκρατίας, που από ιδεολογικό πρωτογονισμό βλέπει στο κράτος τη μορφή του εχθρού, μια αποκλειστικά βίαιη (άρα αποκλειστικά βίαια αντιμετωπίσιμη) μηχανή που τρομοκρατεί. Αναφέρομαι βέβαια στο κοσμοείδωλο της ακροαριστερής ή αναρχικής τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία της ακροδεξιάς, που στρέφεται κυρίως κατά της ζωής (οι στόχοι της, βλέπετε, δεν έχουν περιουσία…) στην Ελλάδα βρίσκεται στο απυρόβλητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου