To γκρίζο ιππικό

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Σε εκατοντάδες χιλιάδες ανέρχονται οι Σύροι που έχουν καταφύγει σε γειτονικές τους χώρες για να γλιτώσουν από τα δεινά του εμφυλίου. Με δάκρυα στα μάτια η Αντζελίνα Τζολί άκουσε αυτή την εβδομάδα τις τρομακτικές μαρτυρίες γυναικών σε ένα στρατόπεδο Σύρων προσφύγων στον Λίβανο και η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου, όχι λόγω του τρόμου που έζησαν αυτές οι γυναίκες, αλλά γιατί η Αντζελίνα είναι όμορφη, καλή και διάσημη. Εχουμε κι εμείς την ανέξοδη πολυτέλεια της συμπόνιας προς τους δοκιμαζόμενους Σύρους, αρκεί οι τελευταίοι να μη ζυγώσουν με το ρούχο του πρόσφυγα στα δικά μας μέρη. Τότε θα τους βαφτίσουμε λαθρομετανάστες, τότε θα γίνουν «υγειονομική βόμβα», εγκληματίες, παράνομοι και αλήτες, που δεν τους αξίζει ούτε ένα ξεροκόμματο. Ας μείνουμε μακριά και αγαπημένοι. Εξάλλου, έμπρακτα έχουμε δείξει τη συμπαράστασή μας στην Αϊτή μετά τον μεγάλο σεισμό ή στις ασιατικές χώρες που έπληξε το τσουνάμι, όμως τότε
λογαριάζαμε χωρίς την κρίση.
«Να ξεβρωμίσει ο τόπος», είναι η ιαχή της νέας φαιάς πανούκλας, του γκρίζου ιππικού που υπόσχεται τη σωτηρία στους Ελληνες που έχουν πολλούς λόγους να νιώθουν ανασφαλείς και πολιορκημένοι. Ηδη σε πολλές πόλεις «τα φανάρια ξεβρώμισαν», ανακοινώνουν θριαμβευτικά κάποιοι, γεγονός που σημαίνει ότι από αύριο ο περήφανος Ελληνας μπορεί να πάρει τη θέση του διωγμένου Πακιστανού υαλοκαθαριστή στους φωτεινούς σηματοδότες.
Ολα δείχνουν ότι τα μεταναστευτικά κύματα δεν θα υποχωρήσουν στο κοντινό μέλλον, όσοι φράχτες και αν υψωθούν, ενώ η κλιματική αλλαγή θα είναι μία από τις αιτίες των νέων μαζικών μετακινήσεων. Ανθρωποι ανεπιθύμητοι, άνθρωποι αναλώσιμοι, άνθρωποι που δεν έπρεπε να υπάρχουν: έτσι αναγκαζόμαστε, έτσι μας εκπαιδεύουν να τους βλέπουμε, όμως το αίμα τους δεν χρειάζεται να βάψει τα δικά μας χέρια. Εμείς απλώς θα σωπαίνουμε όταν το ιππικό θα τους λιανίζει για λογαριασμό μας. Με τη διαφορά ότι τα ακραία ρατσιστικά φαινόμενα δεν είναι «παράπλευρες απώλειες», δεν είναι οι κινηματογραφικές διαφημίσεις πριν από την ταινία, είναι η ίδια η ταινία, το κυρίως έργο που θα γεννήσει και άλλα έργα με θύματα όχι μόνο τους ανεπιθύμητους ξένους.
Ο ρατσισμός συνδέεται «και» με την ανεργία, με την απαξίωση της εργασίας. Η εργασία του μυαλού και των χεριών δεν θεωρείται πια πηγή του κοινωνικού πλούτου, αλλά προνόμιο για λίγους. Οποιος δεν θέλει να δουλέψει, δεν προκόβει, λέγαμε κάποτε, όμως τι συμβαίνει όταν η ίδια η εργασία υποαμείβεται, εκμηδενίζεται, ψυχορραγεί και τρέμει σαν φθινοπωρινό φύλλο στην άκρη ενός ξεραμένου κλαριού; Οι ικανοί και πρόθυμοι για εργασία γηγενείς θεωρούνται πλεονάζοντες, όπως πλεονάζοντες έχουν γίνει οι πληθυσμοί που δεν έχουν ζωή, παρόν και μέλλον στη δική τους πατρίδα.
Οι εκκαθαριστές επελαύνουν. Στις σκιές της νύχτας οι επιδρομές των μοτοσικλετιστών, στο φως του θρησκευτικού πανηγυριού ή της λαϊκής αγοράς, τα μαυροντυμένα μπουλούκια. Μόνο που η βρωμιά, την οποία οι γκρίζοι ιππείς υπόσχονται να απομακρύνουν, τη δική μας ψυχή ποτίζει, τα δικά μας χώματα φαρμακώνει, τη δική μας συνείδηση (ή ό, τι έχει απομείνει απ’ αυτήν) ανεξίτηλα στιγματίζει.

www.tziantzi.gr