Μιχάλης Θ, EforΤα Σίριαλ της Χολιγουντιανής ΕΛ.ΑΣ συνεχίζονται: Μετά την πολυβραβευμένη σειρά επιστημονικής φαντασίας «Βίλλα Αμαλίας», έρχεται η ΑΣΟΕΕ και οι Ημέρες Αντι-ραδιοφώνου
Σε μία ακόμη επίδειξη των κατασταλτικών της ικανοτήτων, η Ελληνική Αστυνομία, κατόπιν πολιτικών εντολών, εισέβαλε χθες στα στέκια αντιεξουσιαστών και αριστερών, στο κτίριο της ΑΣΟΕΕ. Λίγες μόνο μέρες μετά τις τυμπανοκρουσίες των ΜΜΕ για την κατάληψη της Βίλλας Αμαλίας από το Κράτος, το τηλεοπτικό υπερθέαμα που μετατρέπει το μπουκάλι μπύρας, σε φονική μηχανή, την αντιασφυξιογόνα μάσκα σε εξοπλισμό πυρηνικού πολέμου και τις μαυρο-κόκκινες σημαίες, σε σύμβολα του υπέρτατου κακού (για ποιούς άραγε;), συνεχίζεται. Αυτή τη φορά, η πρόφαση ήταν το «κέντρο ανομίας» των μικροπωλητών στο πεζοδρόμιο μπροστά από την ΑΣΟΕΕ. Με αφορμή τα τσαντάκια και τις ομπρέλες που πουλάν οι μετανάστες, ώστε να επιβιώσουν, το ελληνικό κράτος εξυπηρέτησε για άλλη μια φορά τα αντικοινωνικά του συμφέροντα επιτιθέμενο σε ό,τι αντιστέκεται ουσιαστικά στην απροκάλυπτη επέλαση του βάρβαρου Νεοφιλελευθερισμού, σε ένα πραγματικά ελεύθερο και αντιεμπορευματικό ραδιοφωνικό σταθμό.
Αφού κατάργησαν νομοθετικά και στην πράξη το άσυλο, με τη δικαιολογία πως «η ελεύθερη διακίνηση ιδεών είναι εξασφαλισμένη» (αρκεί αυτές οι ιδέες να μην γίνονται πράξη;), αφού ευτέλισαν το δημόσιο χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μέσα από την εγκατάσταση της κομματικής γραφειοκρατίας στις διοικήσεις των πανεπιστημίων και στις φοιτητικές συνελεύσεις, αφού άνοιξαν, προς όφελος των επιχειρηματιών, την κερδοφόρα αγορά της εκπαίδευσης, τώρα επιδιώκουν την σιωπή των φωνών της συνειδητοποιημένης ρήξης με το πολιτικό καθεστώς. Είναι όμως τυχαία όλα τα παραπάνω; Είναι άραγε τυχαίες οι συνεχείς επιθέσεις των ΜΑΤ εναντίον των μεταναστών μικροπωλητών; Ήταν, λοιπόν, τυχαία η ομαδική επίθεση Χρυσαυγιτών νεοναζί και κρανοφόρων των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ την Τετάρτη 9 Μαΐου του 2012; Και ποιά ήταν τελικά τα αποτελέσματα της ΕΔΕ που διετάχθη από την Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, μετά τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσαν οι φωτογραφίες φασιστών να πετάνε πέτρες προς την ΑΣΟΕΕ καλυπτόμενοι από τους αστυνομικούς; Ποιός έδωσε έστω λίγη σημασία στην καταγγελία μετανάστη που συνελήφθη έξω από το πανεπιστημιακό ίδρυμα, ο οποίος ισχυρίζεται ότι έπεσε θύμα ληστείας από τους αστυνομικούς και εξευτελισμού της αξιοπρέπειας του; Ποιό από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης που σήμερα θριαμβολογεί για την καταπάτηση του πανεπιστημιακού χώρου προέβαλλε τις πολιτικές παρεμβάσεις των μεταναστών μικροπωλητών (όπως αυτή που μπορείτε να δείτε εδώ);
Είναι, επίσης, τυχαία η εισβολή στο στούντιο του 98FΜ; Όπως επισημαίνει η ανακοίνωση του ραδιοσταθμού, «τι ακούγεται στους 98FM; Τώρα που ο Δένδιας ξήλωσε το στούντιο στην ΑΣΟΕΕ και την κεραία, ακούγονται παράσιτα; Όχι. Μήπως κάποιος “νόμιμος” σταθμός; Μα όχι. Ακούγεται πεντακάθαρα, χωρίς άδεια και από το άβατο κρατικό πάρκο κεραιών του Υμηττού ο Free FM! Ο σταθμός που πριν 7 χρόνια στήθηκε με τις ευλογίες κάποιων πολιτικών, ιδεολόγων του ολοκληρωτισμού, για να “πατήσει” την συχνότητα στην οποία εκπέμπαμε από το 2002». Φυσικά, δεν ενοχλεί κανένα η λειτουργία κερδοσκοπικών τηλεοπτικών σταθμών-εταιριών χωρίς άδειες, δεν τρομάζει κανέναν η lifestyle νομιμοποίηση του νεοναζισμού από διαπλεκόμενες φυλλάδες, δεν διαταράσσει τη ζωή κανενός ο έλεγχος των ΜΜΕ από μία κλειστή σέχτα εφοπλιστών και κατασκευαστών. Αυτό που τους τρομάζει, είναι η διάδοση των κοινωνικών αγώνων, είναι η ενασχόληση με ζητήματα που δεν πρέπει να τίθενται σε δημόσιο διάλογο, είναι η αμφισβήτηση της μονοπωλιακής διαχείρισης της πληροφορίας από το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας και τους παρατρεχάμενούς του.
Ο άνομος κυβερνητικός βίος
Εδώ και πάνω από μια δεκαετία, τόσο στην Ελλάδα όσο και περισσότερο στον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο, έχει καταστεί κυρίαρχη αντίληψη η συνολική καταδίκη κάθε πράξης που δε συνάδει με τους ποινικό (κυρίως) κώδικα, στο πλαίσιο των «ίσων αποστάσεων», της αποφυγής των άκρων, στο όνομα του θεμιτού για το δημόσιο συμφέρον και, συνεπώς, κοινώς αποδεκτού, φιλελεύθερου κέντρου. Οι διάφοροι προπαγανδιστές αυτής της κακόπιστης και χυδαία επιτηδευμένης ρηχής άποψης της μηδενικής ανοχής απέναντι στην βία «απ’ όπου και αν προέρχεται», του δήθεν «κοινού νου», όντας οι ίδιοι θύματα της μαζικής απο-πολιτικοποίησης και διανοητικής ένδειας που μαστίζει την εποχή μας, αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι υπάρχει και «δεύτερο» επίπεδο της πραγματικότητας πίσω από το φαινομενικό και δήθεν αυτονόητο, από την πλασματική κοινωνική ευημέρια που μας παρέχουν οι φιλελεύθεροι θεσμοί. Έτσι, βλέπουν τις καταλήψεις με μια ιδιαίτερα κυνική αποστροφή, καταδικάζοντας τις ως πράξεις ανομίας, αγνοώντας ότι πίσω από την βιτρίνα του αστικού δικαίου υπάρχει ένας άλλος κόσμος, αυτός που τολμά και αμφισβητεί όλη αυτήν την ανθρωπολογική κατάπτωση του καταναλωτισμού. Η ιδέα και μόνο, όμως, ότι οι φιλελεύθεροι θεσμοί είναι ικανοί να προστατεύουν την κοινωνική ομαλότητα και το δημόσιο συμφέρον (δίχως, ωστόσο, να μας εξηγούν, τί πραγματικά θεωρούν δημόσιο συμφέρον), είναι πέρα για πέρα μυωπική. Μέσω μιας μεταφυσικού τύπου επίκλησης στην ανωτερότητα της αστικής νομιμότητας, κλείνουν τα μάτια τους μπροστά σε κάθε κοινωνική αδικία την οποία αποδίδουν σε εξωκοινωνικές αιτίες, όπως π.χ την ανθρώπινη φύση, δικαιολογώντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο τον φετιχισμό τους με τους φιλελεύθερους κανόνες του ποινικού δικαίου. Γι’ αυτούς, το γεγονός ότι οι αγώνες των εργατών, των γυναικών και των μειονοτήτων κατάφεραν και άλλαξαν σε σημαντικό βαθμό τις κοινωνίες του Δυτικού κόσμου κατά τους τελευταίους δύο αιώνες, περνά απαρατήρητο. Έτσι, γίνονται απολογητές μιας από τις χειρότερες μορφές ετερονομίας, του κοινωνικού Δαρβινισμού. Εξοβελίζοντας κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα από το κοινωνικο-ιστορικό γίγνεσθαι, αδυνατούν να κατανοήσουν την δυναμική της αμφισβήτησης των νόμων έστω και από μια μικρή μειοψηφία, πράγμα που αντιφάσκει με το αστικό δόγμα, καθώς οι πρώτοι αστοί, αυτούς που ο Μαρξ ονόμαζε φυγάδες δουλοπάροικους από τα φέουδα, έκαναν αυτό που οι σημερινοί «παράφρονες» και «άνομοι καταληψίες» κάνουν, να έρθουν σε σύγκρουση με την κυρίαρχη σιδερένια τάξη πραγμάτων, προτάσσοντας μια άλλη κοινωνία, μη ανταγωνιστική, πιο ανθρώπινη και δίκαιη.
Η αγιοποίηση του φιλελεύθερου κέντρου, του αντίστροφου λαϊκισμού που δεν κατηγορεί τους «κακούς Εβραίους», τους ξένους και τους κεφαλαιοκράτες αλλά σύσσωμη την κοινωνία που της αξίζει μια άνευ προηγουμένου συλλογική τιμωρία (προκειμένου να μάθει να υπακούει), δηλαδή του λαϊκισμού που απλά φορά ένα προσωπείο υπευθυνότητας και αντί να εκφράζει συνολικά το κοινωνικό μίσος προς κάποιον τρίτο στόχο, τον κατευθύνει αποκλειστικά και μόνο προς τους ίδιους τους πολίτες, μετατρέπεται σ’ ένα ντελίριο αυτομαστιγώματος και αυτοθυματοποίησης, που, στην πραγματικότητα, αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: απέχθεια όχι προς την ίδια την υπάρχουσα κοινωνική θέσμιση, αλλά προς την ίδια την κοινωνία καθ’ αυτήν και τα δημιουργήματά της. Καθώς τα «έκνομα άκρα» μετατρέπονται σε «καταφύγια εγκληματικών ενεργειών», περνά η εντύπωση ότι τα μπουκάλια μπύρας που βρέθηκαν εντός της Βίλλας Αμαλίας (που, με βάση τα πορίσματα των μεγαλοδημοσιογράφων, θα χρησιμοποιηθούν ως αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ στις πορείες) είναι το ίδιο με τις χειροβομβίδες και τα μαχαίρια των Χρυσαυγιτών, με τις μεθόδους βασανισμού στα αστυνομικά κελιά. Κάθε μορφή κοινωνικής ανυπακοής βαφτίζεται ως ανομία. Η εξέγερση των κατοίκων της Κερατέας ταυτίζεται με τα ναζιστικά πογκρόμ εναντίον μεταναστών, ενώ τα ευτράπελα του Παπακωνσταντίνου με την λίστα Λαγκάρντ, τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου, οι αυθαιρεσίες της πολιτικής εξουσίας, η παράνομη φυγή κεφαλαίων σε Ελβετικές τράπεζες (γεγονότα που δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές άλλες «σοβαρές» χώρες του Δυτικού κόσμου, όπου κολοσσοί μεγαλο-επιχειρήσεων ΝΟΜΙΜΑ φοροδιαφεύγουν), φανερώνουν την σαπίλα του πολιτικού συστήματος, την αδυναμία των θεσμών του να προστατεύσει την έστω και κατ’ επίφαση κοινωνική «ομαλότητα», καθώς κραυγαλέες αξιόποινες πράξεις μένουν ατιμώρητες, την ίδια στιγμή που η αμφισβήτηση του ίδιου του πολιτικού συστήματος που γεννά και διαιωνίζει αυτά τα προβλήματα, βαφτίζεται ως “τρομοκρατία” [ιδιαίτερα σε κάποιες "πολιτισμένες" αναπτυγμένες χώρες, σε αντίθεση με την «τριτοκοσμική Ελλάδα, όπου οι νόμοι δεν τηρούνται από κανέναν» (γνωστή ατάκα των φιλελεύθερων φονταμενταλιστών), ειρηνικές διαμαρτυρίες κατατάσσονται στη γνωστή λίστα με τις τρομοκρατικές κινήσεις εναντίον πολιτών] Έτσι, κεκτημένα δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες, αυτονόητα, δηλαδή, πράγματα, περιορίζονται στο όνομα του «καλού κέντρου», ενώ, την ίδια στιγμή, “νόμιμες” μέχρι χθες διαμαρτυρίες χαρακτηρίζονται ως «αντικοινωνικές» και εν τέλει «τρομοκρατικές», αρκεί να δούμε τι συνέβη με την περίπτωση της Υπατίας, ένα άλλο παράδειγμα φιλελεύθερης ρηχότητας.
Βλέπουμε, λοιπόν πως όλος αυτός ο φετιχισμός με την νομιμότητα όχι μόνο δεν διαιωνίζει την κοινωνική αδικία, αποκρύπτοντας τα πραγματικά εγκλήματα, αλλά ισοπεδώνει κάθε έννοια λογικής. Όπως, άλλωστε, αναφέρει και ο Κ. Αθανασιάδης (Lifo, 12/7/2012). «Για μένα δεν υπάρχει κατηγοριοποίηση της βίας, η μούντζα είναι σφαίρα επειδή γεννά τη σφαίρα, όπως η μυική πίεση στη σκανδάλη του περιστρόφου — να φοβόμαστε τα γιαούρτια απ’ όπου κι αν προέρχονται». Συνεπώς, θα μπορούσε να ειπωθεί, ότι μια μικρο-διαφωνία με κάποιον γείτονα, ο οποίος έχει το κακό συνήθειο να πετά τα σκουπίδια του στην μέση του δρόμου, είναι προάγγελος μιας μελλοντικής στυγερή δολοφονία, νομοτελειακά!!!
Είναι σίγουρο πως καμιά κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει δίχως ένα πλαίσιο minimum κανόνων οι οποίοι, όμως, δεν είναι ούτε θέσφατα, ούτε αναντίρρητοι κανόνες. Θα πρέπει, όμως να είμαστε ικανοί ν’ αναρωτηθούμε ποιοι είναι αυτοί που ορίζουν τί είναι νόμιμο και τί όχι, και για ποιόν σκοπό; Ποιοί επιδιώκουν να επιβάλλουν αυτούς τους νόμους; Η τυφλή συμμόρφωσή μας με κανόνες που διέπουν την κοινωνική συμπεριφορά μας καθρεφτίζει, ταυτόχρονα, την δική μας αδυναμία να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι αναγκαίο, πολλές φορές αν όχι πάντα, να αμφισβητούμε τις δοσμένες και θεσμισμένες αξίες που διέπουν την κοινωνία στην οποία ζούμε, για την επιβολή των οποίων, ελάχιστα συμβάλουμε και αποφασίζουμε. Έτσι, με το να κατακρίνουμε συλλήβδην αυτόνομες δράσεις, όπως π.χ της ΑΣΟΕΕ, της Βίλλας Αμαλίας, που, ως επί τω πλείστον επιδιώκουν στην δημιουργία αντι-δομών, όπου εμείς θα αποφασίζουμε για εμάς και όχι μια χούφτα τεχνοκράτες, ειδήμονες παντογνώστες, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να υπερασπιζόμαστε τη μη συμμετοχή μας, την ολιγαρχία και, τέλος, την κοινωνική αδικία.
Εν κατακλείδι…
Οι συνεχείς αυτές επιθέσεις, δεν αποκρούονται μόνο με την τεράστια αλληλεγγύη που γνώρισε άμεσα η κατάληψη της Βίλλα Αμαλίας. Δεν αρκεί η επιβεβαίωση των εξαιρετικών αντανακλαστικών του κοινωνικού κινήματος. Η αυτοπαγίδευση μας στην προσπάθεια να επανακτήσουμε ό,τι χάνουμε από το κατασταλτικό σχέδιο του Κράτους είναι πιθανό να περιορίσει τις δράσεις μας σε ένα κλειστό χώρο, που θα μας καταστήσει αδρανείς και ανέτοιμους να αντισταθούμε στην συνολική επίθεση που δέχεται η κοινωνία. Παράλληλα, λοιπόν, με τον αγώνα μας για επανάκτηση και διατήρηση των αυτοοργανωμένων χώρων-νησίδων ελευθερίας, να περάσουμε στην αντεπίθεση, δημιουργώντας νέους χώρους πολιτικής έκφρασης, αναζητώντας νέους τρόπους προώθησης της πληροφορίας, νέες δράσεις αλληλεγγύης, καθημερινές αντεπιθέσεις στην κυρίαρχη κουλτούρα, συνεχείς παρεμβολές στην κανονικότητα. Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι το κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο που διαιωνίζεται συνεχώς μέσω της επιβαλλόμενης ιδεολογίας των άκρων είναι τόσο καταστροφικό, όσο και οι φιλοναζιστικές ή φιλοσταλινικές τάσεις που καλλιεργούνται εντός της ίδιας μας της κοινωνίας. Είναι καιρός να τελειώνουμε με κάθε είδους ξεπερασμένο μανιχαϊστικό δίπολο, όπως Σταλινισμός και Λενινισμός ή ακραίος συντηρητισμός έναντι αστικής δημοκρατίας. Η πολιτική δεν αποτελεί αναγκαστικά μια πάλη ιδεών μεταξύ δύο αντίπαλων στρατοπέδων. Είναι μια βαθύτερη ανθρώπινη δράση, που περνά μέσα από την διαύγαση του κοινωνικού γίγνεσθαι, και καταλήγει σε προτάσεις που δεν θα εγκλωβίζονται από διάφορους ιδεολογικούς φετιχισμούς, είτε νοηματικές κλειστότητες, όπως ο εθνικισμός και ο κάθε είδους σωβινισμός. Είναι κάτι που μπορεί και υπερβαίνει τόσο τις καθιερωμένες αντιλήψεις, όσο και την αναζήτηση μιας θεσούλας, ενός ατομικιστικού βολέματος σε μια ζουγκλοποιημένη κοινωνία. Πως λοιπόν θα υπερβούμε αυτήν την μιζέρια; Μόνο μέσα από την πολιτική δράση, η οποία, ταυτόχρονα, προϋποθέτει και σύγκρουση με τις σάπιες ιδέες που μας πνίγουν σαν βραχνάς κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου