Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι ευχάριστα, λαμπερά, ύπουλα, και δεν είναι καθόλου δύσκολο να πέσεις στην κρυφή τους γοητεία. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι η διαπίστωση αυτή αφορά μόνο όσους σκύβουν το κεφάλι στα κελεύσματά τους για να κερδίσουν φήμη και εξουσία. Δεν είναι έτσι. Αφορά και όσους δεν ενδιαφέρονται καθόλου για όλα αυτά και ως εκ τούτου νομίζουν ότι είναι άτρωτοι.
Ας ξανασκεφτούμε, με το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης που έχουμε, τον σάλο που προκάλεσαν το προηγούμενο διάστημα κάποιες «αιρετικές» δηλώσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. για το ευρώ, τη βία, την αναρχία, την ΠΓΔΜ κ.ά.). Από αριστερή σκοπιά, η συζήτηση εστιάστηκε στο κατά πόσο οι εν λόγω απόψεις ήταν εντός γραμμής, αν οι βουλευτές χρειάζονται επικοινωνιακά σεμινάρια για να στρώσουν ή αν είναι θεμιτό να μιλάνε για πράγματα που ξεφεύγουν από τις αρμοδιότητές τους, ιδίως στις σημερινές, σκοτεινές εποχές. Έχει ενδιαφέρον όμως ότι σχεδόν κανείς δεν αναρωτήθηκε κατά πόσο ο ριζοσπαστικός τους λόγος καθαυτός (ορθός ή λανθασμένος, κρουστικός ή άτσαλος) ήταν συμβατός με το μέσο από το οποίο διατυπώθηκε.
Θεωρώ κέρδος και πηγή υπερηφάνειας για την Αριστερά το να μπορεί να δίνει διά της Κοινοβουλευτικής της Ομάδας βήμα ακόμη και σε αιρετικούς ανθρώπους· αναρωτιέμαι όμως τι είναι
αυτό που μπορεί να κάνει έναν τέτοιο άνθρωπο να θέλει να δώσει ραπόρτο στον Άρη Πορτοσάλτε.
Είναι βέβαιο πως ο ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο οι ίδιοι οι βουλευτές που έκαναν αμφιλεγόμενες δηλώσεις δεν θεωρούν τα ΜΜΕ ουδέτερο ή έστω δημοκρατικό πεδίο διαλόγου. Αντιλαμβάνονται ότι ιδίως σήμερα λειτουργούν πολύ περισσότερο ως ιδεολογική πολιτική μηχανή στην υπηρεσία του συστήματος παρά ως δημόσιος χώρος. Παρ’ όλα αυτά επιλέγουν ή αισθάνονται την ανάγκη να ξεδιπλώσουν το σύνολο της πολιτικής τους σκέψης, τους βαθύτερους προβληματισμούς τους, ακόμη και τις απόψεις τους για τις αδυναμίες της Αριστεράς, στους χειριστές αυτής της μηχανής, σαν να επρόκειτο για φίλους, συντρόφους ή έστω ουδέτερους καταγραφείς της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.
Αυτή ακριβώς είναι η σαγήνη των μέσων. Ξεκινάς θέλοντας να πεις ένα πράγμα και καταλήγεις να τα λες όλα, προσφέροντας στον δήμιό σου το τσεκούρι με το οποίο θα σε αποκεφαλίσει. Εδώ κρύβεται και η απάντηση όμως: Στα MME λέμε μόνο αυτά που εξυπηρετούν τους δικούς μας πολιτικούς στόχους και όχι αυτά που εξυπηρετούν το πολιτικό σχέδιο των αντιπάλων. Για όλα τα υπόλοιπα συζητάμε διά ζώσης ή με τα κείμενά μας με συντρόφους και λοιπούς πολίτες στους διάφορους κοινωνικούς χώρους όπου συναντιόμαστε έτσι κι αλλιώς καθημερινά. Η αίσθηση ότι μπορεί μέσω των ΜΜΕ να προσεγγιστεί ευκολότερα ένα μεγαλύτερο ακροατήριο είναι απλώς ψευδής.
* Ο Παναγιώτης Πάντος είναι πολιτικός επιστήμονας, μέλος της Γραμματείας του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς. (www.mehrineoteras.wordpress.com)
http://www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου