Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι

Του Αντήνορα
Από τότε που ξεκίνησε αυτή η βίαιη καπιταλιστική κρίση βιώνουμε εκ μέρους των κυρίαρχων τάξεων μια προσπάθεια υλοποίησης του οράματος για την κοινωνία που θέλουν να δημιουργήσουν, μια κοινωνία δίχως δικαιώματα στην ελευθερία του λόγου και της βούλησης, στην εργασία, με τις κοινωνικές παροχές να ανήκουν στο μακρινό παρελθόν και με καμία ανοχή προς κάθε είδους διαφορετικότητα που παρεκκλίνει από το κυρίαρχο μοντέλο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, καθημερινά βλέπουμε διάφορα εξιλαστήρια θύματα να μας παρουσιάζονται ως υπαίτιοι για την κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία. Η τακτική αυτή έχει χρησιμοποιηθεί σε περιόδους εκφασισμού του κράτους και της κοινωνίας. Από τους Εβραίους και τους κομμουνιστές της ναζιστικής Γερμανίας κατά την περίοδο του ’30, στους μετανάστες και τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες της τρικομματικής ελληνικής κυβέρνησης και της Χρυσής Αυγής του 7%.
Πρώτο θύμα της πολιτικής αυτής αποτελούν οι μετανάστες. Στη λογική που αναπαράγεται από τους κυρίαρχους, στη λογική του «πολέμου όλων εναντίον όλων», πρώτο στη λίστα έρχεται το πιο αδύναμο κομμάτι της κοινωνικής κλίμακας, οι οικονομικοί και πολιτικοί πρόσφυγες. Με την μετατόπιση του πολιτικού λόγου προς τα ακροδεξιά, η οποία φαίνεται και από τις δηλώσεις της ΝΔ για την «επανάκτηση των πόλεων» κατά την προεκλογική περίοδο, μπήκαν σε εφαρμογή οι επιχειρήσεις-σκούπα της κυβέρνησης, για να «ξεβρωμίσουν» τα αστικά κέντρα από τους μετανάστες, υπό την ονομασία «Ξένιος Ζευς». Η επίθεση αυτή προς τους μετανάστες είχε ήδη αρχίσει με τη δημιουργία κέντρων κράτησης, σύγχρονων δηλαδή στρατοπέδων συγκέντρωσης, με ανθρώπους να στοιβάζονται ανά δεκάδες σε κελιά υπό άθλιες υγειονομικές συνθήκες. Συνεργός σε όλο αυτό, ήταν η Xρυσή Aυγή, που μέσω των ταγμάτων εφόδου, και από κοινού με ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών», οργάνωσε ομαδικές επιθέσεις σε πάγκους μεταναστών.
Σε παρόμοια δεινή θέση βρίσκονται και η κάθε λογής μειονότητες, είτε αυτές είναι εθνοτικές, είτε θρησκευτικές. Μία από τις αδιάκοπα πληττόμενες ομάδες αποτελούν οι Ρομά. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αν και στη θεωρεία έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους πολίτες, στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις τόσων χρόνων τους κυνηγούν και δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν ανθρώπινα, καταστρέφοντας τους καταυλισμούς τους και μη αποδεχόμενοι την νοοτροπία τους και τα έθιμά τους. Ακόμη, ο φόβος για το διαφορετικό αποτυπώνεται στις θρησκευτικές μειονότητες. Φερ’ ειπείν, στην Αθήνα όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός ανθρώπων που έχουν διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, αναγκάζονται να προσφεύγουν σε αυτοσχέδιους χώρους λατρείας εξαιτίας του φόβου που τους έχει δημιουργηθεί από τον κρατικό μηχανισμό και τη Χρυσή Αυγή, που δε δέχονται με κανέναν τρόπο τη δημιουργία τζαμιού σε κεντρικές περιοχές. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το κράτος αρνείται πεισματικά να τους παραχωρήσει επιπλέον χώρο για τον ενταφιασμό των νεκρών τους. Με αυτά τα δεδομένα οι Μουσουλμάνοι που ζουν στην Αθήνα αναγκάζονται να στέλνουν τους νεκρούς στην περιοχή της Θράκης, όπου εκεί η υπάρχουσα κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική λόγω του μεγάλου ποσοστού τους.
Πριν λίγους μήνες, γίναμε μάρτυρες «ενός σκανδάλου που συγκλόνισε την αγία ελληνική οικογένεια», με πρωταγωνίστριες οροθετικές ιεροδούλους. Για ακόμη μια φορά γίναμε μάρτυρες μιας προσπάθειας του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη και να στρέψουν την οργή τους προς ένα από τα ασθενέστερα κομμάτια της ίδιας τους της τάξης. Λίγες βδομάδες πριν τις εκλογές της 6ης Μάη, η κυβέρνηση, με μπροστάρηδες το υπουργείο Υγείας και την αστυνομία εξαπέλυσε ένα ανελέητο κυνηγητό, οδηγώντας με τη βία στα κρατητήρια όσες άτυχες βρέθηκαν στον δρόμο τους, υποβάλλοντας τις σε εξέταση για τον ιό του HIV παρά τη θέληση των ίδιων των γυναικών. Στη συνέχεια, μέσω των καθοδηγούμενων Μ.Μ.Ε (MEGA, SKAI, Ant1 και λοιποί), έβγαλαν στη φόρα τα προσωπικά δεδομένα και τις φωτογραφίες αλλοδαπών ιεροδούλων (αν και στην πλειοψηφία τους αποδείχτηκαν Ελληνίδες) με σκοπό την «προφύλαξη των Ελληνικών οικογενειών από τις παράνομες μετανάστριες».
Η ελληνική οικογένεια, όμως, πρέπει να προφυλαχθεί και από τους ομοφυλόφιλους. Με αφορμή τις δηλώσεις του κ. Μιχελογιαννάκη, ότι «το Μνημόνιο θα κάνει τα παιδιά μας gay», αφού στο μυαλό του, αλλά και πολλών άλλων, ο άνεργος άντρας που κατοικεί στο σπίτι των γονιών του χάνει την αρρενωπότητά του και εκθηλύνεται, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι στη σκέψη των κυρίαρχων η ομοφυλοφιλία είναι ένα είδος «κοινωνικής ανωμαλίας» προς τον ευθύ κοινωνικό δρόμο της πατριαρχίας και η οποία ανωμαλία πρέπει να εξαλειφθεί, αφού στην ιδεατή τους κοινωνία το διαφορετικό δε μπορεί να χωρέσει, άρα προφανώς ούτε η σεξουαλική διαφοροποίηση είναι ανεκτή.
Στο στόχαστρο της κυβέρνησης επίσης βρίσκονται και τα άτομα με ειδικές ικανότητες, τα οποία αναγκάζονται λόγω της άσκησης των συγκεκριμένων μνημονιακών πολιτικών να διαμαρτύρονται έξω από τα υπουργεία για τα αυτονόητα δικαιώματά τους, αφού βάση αυτών των πολιτικών κόβονται τα επιδόματα τα οποία στις πιο πολλές περιπτώσεις είναι αναγκαία για τη ζωή τους. Διαφορετική περίπτωση είναι οι τοξικομανείς, που κι αυτοί, όμως, με τη σειρά τους βιώνουν με διαφορετικό τρόπο την καταπίεση του κρατικού μηχανισμού, αφού αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες και κακοποιοί που σπιλώνουν την καθαρή και ομοιόμορφη κοινωνία που θέλουν να φτιάξουν.
Τέλος, ένα ακόμα στοιχείο που δείχνει με ανάγλυφο τρόπο τη μηδενική ανοχή προς κάθε είδους αντίσταση στις υπάρχουσες δομές του συστήματος είναι και οι απειλές εκκένωσης των καταλήψεων και κλεισίματος χώρων όπως του Indymedia, αν δεν έχουν γίνει ήδη πράξη, όπως με την εκκένωση της κατάληψης Δέλτα στη Θεσσαλονίκη. Κάθε χώρος που αντιστέκεται στην «αξιοποίηση του δημοσίου πλούτου», όπως την εννοούν οι από πάνω και που αντιπαραθέτει έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας πρέπει να συνθλίβεται. Κάνοντας πράξη τη θεωρία των δύο άκρων, που εξισώνει την αριστερά, τον αυτόνομο χώρο και τα κοινωνικά κινήματα με τους χρυσαυγίτες και τους φασίστες, ως τις πλευρές του ίδιου νομίσματος, επιχειρεί να πείσει το λαό για την ανάγκη φίμωσης των χώρων ελευθερίας και αντίστασης, των καταλήψεων, των στεκιών, των κοινωνικών χώρων και της καθυπόταξης των κοινωνικών αγώνων. Βέβαια, στην πράξη, επιφυλάσσει την ένταση της καταστολής για τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, ενώ δείχνει απλόχερη ανοχή-ασυλία στους δολοφόνους φασίστες της Χρυσής Αυγής.
Απέναντι σε αυτό το ανελεύθερο και ολοκληρωτικό πρότυπο κοινωνίας που θέλουν να επιβάλουν, εμείς ως ριζοσπαστικός χώρος οφείλουμε να προτάξουμε το δικό μας όραμα. Ένα όραμα που θα μπορεί να ενοποιεί τα αιτήματα που εκφράζονται μέσα από την πληθώρα των επιμέρους κινημάτων αντίστασης που αναπτύσσονται, ένα όραμα για μια άλλη κοινωνία, μια χειραφετημένη κοινωνία, που θα χωράει κάθε είδους διαφορετικότητα είτε αυτή είναι ιδεολογική, είτε σεξουαλική, είτε φυλετική, είτε έμφυλη, είτε θρησκευτική, είτε κοινωνική.

Οι Θωμάς Νικολακόπουλος (Νομική), Άσπα Κοντοκώστα (Πολιτικές επιστήμες) και Θέμης Μητσιόπουλος (Διοίκηση επιχειρήσεων) είναι μέλη της Αριστερής Ενότητας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης. Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το τεύχος 23 του «Αντήνορα».