Δάσκαλε

 

Συγγραφέας είσαι δάσκαλε, ακούραστος, ακατάπαυστος.

Λευκές σελίδες σου, οι μαθητές.

Μα τι είναι αυτό που γράφεις,

το έργο σου τι είναι;

Σαν το διαβάζουν οι ανθρώποι

βλέπουν στον ύπνο τους

χρωματιστά λουλούδια, κάμπους και βουνά,

ή μένουν ξάγρυπνοι από τους εφιάλτες;

Γλύπτης είσαι δάσκαλε, σπάνιος και προικισμένος.

Πυλός στα χέρια σου, οι μαθητές,

η στάση ζωής που θα κρατήσουν.

Τα αγαλματάκια σου άραγε, έχουν πνοή;

Κινούνται θαρρετά με όρεξη για τη ζωή;

Ή μένουνε σκυφτά δειλά και απαθή;

Αέρας είσαι δάσκαλε, πολύ δυνατός.

Κοιτάζεις τα όνειρα τους να φουσκώνεις,

ή κόντρα στο διάβα τους φυσάς;

Ζωγράφος είσαι τελικά, μεγάλος ξακουστός.

Καμβάς, τα πρόσωπα τους.

Τι είδους πίνακες σ’ αρέσουν;

Φροντίζεις το χαμόγελο πότε να μην τους σβήσει,

ήλιος λαμπρός, πηγή ζωής,

το μονοπάτι στη ζωή να τους φωτίζει;

Για προτιμάς τα σύννεφα τα μαύρα,

τις τρικυμίες και τους κεραυνούς,

τις σύγχρονές Γκουέρνικες και τους αφανισμούς;

Δάσκαλε, ποτέ σου μη ξεχνάς,

δεν τους διδάσκεις μοναχά πλάι στο μαυροπίνακα.

Διδάσκεις,

μ’ όσα πράττεις κι όσα όχι,

μ’ ότι αντιπαλεύεις και μ’ ότι σιγοντάρεις,

μ’ αυτά που αφήνεις δίπλα σου και μ’ όσα απωθείς.

Στο χέρι σου είναι δάσκαλε.

Θα είσαι παράδειγμα προς μίμηση, ή προς αποφυγή;

Θα γίνεις η λύση ή θα είσαι το πρόβλημα;

 

Δημήτρης Ψαλίδας

 

aristeroblog.gr