ή κυβέρνηση αριστεράς άμεσα ή 70 χρόνια πίσω

Του Νίκου Καρανίκα

Το προλεταριάτο αυτήν την εποχή,
την εποχή της αναδιάρθρωσης της εργασίας-κεφαλαίου, είναι ένα οπορτουνίστικο προλεταριάτο. Δεν οπορτουνίζει λόγου της αντεπαναστατικής του θεωρίας, αλλά λόγο των παραγωγικών σχέσεων.
Δίχως εργασία, δίχως σταθερή εργασία, δίχως εργασία που καλύπτει τις βασικές ανάγκες, τρέχοντας για το άμεσο, το σημερινό, μετατρέπεται σε ύπαρξη δίχως μέλλον, δίχως μακροχρόνιο σχέδιο, μακρυά από την παραγωγική σχέση που του επιτρέπει να οργανώσει την ζωή του.
Αυτή η αλλαγή στις παραγωγικές σχέσεις είναι που δεν επιτρέπει τον άνθρωπο [που αναζητεί μια σταθερή σχέση για να σχεδιάσει ακόμα και την ανατροπή της, τον μετασχηματισμό της] να φανταστεί τον εαυτό του σκηνοθέτη της ζωής του.
Πριν 100 χρόνια ή 30 χρόνια, ένας άνθρωπος που έμπαινε στην βιοπάλη στέριωνε σε μια δουλειά, και
ας άλλαζε εργοδότη. Είχε σε λίγο καιρό συναδέλφους και συναδέλφισσες που, με τον καιρό γίνονταν γνωστοί, φίλοι, συντρόφια, εραστές, οικογένεια. Εμπιστεύονταν ή μελετούσαν κάθε συνάδελφό που δούλευαν για χρόνια μαζί. Συνδικαλίζονταν και συνωμοτούσαν μακρυά από επιστάτες. Οργάνωναν την οργή και το δίκιο τους, κάνανε αγώνες, όνειρα, σχέδια, επαναστάσεις.  Έπαιρναν σύνταξη από την δουλειά, είχαν την δυνατότητα του αυτοπροσδιορισμού με το βλέμμα στο μέλλον.
Σήμερα αυτό όλο δεν υπάρχει [τουλάχιστον ως κυρίαρχη σχέση].
Η συνείδηση  είναι αποτέλεσμα της οργάνωσης της ενεστώσας αισθητής εμπειρίας και ως τέτοια σήμερα δεν την λες επαναστατική.
Οι βερμπαλισμοί, για επανάσταση, που ακούγονται σήμερα από τμήματα της αριστεράς και της αναρχίας είναι αποκαΐδια μιας πρόσφατης ζωής και αφήγησης.
Δεν αντανακλούν την κατάσταση του βιοπαλαιστή, παρά μόνο την γραφειοκρατία των οργανώσεων που όπως είπα έρχονται από το πρόσφατο διασφαλισμένο παρελθόν.
Σήμερα, στην Ελλάδα και όχι μόνο, το πολιτικό τραβάει και αυτό την δική του κρίση, καθώς το κοινωνικό οργανώνετε με άλλους ρυθμούς και τρόπους [ στις πλατείες, τις γειτονιές, κοινωνικοί χώροι μιας αλληλέγγυας οικονομίας ή κοινωνίας των αναγκών, ίντερνετ και παγκόσμια συζήτηση συνεννόηση, προσωπική σχέση του πολιτικού].
Η πολιτική επιθυμία για ανατροπή προκύπτει να είναι πιο προωθητική από το κοινωνικό παράδειγμα και έτσι η πρόταση του προέδρου του συριζα για αριστερή κυβέρνηση [πέρυσι τον μαϊο-ιούνιο] προκάλεσε φόβο στην κυρίαρχη τάξη αλλά και στην γραφειοκρατία-ηγεσία των αριστερών ομάδων, εκτοξεύοντας μας στο 27%.
Η πρόταση για ανάληψη ευθύνης, για αριστερή κυβέρνηση και ο καθαρός λόγος του Αλέξη Τσίπρα ως εκφραστή της κοινωνικής δυσαρέσκειας απέναντι στην αδιέξοδη πολιτική έφερε τα πάνω κάτω.

Έδωσε στον κόσμο της βιοπάλης την δυνατότητα να φανταστεί τον εαυτό του κύριο της πολιτικής που θα τον απαλλάξει από τα βάρη που τον έχουν γονατίσει και δεν βλέπει μπροστά του. Και όταν δεν βλέπεις μπροστά σου δεν κάνεις σοσιαλισμό.
Αυτή η επιθυμία του κόσμου συναντήθηκε με τον συριζα-εκμ που ζητάει να αναλάβει την κυβέρνηση του τόπου για κοινό καλό.
Όχι για να κάνει σοσιαλισμό με δέκα νόμους και διατάγματα, σε 8 μήνες, αλλά για να ξαναφέρει την αξιοπρέπεια στην κοινωνία που ζει σε κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης, με τα συσσίτια της εκκλησίας κάτι που δεν το ζει η γραφειοκρατεία- ηγεσία των ομάδων παρεών τάσεων [που ονειρεύονται και σχεδιάζουν την κοινωνική αντιπολίτευση[sic] σε περίοδο κυβέρνησης της αριστεράς- αυτό ονομάζεται παθολογία]
Λοιδορείται o πρόεδρος του συριζα -εκμ από τα μμε και το κεφάλαιο-κυβέρνηση μνημονίου, λοιδορείται όμως και από την γραφειοκρατεία-ηγεσία  ομάδων-παρεών-τάσεων της αριστεράς [ και μέρος του συριζα] γιατί η ανάληψη ευθύνης από τον συριζα-εκμ αυτήν την περίοδο είναι μια βόμβα στην παθολογία τους ως ταυτότητες αντιπολιτευτικές και σήμερα εγωιστικές.

Αποδείχτηκε ότι ο κόσμος που δεν είχε γνώση και εμπειρία από την συλλογική οργάνωση και αντιπολίτευση, είναι πιο τολμηρός και γενναίος από την ειδικευμένη φρουρά της επαναστατικής αριστεράς που σ αυτήν την περίοδο που ο λαός αγκομαχά, αυτές οι περιβόητες γραφειοκρατίες της επανάστασης επιλέγουν τα γνώριμα πόστα τους και τα δόγματά τους.
Ο μόνος τρόπος όμως για να αντιμετωπίσουμε την κρίση και την φτώχεια μας είναι να κυβερνήσουμε ως αριστερά και αυτό για να γίνει πρέπει να λειτουργήσουμε ως πολιτικός οργανισμός που πολεμάει πολιτικά και όχι που συμπεριφέρεται εγωιστικά περιφέροντας τις σωστές επαναστατικές τους αρχές αδιαφορώντας οπορτουνιστικά για την συγκυρία, ως φιλελεύθεροι αυτονομιστές της αλήθειας.
Οπορτουνισμός είναι και ιδεολογική τυφλαμάρα να εκφέρεις λόγο- απαίτηση για οικονομική και θεσμική αντιπαράθεση με την εκκλησία, ιεραρχώντας αυτήν την αντιπαράθεση για τώρα αλλά και για τα πρώτα μέτρα της αριστερής κυβέρνησης.
Ο οπορτουνισμός την εποχή της ανθρωπιστικής,διατροφικής κρίσης αντί να στραφεί στο μεγάλο κεφάλαιο κοιτά της εκκλησίας τις καταθέσεις.
Γιατί αυτό που είναι πιο ισχυρό στην εκκλησία , δεν είναι το χρήμα που έχει, αλλά ο Λόγος της που επηρεάζει, σύντροφοι και συντρόφισσες, που στην αριστερά τον αντικαταστήσανε τα τσιτάτα και τα δόγματα.
Οπορτουνισμός είναι να λες ότι ο δρόμος για την σοσιαλιστική επανάσταση ξεκίνησε και το μόνο που έμεινε είναι η εξαγγελία της με συνθηματικό την δραχμή και στρατηγική την εθνική εικόνα.
Οπορτουνισμός είναι να θέλεις την ταξική επίθεση μέσα από τον εργατικό συνδικαλισμό που έχει γίνει προνόμιο και δεν έλκει κανέναν πέρα του μηχανισμού και να μην διεκδικείς  την επανίδρυση του και τον απεγκλωβισμό του κόσμου της εργασίας  από το κράτος και το κεφάλαιο ή έστω να συναντηθείς με τον κόσμο αυτό στην γειτονιά που ζει.
Οπορτουνισμός είναι να λες ότι συμφωνείς με την διεκδίκηση της κυβέρνησης από τον συριζα-εκμ, την αριστερά, αλλά να συμπεριφέρεσαι εγωιστικά προκρίνοντας τις επαναστατικές σου φοβίες, εικασίες, αλήθειες και τα δίκαιά σου, σπάζοντας όμως της ενιαία εκφορά της διεκδίκησης, προσφέροντας εφόδια μόνο στον αντίπαλο.
Επίσης οπορτουνισμός είναι να θες ως γλώσσα και λόγο τον λόγο τον φετιχοποιημένο, τον ξύλινο αδιαφορώντας για την συγκυρία και το περιεχόμενο,  κατηγορώντας την ”στρογγυλοποίηση” της γλώσσας,  όταν δεν ακυρώνει το περιεχόμενο, ως ιδεολογική και προγραμματική στροφή.
Αν θέλουμε να βάλουμε φραγμό στην κοινωνική κατρακύλα και να ξεπεράσουμε την ανθρωπιστική κρίση που μας διαπερνά θα πρέπει να διεκδικήσουμε κυβέρνηση της αριστεράς για κοινωνική σωτηρία, με προοπτική.
Αλλά αυτό για να γίνει θα πρέπει σταματήσουμε να οπορτουνίζουμε,  να σταματήσουμε να λέμε το μακρύ μας και το κοντό μας δημιουργώντας εικόνα χαλασμένης λατέρνας  στο τσίρκο της επανάστασης.
Αφού καταφέρουμε μέσα από την πολυμορφία μας να προτάξουμε έναν λόγο προωθητικό για ανατροπή της κυβέρνησης των μνημονίων,  όσο το δυνατόν πιο γρήγορα αν γίνεται,  να εμπνεύσουμε τον κόσμο και να ταιριάξουμε  και με τις πράξεις μας που την περίοδο αυτή είναι η αλληλεγγύη και η αντίστασή.
υ.γ-ερώτημα
αν στο 27% μας έφερε η συνέπεια στον αγώνα  τότε γιατί το κκε, η ανταρσυα και τα μλ κκε, πήγαν τόσο χαμηλά;

καρανικας νίκος συριζα-εκμ 5ο διαμέρισμα θεσσαλονικης

 http://karanikas.wordpress.com