«Έλα, λοιπόν, πάνκ… φτιάξε μου τη μέρα!»

Του Πρόδρομου Σεϊτανίδη
«Κωλόπαιδο! Όπου τον βρω θα τον χαστουκίσω!» Σκέφτεστε να είχε πει τέτοιο πράγμα κάνας «δικός» μας για τον υπουργό Βρούτση; Σαν την Βούρτση θα είχε κλάψει η Τρέμη, θα είχε λυσσάξει ο Πρετεντέρης, θα είχε φρυάξει ο Μανδραβέλης, θα είχε βγάλει αφρούς (έξτρα) ο Καψής κι όσο για τον Κανέλλη, αυτός θα συνέτασσε ακόμη μια αναδρομή στη βίαιη αριστερά, όπως αυτός τη γνώρισε. Ευτυχώς το είπε ο παλιός καθοδηγητής του στην ΟΝΝΕΔ, Δημήτρης Νικολάου, τέως γενικός γραμματέας της ΤΕΔΚΝΑ και τέως δήμαρχος Χολαργού. Το είπε οργισμένος, επειδή ο πρώην υφιστάμενός του κατάργησε το υποκατάστημα του ΙΚΑ στο δήμο του. Κι ευτυχώς που τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν το ΣΥΡΙΖΑ –από πλευράς διάθεσης χρόνου και έκτασης– ως τέταρτο κόμμα, αλλιώς σκέψου τι θα του έσουρναν αν το ‘χε πει κάνας συριζαίος!
Κακά τα ψέματα, η βία στην ελληνική κοινωνία έχει αυξηθεί εφιαλτικά την τελευταία δεκαετία, σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Δεν εννοώ μόνο την «από πάνω» βία, τη βία της εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, η οποία ήδη παράγει θύματα, είτε με τα δεκάδες μαχαιρώματα για ένα μεροκάματο ή μια θέση παρκαρίσματος, τις εκατοντάδες αυτοκτονίες, τις χιλιάδες άστεγους ή τα εκατομμύρια καταθλίψεων. ‘Όταν η πολιτική ασκείται με όρους στυψίματος και ξεζουμίσματος, ας μην αναρωτιόμαστε πώς νιώθει το πορτοκάλι στον στίφτη. Θα ασχοληθώ με την «οριζόντια», την καθημερινή βία, την οποία είτε τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση χρεώνουν στην αξιωματική αντιπολίτευση, είτε προσποιούνται πως δεν υπάρχει.
Μιλάμε, λοιπόν, για την οριζόντια βία, που ασκείται προς όλες τις κατευθύνσεις. Όταν, όμως, ασκείται από τα αριστερά προς τα δεξιά, τα ΜΜΕ τη μεγεθύνουν ενώ όταν –συνηθέστερα– από τα δεξιά προς τα αριστερά, κάνουν σαν τον τύπο του ανεκδότου «κωλοφαρδία και η σημερινή, τίποτα δεν πάθαμε!». Όταν χτύπησαν το Στρατούλη στο γήπεδο, ΜΜΕ και κυβερνητικά κόμματα –αφού έριξαν πέντε κροκοδείλια δάκρυα– σάρκαζαν πως καλά τα έπαθε και μόνος του τα έκανε. Κι όταν το BBC κατέδειξε ότι όντως οι Χρυσαυγίτες είχαν δείρει το Στρατούλη, κανείς κυβερνητικός δεν αντέδρασε ή δεν μάζεψε τους σαρκασμούς του. Η θεωρία των «δύο άκρων» φαίνεται πως επιτρέπει στους καλούς χριστιανούς, που όπως ο Σαμαράς μέχρι και με το θεό μιλούν απευθείας, να προτιμούν τη «Δεξιά του Κυρίου». Άσε που αν είναι χριστιανικό να μην ξέρει η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου, το αντίστροφο φαίνεται ακόμη χριστιανικότερο.
Όμως, μετά από δύο μέρες, η ΕΛΑΣ εισέβαλε στη Βίλα Αμαλίας. Ας μην μετρήσουμε πόσην ώρα αφιέρωσαν τα κανάλια στη Βίλα και πόση στον πραγματικό ξυλοδαρμό Στρατούλη. Έφτασαν να χαρακτηρίσουν «μολότοφ» τα 1000τόσα άδεια μπουκάλια μπύρας και να ανακηρύξουν «χημική βόμβα» το σκασμένο δακρυγόνο της ΕΛΑΣ, όμοιο με αυτά που όλοι έχουμε σπίτι μας. Μέχρι και ο Πρετεντέρης μας ανέλυσε εμβριθώς τον εθισμό των Βιλαμαλιωτών στη βία, κάνοντάς μας να σκεφτούμε με φρίκη πως ίσως τόσα χρόνια φόραγε ψεύτικη μοϊκάνα, μαύρο αντιανεμικό και φακούς επαφής, προκειμένου να παρακολουθήσει τα θεατρικά έργα στην αυλή της Βίλας, πίνοντας μπυρόνια. Εν πάση περιπτώσει, υποθέτω πως θα ελεγχθούν για δακτυλικά αποτυπώματα τα 1247 μπουκάλια μπύρας και ίσως τα ευρήματα σε κάποιο ταυτιστούν με εκείνα από το μπουκάλι που είχε εκτοξεύσει ο μειλίχιος αναλυτής στο γήπεδο του ΠΑΟ.
Τις προάλλες ο Πάσχος Μανδραβέλης σε άρθρο του με τίτλο «Παραφροσύνη χωρίς σύνορα» (όχι, δεν πρόκειται για αυτοκριτική, δείτε το εδώ) ξεκίνησε σχολιάζοντας την εμμονή της αμερικάνικης δεξιάς για την οπλοφορία και οπλοκατοχή, που μόλις είχε προκαλέσει 28 αθώα θύματα και με μια αεροπλανική κωλοτούμπα έφερε τη συζήτηση στην ελληνική «αριστερίστικη» βία. Όχι, για τους Χρυσαυγίτες και τα μαχαιρώματα μεταναστών κουβέντα δεν είπε.
Η ιστορία με τον αποδιοπομπαίο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε αρκετά πριν την εκλογική του επιτυχία. Άρχισε με τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» στις πλατείες της χώρας. Και άρχισε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τις υποστήριξε, αποφεύγοντας (και αδυνατώντας, άλλωστε) να τις καπελώσει. Μόνο και μόνο επειδή δεν βγήκε να τις καταγγείλει δημόσια, λοιπόν, του αποδόθηκαν οι ακρότητες και οι βίαιες ενέργειες του κάθε πικραμένου. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, μια περίπτωση όπου τα (ιντερνετικά κυρίως ΜΜΕ) φρύαξαν με την επίθεση ενός οργισμένου «συριζαίου» εναντίον πασόκου βουλευτή σε πλατεία των Τρικάλων! Μετά από λίγες ώρες αποκαλύφθηκε ότι ο δήθεν «συριζαίος» ήταν στην πραγματικότητα κι αυτός πασόκος, που είχε εργαστεί επί μήνες στο πολιτικό γραφείο του εν λόγω βουλευτή, χωρίς τελικά να πληρωθεί/διοριστεί ή ό,τι άλλο του είχαν τάξει. Το ίδιο συνέβη και με τους άγνωστους που είχαν προπηλακίσει και τσαλακώσει τον Κώστα Χατζηδάκη, όταν είχε βγει αμέριμνος (και με πλήρη άγνοια κινδύνου) από τη Βουλή, κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης στο Σύνταγμα. Πάλι τα ΜΜΕ και οι κυβερνητικοί τα έχωναν στο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να ξεχαστεί το θέμα καθώς αποκαλύφθηκε πως οι άγνωστοι δεν ήταν και τόσο συριζαίοι αλλά είχαν μπλε ή πράσινους κόκκους. Το γελοίο της υπόθεσης έγκειται στο ότι ποτέ δεν έχει συλληφθεί για τέτοιο προπηλακισμό ένας συριζαίος. Για προληπτικούς λόγους ή στα πλαίσια της συνήθους κατάχρησης εξουσίας, δεν λέω, έχουν συλληφθεί, προπηλακισθεί, προσαχθεί και κατόπιν αφεθεί ελεύθεροι, ουκ ολίγοι σύντροφοι. Όχι πως θα ήταν αμαρτία αν συλλαμβανόταν κανείς για τέτοιο πράγμα, μάλλον θα κέρδιζε και μερικά κεράσματα.
Προσωπικά μου φαίνεται περίεργο που ενώ πάγια ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ αρνούνται να καταδικάσουν τα φαινόμενα «λαϊκής βίας», είτε είναι φραπέδες σε υπουργούς ή Γερμανούς διπλωμάτες, είτε είναι φοιτητικές κινητοποιήσεις εντός των ΑΕΙ (τα γνωστά «χτισίματα» από φελιζόλ), είτε κινητοποιήσεις των ΠΟΕ-ΟΤΑ διανθισμένες με μπόλικα σκουπίδια, τα ΜΜΕ ρίχνουν όλα τα φταιξίματα στο ΣΥΡΙΖΑ και για το ΚΚΕ αποφεύγουν να κάνουν λόγο. Ωχ… τι έγραψα; «Μου φαίνεται περίεργο»; Όχι, γράψτε λάθος, καθόλου περίεργο δεν μου φαίνεται, γιατί μέχρι και ο Alexis Παπαχελάς έφτασε να αποδίδει εύσημα στο Κόμμα για την υπεύθυνη στάση του το Δεκέμβρη του 2008 και στο κοινοβούλιο εν γένει. Όχι, καθόλου περίεργο δεν μου φαίνεται! Η βία είναι ακόμη το θηλυκό του βίου…

www.rednotebook.gr