Αρχή ανατροπής

Τα απεργιακά συλλαλητήρια της Τετάρτης σηματοδοτούν την επιστροφή του λαϊκού παράγοντα στη συλλογική δημόσια δράση. Παρά τις αδυναμίες του εργατικού κινήματος, η κινητοποίηση επιβεβαιώνει τη λαϊκή αίσθηση πως η μάχη για να μην περάσουν και να μην εφαρμοστούν τα νέα αντικοινωνικά μέτρα είναι μάχη ζωής ή θανάτου για την κοινωνία. Από την έκβασή της θα καθοριστούν και οι πολιτικές εξελίξεις.

Ο αγώνας κατά της λιτότητας προσλαμβάνει ολοένα και καθαρότερα πολιτικό χαρακτήρα, καθώς η τροϊκανή κυβέρνηση ταυτίζει την ύπαρξή της με την εφαρμογή των αντιλαϊκών και αδιέξοδων μέτρων. Οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι το δεύτερο βήμα είναι η διαμόρφωση των κοινωνικών - πολιτικών προϋποθέσεων για την ανατροπή της κυβέρνησης. Αλλά και το μνημονιακό σύστημα εξουσίας διαισθάνεται ότι η παρούσα κυβέρνηση απονομιμοποιείται ραγδαία, ακολουθεί κατά πόδας τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Το θέατρο των τριών συναρχηγών, οι οποίοι εξ αρχής είχαν αποδεχθεί το σκληρότερο σενάριο του Μνημονίου, δεν αναστέλλει την πορεία απομάκρυνσης της κυβέρνησης.

Η αιφνίδια διαρροή καταλόγων με πολιτικά πρόσωπα που φέρονται αναμεμειγμένα σε σκάνδαλα εξυπηρετεί την "ανασύνθεση" του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Προβάλλεται ως κίνηση που θα προσδώσει ηθικό κύρος σε μια κυβέρνηση που συγκροτείται από χρεωκοπημένες πολιτικές δυνάμεις, με αμφισβητούμενη ακόμη και την πολιτική ηθική τους, καθώς παραβιάζουν ασύστολα τις προεκλογικές υποσχέσεις και τις προγραμματικές δεσμεύσεις τους.

Η δικαιολογημένη λαϊκή αξίωση για διαφάνεια και κάθαρση έχει γνησιότητα στον βαθμό που συνδυάζεται με τον στόχο να ανατραπεί η λιτότητα, δηλαδή να προκαλέσει αποτελέσματα αντίθετα από τους κυρίαρχους σχεδιασμούς.

Ολόκληρη η Ευρώπη συνταράσσεται αυτές τις μέρες από απεργιακά συλλαλητήρια: Λισσαβώνα, Μαδρίτη, Ιταλία και σήμερα Παρίσι. Η Ελλάδα δεν είναι ευρωπαϊκή παραδοξότητα. Είναι ο κανόνας. Η Ευρώπη είναι κομμένη στα δύο. Ο Βορράς απομακρύνεται από τον Νότο, όπως δείχνει και η έκθεση της Κομισιόν. Αλλά και μέσα στον Βορρά υπάρχουν διάφορες ζώνες Νότου.

Η επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες επιβεβαιώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει συμμάχους εκεί. Είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί που κινητοποιούνται με ίδια αιτήματα και στρατηγικούς στόχους. Αυτή η λαϊκή κινητικότητα υποχρεώνει τμήματα της σοσιαλφιλελεύθερης συνεννόησης να μετακινηθούν. Η χρεωκοπία του Μνημονίου αναγκάζει ακόμη και το ΔΝΤ να επανεξετάσει την πολιτική του. Η παραμονή της κυβέρνησης Σαμαρά συνιστά πολιτικό αναχρονισμό και μπορεί να αποδειχθεί ατύχημα για τη χώρα.

www.avgi.gr