Για τη δική μας «κοντινή» ανατροπή

Της Αλίκης Κοσσυφολόγου

 «Στο δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει
για τη δικιά σου κοντινή Αμερική
Μ’ ένα κλειδί κι ένα περίστροφο στην τσέπη
θέλω να τρέξω κατά εκεί» *

Γιορτή αργία για τους μαθητές/τριες και τους φοιτητές/τριες, εργάσιμη για τους εργαζόμενους/ες, μια από τα ίδια για τους ανέργους και τις άνεργες. Ήλιος που τυφλώνει και θερμοκρασία 18 βαθμοί. Είναι σα να «γελάει» ακόμα ο καιρός με την ασύλληπτη κακογουστιά που επέτρεψε ο δήμαρχος Καμίνης να «εγκατασταθεί» στο Σύνταγμα με πρόσχημα τους εορταστικούς στολισμούς.
Το χριστουγεννιάτικο «πνεύμα» πατικώθηκε από τα τεράστια λογότυπα ιδιωτικής εταιρίας τηλεπικοινωνίας που «κατέλαβαν» την πλατεία. Πόσο ειρωνικό είναι όμως; Τον Ιούλιο του 2011 η ηγεσία του δήμου Αθηναίων πήρε την απόφαση να διώξει με βίαιο τρόπο τους τελευταίους αγανακτισμένους πολίτες που «παρέμεναν» στην πλατεία, ξηλώνοντας σκηνές και κάνοντας προσαγωγές με την αιτιολογία της προστασίας του δημόσιου χαρακτήρα της χρήσης της. Σήμερα, η
ίδια αρχή του δήμου εκχωρεί το δικαίωμα χρήσης της πλατείας, χωρίς προσχήματα και περιορισμούς, σε μία ιδιωτική επιχείρηση.
Τί κι αν εκατοντάδες πολίτες καλοπροαίρετα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Δήμου Αθηναίων και προσέφεραν – από το υστέρημα τους πιθανόν – είδη πρώτης ανάγκης και ρουχισμό; Το αποτέλεσμα ήταν πολλά εξ αυτών να καταλήξουν στα σκουπίδια και ο «περονισμός» του δημάρχου να έχει το πιο άδοξο τέλος. Κι όμως, λίγες ημέρες πριν το φιάσκο, παρουσιάστρια ειδήσεων σε μεγάλο ιδιωτικό κανάλι διαβεβαίωνε ότι «θα ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες προσπάθειες», αποσαφηνίζοντας με τη σειρά της το όριο της «νέας» και στεγανής κοινωνικής διαστρωμάτωσης της εποχής της κρίσης. Μας έλεγε δηλαδή, να μείνουμε ήσυχοι επειδή μαζί με τους φτωχούς που θα πληθαίνουν, θα πληθαίνουν και οι «άγιοι» τους;
Λίγα μέτρα παρακάτω, στην Έρμου, παίζεται το παιχνίδι «η αγορά κινείται». Το συνεχόμενο ωράριο των καταστημάτων που εξυπηρετεί τις «ανάγκες» όλο και λιγότερων, είναι μάλλον «κυρίως» ένα βάσανο για τους/τις εργαζόμενους/ες, αφού τις περισσότερες φορές αυτό μεταφράζεται σε απλήρωτες υπερωρίες, σπαστά 8ωρα που γράφονται ως ημιαπασχόληση αλλά δουλεύονται ως 12ωρα, σε μια εξοντωτική δουλειά δηλαδή, που δεν πληρώνεται σχεδόν τίποτα ή απλά με ένα ολόκληρο τίποτα.
Μερικά τετράγωνα πιο πάνω, στο Κολωνάκι, στα «φαντεζί» εστιατόρια της πόλης, μετανάστες στριμώχνονται στα «μετόπισθεν» για τις βαριές χειρωνακτικές δουλειές ενώ στην «πρόσοψη» νεαρές καλοντυμένες κοπέλες, ημιαπασχολούμενες ή εποχικές, δουλεύουν διπλή βάρδια για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τις «αυξημένες» απαιτήσεις της εορταστικής περιόδου. Τίποτα που λάμπει δεν είναι χρυσός σ’ αυτό το θλιβερό πανηγύρι της «με το ζόρι» ανάπτυξης.
Παρά τα όλα όσα όμως, ορισμένοι/ες συμπαθούμε τις γιορτές γιατί μπορεί να μας θυμίζουν τις μη «εργάσιμες» περιόδους της παιδικής μας ζωής. Ο ερχομός τους μπορεί να μας απάλλασσε – έστω και για λίγο - από το οδυνηρό πρωινό ξύπνημα, από τις 32 εξωσχολικές δραστηριότητες που στέγνωναν τον ελεύθερο χρόνο μας και από την επανάληψη των μαθηματικών.
Σήμερα «τις» συμπαθούμε επίσης, γιατί ακόμη και χωρίς καλοριφέρ, κάποιοι/ες καταφέρνουν περνούν καλά χωρίς να ξοδεύουν πολλά ή καθόλου λεφτά. Μαζεύονται σε σπίτια και τρώνε νόστιμα φαγητά, πάνε βόλτες και βρίσκουν αφορμή να χορέψουν και να κάνουν αστεία. Το κατόρθωμα να μπορείς να χαίρεσαι, χωρίς να χρειάζεσαι κανέναν από τους μέχρι τώρα «γνωστούς» εμπορευματοποιημένους τρόπους «μυρίζει» ένα κοντινό μέλλον γεμάτο κοινωνικές ανατροπές.
Το μόνο που είναι αναγκαίο να γίνει, είναι να πειστούν περισσότεροι/ες για το εφικτό αυτού του «άλλου» δρόμου για την διεκδίκηση της ευτυχίας. Αρκεί να επιμένουμε στους «δικούς μας» τρόπους, στην κοινωνική «καινοτομία» της αλληλεγγύης «μας» και της συμμετοχής και το όραμα της ανατρεπτικής ταξινομίας της κοινωνικής δικαιοσύνης θα μας φαίνεται κάθε μέρα και πιο προσιτό.

*«Η δικιά σου κοντινή Αμερική», μουσική, στίχοι Γιάννης Αγγελάκας, 1987 www.rednotebook.gr