Του Chris Bambery
Νιώθεις πως δε σου φτάνουν τα λεφτά; Θα έπρεπε. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία για τους μισθούς αποκαλύπτουν πως ο μέσος πραγματικός μισθός έχει μειωθεί κατά 8% σε σχέση με το ανώτερο προ-ύφεσης σημείο. Το Γραφείο των Εθνικών Στατιστικών (Office of National Statistics) μας λέει πως ο μέσος μισθός αυξήθηκε κατά μόλις 1,5% τον τελευταίο χρόνο, αρκετά κάτω από τον πληθωρισμό (η διάμεση αμοιβή δεν έχει αυξηθεί καθόλου από το τελευταίο τετράμηνο του 2010).Και αυτό, προσθέτει, ισχύει χωρίς να λάβουμε υπόψη τις πρόσφατες αυξήσεις στους φόρους.
Ο αγαπημένος μου θατσερικός, ο Alistair Heath,εκδότης της «City A.M.», γράφει:
«Αυτά είναι απαίσια νέα γι’ αυτούς που επηρεάστηκαν από τις εξελίξεις αυτές· σημαίνει όμως,επίσης, πως η εργασία έχει γίνει σχετικά φτηνότερη, κάτι που βοηθά στην εξήγηση του γιατί έχουν δημιουργηθεί θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα τα τελευταία δυο χρόνια. Τα εργατικά κόστη,χρησιμοποιώντας τα στοιχεία της Eurostat, συμπεριλαμβανομένου του μη-μισθολογικού κόστους εργασίας, αυξήθηκαν μόλις κατά 0,6% μεταξύ Β’τριμήνου 2011 και Β’ τριμήνου 2012, σε σχέση με μια αύξηση κατά 2% στην Ευρωζώνη. Ο Michael Saunders τηςCitibank υπολογίζει πως ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του εργατικού κόστους ήταν κατά μέσο όρο 4,8% την περίοδο 2000-07 και 2,4% την περίοδο 2008-11, έναντι 2,9% και 2,6% αντίστοιχα, στην Ευρωζώνη.»
Και συνεχίζει:
«Το Βρετανικό εργατικό κόστος , οι μισθοί, οι οποίοι αυξήθηκαν ακόμα πιο γρήγορα από αυτούς της Ευρωζώνης, τελικώς αναπροσαρμόζονται στην πραγματικότητα μιας μικρότερης οικονομίας και ενός έντονου διεθνούς ανταγωνισμού.Στο τέλος, η πτώση των πραγματικών μισθών θα σταματήσει. Αλλά παραμένει ανοιχτό το ερώτημα του αν η οικονομία του Ην. Βασιλείου θα μπορέσει ξανά να δώσει αξιοπρεπείς αυξήσεις πραγματικών μισθών για την πλειοψηφία των εργαζομένων της, ή αν θα πέσουμε στην αμερικάνικη παγίδα,με εκατομμύρια εργαζομένων να βλέπουν μια μόνιμη στασιμότητα, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ξεχάστε όλα τα υπόλοιπα ασήμαντα: αυτό είναι το πραγματικό πολιτικό ερώτημα της επόμενης δεκαετίας.»
Το Centre for Economic and Business Research προβλέπει σήμερα πως τα νοικοκυριά θα γνωρίσουν μια αύξηση στα πραγματικά τους εισοδήματα από την επόμενη χρονιά, καθώς ο πληθωρισμός θα μειωθεί και θα υπάρξει μια αύξηση στους μισθούς. Η αύξηση του 2013 θα είναι η πρώτη από το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, παρόλο που το CEBR προειδοποιεί πως, καθώς ο πληθωρισμός θα ανεβαίνει, οι μισθοί θα αρχίσουν και πάλι να μειώνονται από το 2016.
Με απλά λόγια, το ποσοστό εκμετάλλευσης, το ποσοστό της εργασίας μας που γίνεται κέρδος και όχι μισθοί, αυξάνεται. Η πτώση στα εργατικά κόστη στο Η.Β. μπορεί να βοηθήσει να καλυφθεί το έλλειμμα παραγωγικότητας των επιχειρήσεων της Βρετανίας σε σχέση με τις ανταγωνίστριές της. Το να μας κάνουν να δουλεύουμε περισσότερο για λιγότερα λεφτά είναι μια χονδροειδής αλλά αποτελεσματική απάντηση στην κρίση.
Ένας άλλος τρόπος για να αυξηθεί το ποσοστό εκμετάλλευσης είναι μέσω του φόβου. Η ανεργία σημαίνει πως οι άνθρωποι φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους ενώ τα επιδόματα περικόπτονται – κάνοντας τους εργαζόμενους πρόθυμους να παραμείνουν στις δουλειές τους, αν και οι μισθοί πέφτουν και οι συνθήκες εργασίας χειροτερεύουν. Το ίδιο προκαλεί και η αύξηση στην προσωρινή απασχόληση: αυτές που κάποτε ήταν δουλειές αορίστου χρόνου,αντικαθίστανται τώρα από θέσεις απλήρωτων, μερικώς ή προσωρινώς απασχολούμενων εργαζομένων. Επομένως, αν έχεις μια μόνιμη δουλειά εκφοβίζεσαι να την κρατήσεις, ενώ αν έχεις μια επισφαλή δουλειά νιώθεις απελπισμένος και δουλεύεις όπου βρεις.
Μια έρευνα σε πρακτορεία προσλήψεων έδειξε πως τον Αύγουστο υπήρξε μια δραματική αύξηση στους προσωρινώς απασχολούμενους στη Σκωτία. Ο ρυθμός αύξησης ήταν ο μεγαλύτερος των τελευταίων τεσσάρων μηνών και αρκετά μεγαλύτερος από το μέσο ρυθμό στο Η.Β.
Η ίδια έρευνα επίσης κατέγραψε πτώση στις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για δεύτερο συνεχόμενο μήνα.
Ο ρυθμός μείωσης ήταν ο μεγαλύτερος που έχει καταγραφεί από το προηγούμενο Δεκέμβρη. Η αύξηση στους επισφαλώς εργαζόμενους – αυτούς που προσλαμβάνονται μέσω ιδιωτικών γραφείων ευρέσεως εργασίας, τους μερικώς και τους προσωρινώς απασχολούμενους,τους μαθητευόμενους, αυτούς σε προγράμματα απόκτησης «εργασιακής εμπειρίας» και αυτούς που είναι αυτοαπασχολούμενοι επειδή δεν μπορούν να βρουν μια σταθερή δουλειά – βοηθά στο να εξηγηθεί το γιατί η ανεργία δεν έχει αυξηθεί τόσο κατακόρυφα όσο ίσως θα αναμενόταν. Αυξάνει την πίεση στο να δεχτούν οι εργαζόμενοι χαμηλότερους μισθούς, απλήρωτες υπερωρίες και πολλά άλλα, και σημαίνει και ότι επειδή τα εργατικά κόστη είναι χαμηλότερα, οι εργοδότες μπορούν να κρατούν τους εργαζόμενούς τους και να μην τους απολύουν.
Για ανθρώπους σαν τον Alistair Heath,όλα αυτά είναι απαραίτητα ώστε να καταφέρουμε να μειώσουμε τους μισθούς ώστε να είναι ανταγωνιστικοί αυτών στις αναπτυσσόμενες χώρες, στα BRICs –Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα. Είναι δύσκολο για νεοφιλελεύθερους όπως ο Heath– που πρόθυμα έχει αφήσει το μέλλον της κοινωνίας στα χέρια των επιχειρηματικών γιγάντων – να δει κάτι άλλο για το μέλλον της Βρετανικής οικονομίας πέρα από τον ανταγωνισμό με τους φτωχούς Κινέζους εργάτες. Αυτό σημαίνει το «αναπροσαρμόζονται στην πραγματικότητα μιας μικρότερης οικονομίας και ενός έντονου διεθνούς ανταγωνισμού».
Σε όσους από μας πιστεύουν πως οι άνθρωποι πρέπει δημοκρατικά να ελέγχουν την οικονομία τους και άρα και το πεπρωμένο τους, πρέπει να το πούμε καθαρά: καμιά «κούρσα προς τα κάτω». Δημοκρατικός οικονομικός έλεγχος για να δημιουργηθούν δουλειές, να προστατευθεί το περιβάλλον και να καλυφθούν οι ανθρώπινες ανάγκες. Πάρτε την εξουσία από τα χέρια των ζάμπλουτων και ξεκινήστε να οργανώνετε την οικονομία μας για τους ανθρώπους, όχι για τα κέρδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου