Εις το όνομα της μητρός

"Να 'πιανε μια νεροποντή
να ξύπναγε τον Κωσταντή
να πάει βρεγμένος σπίτι
με το διπλό το σύρτη.

Να του φορέσει τα στεγνά
να τον μαλώνει σιγανά..."

(από το ποίημα του Μιχάλη Γκανά "η μάνα του Κωνσταντή")


ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
Με μια φωτογραφία δεν μπορώ να ζήσω. Και ντράπηκα, μια μέρα που έριξα μια κλεφτή ματιά, στο κοσμηματοπωλείο της μάνας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Που βρέθηκε ξαφνικά μόνο με τη φωτογραφία του.
Η μητέρα του ενός απ’ τα παιδιά που κακοποιήθηκαν, παιδί κι η ίδια κακοποιημένο από μια παράλογη μοίρα, δήλωνε πριν χρόνια, σε συνέντευξή της, ότι ευτυχία είναι το πρόσωπο του γιου της όταν κοιμάται. Του μικρού που σημαδεύτηκε ανεπανόρθωτα απ' τη δολοφονία του φίλου του Αλέξανδρου, μπροστά στα μάτια του. Του ευαίσθητου παιδιού, με το εξαιρετικό ταλέντο στο πιάνο, που “άγγιξε για
τελευταία φορά τα πλήκτρα στις 6 Δεκέμβρη 2008”. Τώρα έχει μια φωτογραφία με το πρόσωπό του παραμορφωμένο και το μέλλον του ακρωτηριασμένο.
Η μάνα του άλλου, του καλού μαθητή στο Μουσικό της Παλλήνης, που άκουγε ροκ, Χατζηδάκι και Μότσαρτ, που ήταν αγαπητός και καθόλου αντικοινωνικός, σύμφωνα με τον καθηγητή του Χρήστο Ιωαννίδη (υπέυθυνο του Shcoolwave), είναι γιατρός. Είδε το παιδί της στη φωτογραφία, πρησμένο, μελανιασμένο και τρελάθηκε. Ζήτησε να το δει, δεν την άφησαν. Στο τηλέφωνο της είπε ότι είναι δεμένος με χειροπέδες σε μια καρέκλα, ότι φτύνει και κατουράει αίμα - 23 χρονών. Και η μάνα ζήτησε, παρακάλεσε, ικέτεψε να τον πάνε σ’ ένα νοσοκομείο. Μόλις είχε κάνει επέμβαση στα μάτια και μπορεί να χάσει την όρασή του, τους είπε. Την αγνόησαν. “Έχουμε κι άλλες δουλειές”. Έκανε τότε επίσημη δήλωση και τους καταγγέλλει. Τους προειδοποιεί.
Θα σφίξουν οι μανάδες τα δόντια και θα πουν “ευτυχώς που είναι ζωντανά”. Θα προσπαθήσουν να καταλάβουν τι συνέβη. Γιατί δεν μυρίστηκαν κάτι. Πού κρυβόταν τόσος θυμός. Πώς η αγάπη τους δεν ήταν αρκετή. Τι έκαναν λάθος. Τι κάνει λάθος η αγάπη;;;
Πολλά. Αλλά αυτό θα το κοιτάξω αργότερα, στον ψυχαναλυτή μου.
Τώρα θα δω τι κάνω λάθος στη ζωή μου. ‘Οταν σωπαίνω και περνάω βιαστικά μπροστά απ’ τα καθημερινά εγκλήματα. Όταν φροντίζω το προσωπικό μου καταφύγιο μέσα στην καταιγίδα που δυναμώνει. Όταν τους επιτρέπω ν’ αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα, για το παιδί μου χωρίς το παιδί μου. Όταν με πάταγο χτίζουν γύρω τα τείχη και δεν ακούω τη βοή των επερχομένων, που την ακούν οι ποιητές και τα παιδιά.
Αυτό θα κάνω. Και δεν θα προσπαθήσω να κρατήσω το παιδί μου, μακριά απ’ τον δρόμο, μακριά απ’ τον κίνδυνο. Θα βγω κι εγώ μαζί του να κινδυνέψω. Θα βγω κι εγώ μαζί του. Και θα με φοβηθούν.

 http://www.avgi.gr