πολεμώντας τον φασισμό στην καθημερινότητα: θεσσαλονίκη, το λεωφορείο της αξιοπρέπειας

Αναδημοσιεύω τη μαρτυρία φίλου που κυκλοφορεί εδώ και λίγη ώρα στο facebook.
Θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα σημαντικό να δημοσιεύονται ιστορίες από την καθημερινότητα που έχουν να κάνουν με την αντίσταση στον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον εκφασισμό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που βλέπουμε μόνο ιστορίες “τρόμου” με φασίστες από δεξιά και προοδευτικά ΜΜΕ. Από τη μια πωλείται φόβος και από την άλλη πωλείται συσπείρωση για άγρα ψήφων. Ο αντιφασιστικός αγώνας αφορά την καθημερινότητα, και τι θέση παίρνει ο καθένας από εμάς απέναντι στον “μέσο μαλάκα” της ημέρας.
***

ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ…
Μέσα στο λεωφορείο 35 γραμμή κέντρο – Πολίχνη. Ήρωες ένας άστεγος ηλικιωμένος, ένα ζευγάρι ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ένας φασίστας κι εγώ. Μπαίνω και κάθομαι πίσω-πίσω μόνος μου. Παρατηρώ τους συνεπιβάτες να σκεπάζουν τα πρόσωπα τους με τα κασκόλ και τα παλτά τους, ενοχλημένοι από μία δυσάρεστη οσμή. Δε μυρίζω τίποτα, πιθανώς η μούχλα του δικού μου παλτού, που έβγαλα βιαστικά από τη ντουλάπα χωρίς να ”αερίσω”, να είναι ισχυρότερη μυρωδιά από…Από τα ούρα ενός ηλικιωμένου, σωστή βιβλική φιγούρα, τα οποία έχουν τρέξει από το κάθισμα του. Ένας τύπος αγριεμένος ορμάει και τον πιάνει από το γιακά: ”Έξω βρωμιάρη!” ουρλιάζει σχεδόν. Ο ηλικιωμένος δε μιλά, μόνο βγάζει άναρθρους ήχους, κάτι που φανερώνει την κακή διανοητική του κατάσταση. Σηκώνομαι απάνω έτοιμος να φάω το λαρύγγι του ”καθαρού”, του ”νοικοκύρη” που τόλμησε να βιαιοπραγήσει. Μαζί μου σηκώνεται και ένα ζευγάρι γύρω στα 50. Παχουλοί και οι δύο, ο άντρας με φαλάκρα και μακριά τα λίγα κατάξανθα μαλλιά και γένια του, η γυναίκα μελαχρινή με πουλόβερ α λα Μοναστηράκι. ”Πως του μιλάς έτσι; Είναι άστεγος ο άνθρωπος, δεν τον βλέπεις;” λέει ο άντρας του ”καθαρού”. ”Δώσ’του ένα σπίτι να μην κατουριέται πάνω του” φωνάζει κι εγώ τον συγχαίρω. Ο ”καθαρός” παθαίνει κρίση, το μάτι του γυαλίζει από μίσος. Ξανακούω την ατάκα των εμετικών μικροαστών:”Πάρ’τον εσύ στο δικό σου σπίτι να κατουράει εσένα” λέει. Οι υπόλοιποι επιβάτες, μούγκα! ”Δε ντρέπεσαι λίγο,ρε;” φωνάζω κι εγώ. ”Αδύναμος άνθρωπος είναι, ποιος ξέρει από ποιο ψυχιατρείο τον άφησαν και γυρνάει στους δρόμους”. Ο ”καθαρός” ορμάει απειλητικά προς το μέρος μου. Κάνω το ίδιο με το support του ζευγαριού – κι η γυναίκα συμμετείχε κανονικά σ’ αυτόν τον άτυπο μικρό Εμφύλιο. ”Γαμώ τη Χρυσή Αυγή σου” του λέω ”και γαμώ την Παναγία σου”! Και συνέχισε ο άντρας δίπλα μου, απευθυνόμενος σε όλο το λεωφορείο: ”Άνθρωποι είστε εσείς, ρε; Μήπως το ξεχάσατε; Θα έπρεπε να αυτοκτονήσετε από ντροπή”. Ο ”καθαρός” κατεβαίνει στη στάση. ”Χρυσή Αυγή ρεεεε” ουρλιάζει σε παροξυσμό. Φυγαδεύουμε τον γέρο άστεγο στην επόμενη στάση. Του βάζω ένα δεκάευρω στην τσέπη και του μαζεύω τις παλιές εφημερίδες από το πάτωμα του λεωφορείου. Με το ζευγάρι κατεβαίνουμε στην ίδια στάση. Συζητάμε για λίγα λεπτά πόσο έχει φασιστοποιηθεί η σιχαμένη νεοελληνική κοινωνία. Τους κοιτάω να χάνονται και περνάει αστραπιαία από το μυαλό μου η εικόνα του διαμερίσματος τους: μικρό, με ελάχιστα πράγματα, ενδεχομένως με ινδικά sticks και με παλιούς δίσκους στο πικάπ τους. Ξέρω καλά πως απόψε στη Θεσσαλονίκη συνάντησα δύο άξιους συνανθρώπους μου. Άλλοι τους είπαν ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, εγώ μπορώ να τους λέω περιθωριακούς ήρωες μιας κοινωνικής ταινίας του Μάικ Λι.
risinggalaxy.wordpress.com