Ζητείται ελπίς! του Γιώργου Καββαδία

Σην κόλαση, όπως την περιγράφει ο Δάντης στη «Θεία Κωμωδία» υπάρχει η επιγραφή: «Εσείς που μπαίνετε, ξεχάστε κάθε ελπίδα». Αυτό περιγράφει και τη σημερινή πραγματικότητα, αφού ο λαός και η χώρα αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση. Η πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης εντείνει τον κοινωνικό πόλεμο και απειλεί να καταδικάσει το λαό σε αργό θάνατο εκποιώντας και την ίδια τη χώρα. Όσο πιστευτές ήταν οι προεκλογικές δεσμεύσεις για «επαναδιαπραγμάτευση» ή «απαγκίστρωση» από τη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο 2, άλλο τόσο πιστευτές είναι και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι: «Αυτά θα είναι και τα τελευταία μέτρα. Δεν θα υπάρξουν άλλα!».
Είναι φανερό ότι τα μέτρα σε βάρος των μικρομεσαίων και των εργαζομένων δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Η επίθεση έχει βάθος χρόνου μέχρι να φυσήξει ούρειος άνεμος για πιο υψηλή κερδοφορία του
κεφαλαίου.Είναι ενδεικτικό ότι από την επόμενη «δόση – μαμούθ» των 31,3 δις ευρώ, τα 25,5 δις προορίζονται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αν και από το 2008 μέχρι τώρα οι ελληνικές τράπεζες έχουν πάρει κρατικές ενισχύσεις ύψους 145 δις, κυρίως με τη μορφή εγγυήσεων. Τα υπόλοιπα 5,8 δις αφορούν ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου. Με άλλα λόγια «άνθρακες ο θησαυρός για το λαό και τη χώρα.
Παράλληλα όλο και πιο έντονα δηλώνεται ότι στόχος της κυβερνητικής πολιτικής είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ) που αυτό θα σημάνει και τη μετατροπή της χώρας σε «μπανανία», δηλαδή χώρα – προτεκτοράτο με υποθηκευμένη τη λεηλατημένη τη δημόσια περιουσία και πλούτο, με εργαζόμενους με εξευτελιστικούς μισθούς, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, πενιχρές συντάξεις και περιορισμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Δυόμιση χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του ΔΝΤ και της Τρόικας και το ρολόϊ της Ιστορίας γυρίζει για τον ελληνικό λαό στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, αφού το εισόδημα των εργαζομένων έχει μειωθεί κατά 50% , η στατιστική τιμή της ανεργίας προσεγγίζει το 24% και 55% στη νεολαία, χιλιάδες νέοι και άνεργοι τραβούν το δρόμο της μετανάστευσης. Την ίδια ώρα που οι μισές από τις μεγάλες επιχειρήσεις παρουσιάζονται κερδοφόρες για το 2011, βάσει των επίσημων ισολογισμών που επεξεργάστηκε η εταιρεία ICAP! Από την πλευρά της η κυβέρνηση και τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε. προσπαθούν να πείσουν ότι «πρωταθλητές» στη φοροδιαφυγή είναι οι μικρομεσαίοι με βάση και την έρευνα ότι σε 28 δις ευρώ ανέρχονται φορολογητέα εισοδήματα που απέκρυψαν το 2009 οι επιτηδευματίες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. «Σιωπούν», όμως, για τη νόμιμη φοροαπαλλαγή, τη συστηματική και διαχρονική φοροδιαφυγή των εκατοντάδων δις από την οικονομική ελίτ που αποδεικνύεται από τις καταθέσεις στις τράπεζες της Ελβετίας και άλλων χωρών. Είναι, μάλιστα, τόσο μεγάλη η κερδοσκοπική μανία και η υποτέλεια της ελληνικής αστικής τάξης που ακόμα και η Α. Μέρκελ δήλωσε ότι: «πολλοί πλούσιοι που έχουν ζήσει στην Ελλάδα μαζί με τα λεφτά τους έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τη χώρα και δεν συνεισφέρουν το μερίδιό τους γιοα τη χώρα τους». (Από τον ημερήσιο τύπο, 18 – 9 – 12).
Με το σκηνικό της απάτης και της δημαγωγίας παίζεται το θέτρο της «σκληρής διαπραγμάτευσης» της κυβένησης με την Τρόϊκα, χωρίς να μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα της κοινωνικής κόλασης. Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα;
Η ελπίδα πάντα υπάρχει και δεν είναι άλλη από τους κοινωνικούς αγώνες που αποτελούν την ατμομηχανή της ιστορικής εξέλιξης. Αρκεί όλοι μας να βρούμε το σθένος και να ορθώσουμε το ανάστημά μας παραμερίζοντας τις σειρήνες της ηττοπάθειας και της μοιριλατρείας.
Μα, μπορούν να νικήσουν σήμερα οι αγώνες στο έδαφος του υποταγμένου συνδικαλισμού και με συνδικαλιστές που νοιάζονται για τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα θα αντιτείνουν πολλοί καλοπροαίρετοι, αλλά και κακοπροαίρετοι.
Ας αποτινάξουμε τη σκουριά της προπαγάνδας κυβέρνησης και Μ.Μ.Ε. που πρόσφατα βρήκαν ευκαιρία να ξιφουλκίσουν ενάντια στο συνδικαλισμό γενικεύοντας την όντως προνομιακή και σκανδαλώδη ρύθμιση από τη δικτατορία του Ι. Μεταξά για συνταξιοδότηση μιας χούφτας συνδικαλιστών, προέδρων και γενικών γραμματέων, στον ιδιωτικό τομέα. Πρόκειται για τα δικά τους παιδιά που εκφράζουν τα συμφέροντα και στηρίζουν τις πολιτικές τους. Σάρκα από τη σάρκα τους είναι. Άπειρες φορές η Αριστερά των κοινωνικών αγώνων και όχι του κοινοβουλίου έχει καταγγείλει τα προνόμια, τη διαπλοκή με τα κόμματα εξουσίας και το κράτος της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας.
Γι αυτό και δεν εκπλήσσει η στάση αγώνων που είχαν κηρύξει η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ μετά τις 12 Φλεβάρη. Οι ελεγχόμενες από ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ συνδικαλιστικές ηγεσίες τος έχουν καθηλώσει το συνδικαλιστικό κίνημα σε ρόλο παθητικού θεατή της κυβερνητικής επίθεσης.
Η ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος αποτελεί προϋπόθεση για την σωτηρία του λαού. Σήμερα, για να είναι χρήσιμο το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί αποφασιστικά με τις κυρίαρχες πολιτικές, να ενώνει τους
εργαζόμενους ξεπερνώντας τόσο μικροπαραταξιακές λογικές και κομματικές περιχαρακώσεις, όσο και τις κυβερνητικές προσπάθειες διαίρεσης του κόσμου της δουλειάς. Παράλληλα οι χωριστές συγκεντρώσεις, η διάσπαση των σωματείων μπορεί να εξυπηρετούν κομματικές γραμμές και εν τέλει την κυβερνητική πολιτική, παρά την φραστική καταδίκη της, αλλά όχι τους εργαζόμενους.
Γνωρίζοντας τις δυσκολίες και κόντρα στις σειρήνες του συμβιβασμού και του απομονωτισμού να βαδίσουμε στο δρόμο των ενιαίων και μαζικών αγώνων για την ανατροπή των μνημονιακών μέτρων. Η ανατροπή της σημερινής βαρβαρότητας δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της ατομικής και συλλογικής δράσης και αντίστασης.

«Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε…
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους».
Μ. Κατσαρός

www.live-pro.gr