Διάλογος με ένα φίλο .....

-Καλά ρ’εσύ φίλε Πάνο, για πες μου κάτι, αν αύριο μας πουν εδώ στο γραφείο να δουλεύουμε μέχρι τις 10 το βράδυ, μας κόψουν κι ένα μισθό πέντε κατοστάρικα, μας πουν να ερχόμαστε και το Σάββατο, εσύ θα το κάνεις;
- Και τι θέλεις να κάνω, μου απαντά ο Πάνος. Τι μπορώ να κάνω; Να πατήσω πόδι; Έχουμε ένα συρτάρι γεμάτο βιογραφικά που περιμένουν διατεθειμένοι να κάνουν ακόμα χειρότερα.
Το αφεντικό δεν λέει ότι "Από ανθρώπους να!!!" Από τότε που το είπε –προεκλογικά- ο σημερινός Δήμαρχος Αθηνών σε μια συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό, για την διαχείριση των υπαλλήλων που έκανε στον οργανισμό που ήταν διορισμένος, το έχει υιοθετήσει και ο δικός μας. Δεν ακούς τι λέει, «αφού το έκανε και ο Καμήνης γιατί όχι και εγώ, εμένα τουλάχιστον είναι δικό μου το «μαγαζί». Έτσι δεν μας λέει αν του ζητήσουμε κάτι;
Με ρώτησε με αφοπλιστική αλήθεια, δείχνοντας τον φόβο, που αυτή η φράση του αφεντικού, έχει «κάτσει» βαθειά μέσα του και τον έχει καθηλώσει να δέχεται τα πάντα χωρίς να διαμαρτύρεται.
Άστα, συνεχίζει ο Πάνος, οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν και με τρία κατοστάρικα, να φέρουν και ράντζο να κοιμούνται εδώ....είναι ικανοί!! Και συνεχίζει..
Γιατί όλα αυτά που κάνουν, δεν τα επιβάλλουν με το μαστίγιο οι έχοντες τα μέσα. Τα κάνουν με τη πεποίθηση πως υπάρχουν άνθρωποι διατεθειμένοι να δεχτούν πάρα πολλά ακόμα και καταπίνοντας λες και κάτι να τον έπληξε μπόρεσε να συνεχίσει…
-Οι εργαζόμενοι του χτες που πάλευαν για να χτίσουν ένα σπίτι, να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο και να ζουν τη καθημερινότητα με ανέσεις κι όταν το κατάφερναν ονόμαζαν τον εαυτό τους "νοικοκύρη". Σήμερα παλεύουν για μια στέγη ότι να είναι, φαΐ και τις απόλυτα βασικές ανάγκες, και όταν το έχουν, πάλι νοιώθουν ότι είναι ακόμα νοικοκύρηδες. Χαμηλώνοντας τα μάτια του συνέχισε..
-Κι όσο η φτώχεια μεγαλώνει και οι νοικοκυραίοι δεν επαναστατούν, "προσαρμόζονται" στη παρακάτω κατηγορία διαβίωσης. Εκείνοι που σχεδιάζουν όλο αυτό το αίσχος, έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους. Ξέρουν πως μια μεγάλη μάζα θα αντέξει υποφέροντας και κάνοντας το «σκατό τους παξιμάδι».
Πριν προλάβω να προσθέσω οτιδήποτε για την φράση που σκέφτηκε ο Πάνος να δικαιολογήσει την άποψή του, συνέχισε….
-Άλλωστε μου λέει, τα κάθε είδους αφεντικά, ξέρουν ότι στο πετσί του Έλληνα είναι ριζωμένο το "ψωμί και ελιά και Κότσο βασιλιά" αυτό δεν έκφραζε για δεκαετίες τα βίωμα του λαού μας να δέχεται αδιαμαρτύρητα, ότι του επιβάλλουν; Με ρωτά. Και προσθέτει «χέστα αδελφέ, κατάλοιπο του σφάξεμαι Αγά μου να αγιάσω» ήταν αυτό που έζησαν η γονείς μας. Κατάλοιπο και αυτό που ζούμε και εμείς σήμερα μόνο που εμείς δεν έχουμε βρει την κατάλληλη φράση να περιγράψουμε την παθητικότητα μας. Ο Έλληνας έχει ριζωμένα μέσα του…. να μην αντιδρά...
Και κατεβάζοντας το βλέμμα όλο και ποιο κάτω και την φωνή του να αρχίζει να τρέμει συνεχίζει…
-Δεν θέλω ρε εσύ Τάκη, να ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των Ελλήνων που τα μαζεύει και φεύγει, ξέρεις με πονάει αυτό. Βλέπω τρεις λύσεις να υπάρχουν για να μπορέσει κάποιος σήμερα να μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Τις δύο στις είπα, η τρίτη ανθεί πάντα σε περιόδους κρίσης. Μην μου πεις ότι δεν την γνωρίζεις; Τι θέλεις να γίνουμε έμποροι ναρκωτικών ή λαθρέμποροι; Να πάμε στην πορνεία ίσως;
Δεν μπορούσα να του απαντήσω. Σαν αστραπή πέρασε από το μυαλό μου οι συγκεντρώσεις στο σύνταγμα, για μια καλύτερη Ελλάδα, για την ελπίδα που γεννιόταν μετά τους αγώνες που είχαν κάνει γενιές Ελλήνων, ότι τουλάχιστον εμείς θα ζούσαμε στην Ευρώπη της προόδου και της αλληλεγγύης, ότι έζησαν οι παππούδες μας και οι γονείς μας θα έμενα πίσω, φτώχια, ανέχεια, διχασμός.
Και τώρα; Δεν έχει μέλλον, ξανά από την αρχή; Τρεις επιλογές δίνει σκέφτηκα ο Πάνος, Δεν υπάρχει άλλη λύση; σκέφτηκα….
«Δεν απαντάς;» με επανέφερε στο σήμερα.
Μμμ και τι θα γίνει με τους αδύνατους; Τόλμησα να τον ρωτήσω και ψέλλισα εννοώ, τα παιδιά την Ελλάδα του αύριο, τους ηλικιωμένους, τους ασθενείς, τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, τους άστεγους, το κράτος δεν πρέπει να τους φροντίζει;
Και τότε μια εικόνα πέρασε από το μυαλό και την εξιστόρησα στον φίλο μου. Παιδί στο χωριό άρχισα να του διηγούμαι, υπήρχε, ξέρεις όπως σε όλα τα χωριά της χώρας, ανέχεια, πτώχεια, πείνα αν δεν καλλιεργούσες την γη σου δεν έτρωγες. Στο χωριό, συνέχισα, ζούσε ο Μπάρμπα-Γιώργης, φτωχός και ανήμπορος. Η μέρα μόλις και του επέτρεπε να πάει στην βρύση που ήταν έξω από το χωριό με την στάμνα να πάρει νερό, τα πόδια του δεν τον άφυνα να εκμεταλλευτεί την μέρα και να καλλιεργήσει λίγο παραπάνω την γη του. Ο Μπάρμπα-Γιώργης που λες φόραγε ένα χιλιομπαλωμένο σακάκι και όταν έκανε κρύο για να μην κρυώνει το «κούμπωνε» με σύρματα. Εμείς σαν παιδιά και ορισμένοι τον πειράζαμε, γιατί δεν έβαζε κουμπιά, καθότι δεν είχε λεφτά να τα αγοράσει. Και ο Μπάρμπα-Γιώργης απαντούσε «για να σπάσω την εξέλιξη, τα κουμπιά είναι πολυτέλεια», αυτή την πολυτέλεια θέλουν να πάρουν από την χώρα μας σήμερα .. και καθώς τον είδα να με κοιτά με απορία τον ρώτησα..
-Έτσι θέλεις να καταλήξουμε ρε συ Πάνο;; Ξέρω η αλυσίδα του φόβου είναι ατέλειωτη, αλλά μέχρι που θα τους αφήσουμε να γκρεμίσουν τα όνειρα μας;
-Καταλαβαίνω, ζούμε με την ελπίδα πως η κακιά η ώρα θα περάσει, θα μένουμε στο υπόγειο αλλά θα λέμε "ε δεν είμαστε και στο δρόμο", θα τρώμε παξιμάδι αλλά θα λέμε "ε, έχουμε όμως παξιμάδι". Έτσι θα σκεπτόμαστε; Τον ρώτησα βλέποντας τον να έχει κατεβασμένα τα μάτια και να μην με κοιτά πλέον.
-Δεν ξέρω ρε συ Πάνο, αν τελικά αυτά τα τρία κατοστάρικα φτάνουν για παξιμάδι, ή για το υπόγειο. Ξέρω όμως ότι τα χρονοδιαγράμματα της τρόικας μέχρι το 2025, μας οδηγούν σε οριακές καταστάσεις ζωής, μας ακυρώνουν την ποιότητα και την ορθότητα της ανθρώπινης πορείας μας. Δεν συμφωνείς; τον ρώτησα.
-Τώρα δεν είναι η ώρα της συνύπαρξης; συνέχισα… Δηλαδή να υπάρξουμε ως έθνος ως άνθρωποι, στον ίδιο χρόνο και χώρο, αλλά συμπροσανατολισμένοι στην ίδια κατεύθυνση. Βάζοντας πάνω στο τραπέζι και την δύναμη και την αδυναμία μας. Έτσι με την συμ-πόνοια, τη συμ-παράσταση, τη συν-οδοιποροία, την συν-εργασία, την συν-παραγωγή, την συν-ευθύνη, όλα αυτά που θα μας ξανά οδηγήσουν στην συντροφικότητα, στην κοινή προσφορά, τον σεβασμό. Πως διαφορετικά θα αποτρέψουμε σήμερα την αθλιότητα και θα εμποδίσουμε τον νεοφιλελεύθερο ηγεμονισμό;
Με εξέπληξε θετικά όταν σήκωσε τα βουρκωμένα μάτια του και με τρεμάμενη φωνή μπόρεσε και είπε «Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε να τρυγήσουμε από ένα λεηλατημένο λαό είναι η αθλιότητα…». Αυτή η φράση με έδωσε δύναμη και ελπίδα, ότι ο διάλογος με το Πάνο, θα οδηγήσει σε ένα δρόμο…
Η μήπως όχι;

 eviapost.blogspot.gr