Ψωμί, παιδεία, φιλανθρωπία

Της Μαριάννας Τζιαντζή

«Βρίσκεται στα χέρια του Θεού». Έτσι προσπαθούν μερικές φορές οι γιατροί να παρηγορήσουν τους συγγενείς ενός ασθενή που δεν έχει ελπίδες να ζήσει. Στα χέρια της φιλανθρωπίας μοιάζει να βρίσκεται σήμερα ο έλληνας μαθητής.
 Καμία άλλη σχολική χρονιά δεν έχει αρχίσει με έναν τέτοιο παροξυσμό εκκλήσεων για προσφορά σχολικών ειδών και τροφίμων σε άπορους μαθητές: δήμοι, μεγάλες ανώνυμες εταιρείες, φιλανθρωπικοί σύλλογοι, μη κυβερνητικές οργανώσεις περιφέρουν, για λογαριασμό του μαθητή, το δίσκο της επαιτείας. Για την ακρίβεια, στήνουν κουτιά σε κεντρικά σημεία και, με την ευγενική αρωγή πολλών ΜΜΕ, κάνουν έκκληση στους Έλληνες: εκεί που αγοράζετε σχολικά για το «δικό» σας παιδί, μην ξεχνάτε και τα άλλα.
Ο λαός ανταποκρίνεται. Και αυτοί που δίνουν από το υστέρημά τους είναι συνήθως οι πιο στερημένοι, αυτοί που ξέρουν τι σημαίνει φτώχεια. Εκεί που το επίσημο κράτος σηκώνει τα χέρια ψηλά και υποβαθμίζει συνειδητά και με σχέδιο τη δημόσια παιδεία, έρχεται η οργανωμένη φιλανθρωπία όχι για να κλείσει τη χαίνουσα πληγή,αλλά για να σκορπίσει λίγη χρυσόσκονη στο τραύμα.
Είναι αυτονόητο ότι η φιλανθρωπία αποτελεί το σύμπτωμα και όχι την αιτία μιας νοσηρής κατάστασης. Η Ελλάδα σαν χώρα ερημοποιείται, «αφρικανοποιείται», διαλύονται οι υποδομές της, γίνεται ένα φτηνό οικόπεδο προς εκμετάλλευση. Η υγεία και η παιδεία είναι τα πρώτα «ορατά» θύματα αυτής της διάλυσης, ενώ ακολουθούν και άλλα. Μεθαύριο τα σχολεία ανοίγουν με εκπαιδευτικούς λιγοστούς κι εξαθλιωμένους, με δεξαμενές πετρελαίου στεγνές, με γονείς που ίσως νιώθουν αποτυχημένοι επειδή δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα απαραίτητα, με παιδιά που θα κουβαλούν την ανασφάλεια, την αγωνία του σπιτιού μες στην τάξη.
Ντροπή θα έπρεπε να προκαλεί στην «κυβέρνηση σωτηρίας» αυτό το νέο κύμα φιλανθρωπίας.Τα ελληνόπουλα γίνονται σαν τα παιδάκια της Αφρικής για τα οποία νοιάζονται οι ιεραπόστολοι, η UNESCO και οι ΜΚΟ. Στον πόλεμο του ’40 οι γυναίκες έπλεκαν τη φανέλα ή την κάλτσα του Έλληνα στρατιώτη που πάθαινε κρυοπαγήματα στα παγωμένα βουνά της Αλβανίας, όμως σήμερα ο στρατιώτης είναι το παιδί που πρέπει να πολεμήσει, να επιβιώσει μες στον πιο σκληρό μεταπολεμικό χειμώνα.

(ΠΡΙΝ, ῾Το τέλος της αγοράς῾) via www.tziantzi.gr