Ν. Βούτσης: Να δια­μορ­φώ­σου­με τη δι­κή μας ατ­ζέ­ντα, με βά­ση το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα

Συνέντευξη του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και γραμματέα της ΚΟ, Νίκου Βούτση, στην «Εποχή»

Έχου­με έ­να σύν­θε­το σκη­νι­κό, που δια­τρέ­χε­ται α­πό πολ­λές πη­γές ε­πιρ­ροής. Τε­λι­κά πού ι­σορ­ρο­πεί;

Δεν ι­σορ­ρο­πεί. Υπάρ­χει μια πα­ρα­τει­νό­με­νη, διά­χυ­τη α­στά­θεια, η ο­ποία δεν εκ­δη­λώ­νε­ται α­κό­μη στους πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς των τε­λευ­ταίων δη­μο­σκο­πή­σεων με ποιο­τι­κό τρό­πο. Απλώς, κα­τα­γρά­φο­νται κά­ποιες τά­σεις. Εί­ναι μια με­τα­βα­τι­κή φά­ση, ό­που α­να­μορ­φώ­νο­νται συ­νει­δή­σεις συ­γκε­κρι­μέ­νων κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των, που μέ­χρι τώ­ρα δεν εί­χαν μπει σ’ αυ­τή τη δια­δι­κα­σία. Θα δώ­σει, εν­δε­χο­μέ­νως, και πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς με­τά α­πό έ­να ο­ρι­σμέ­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα. Πι­θα­νόν στο τέ­λος του πρώ­του τρι­μή­νου, που κα­τά πά­σα πρό­βλε­ψη θα υ­πάρ­ξουν νέα μέ­τρα. Η νέα συ­νεί­δη­ση, τό­τε, μπο­ρεί να γί­νει μια νέα ποιό­τη­τα α­πό στρώ­μα­τα που τώ­ρα συ­νει­δη­το­ποιούν την κρί­ση.

Η ε­ξα­σφά­λι­ση της δό­σης, η αλ­λα­γή στά­σης ως προς την πα­ρα­μο­νή της χώ­ρας στο ευ­ρώ δη­μιουρ­γούν θε­τι­κό κλί­μα για την κυ­βέρ­νη­ση, πα­ρά το ό­τι η πο­λι­τι­κή για το 2013 εί­ναι α­πεί­ρως σκλη­ρό­τε­ρη. Πώς μπο­ρεί να συμ­βαί­νει αυ­τό;

Εμείς δεν έ­χου­με ε­παρ­χιώ­τι­κη α­ντί­λη­ψη στις α­να­λύ­σεις μας για την πο­λι­τι­κή και σω­στά έ­χου­με τις α­ντέ­νες μας και στην οι­κου­με­νι­κή διά­στα­ση, ει­δι­κά την ευ­ρω­παϊκή. Πρέ­πει να συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με, λοι­πόν, τον υ­φε­σια­κό κύ­κλο ό­που μπαί­νει η Ευ­ρώ­πη, κά­τι που φο­βί­ζει διε­θνώς. Το εγ­χώ­ριο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, εμ­βα­πτι­σμέ­νο στην ε­νο­ρια­κή του α­ντί­λη­ψη, δεν το με­τρά αυ­τό. Την α­διέ­ξο­δη, α­τε­λέ­σφο­ρη αλ­λά και ε­πί­μο­νη πο­λι­τι­κή που α­κο­λου­θούν ε­δώ, την ε­πι­βα­ρύ­νει το διε­θνές οι­κο­νο­μι­κό κλί­μα. Το 2010, υ­πό την ε­πή­ρεια τό­τε των διε­θνών προ­βλέ­ψεων, πε­ρί­με­ναν ό­τι στο τέ­λος του 2011 θα έλ­θει το τρέ­νο της α­νά­καμ­ψης και θα πά­ρει και ε­μάς. Έπε­σαν έ­ξω. Και τώ­ρα θα πέ­σουν έ­ξω, μά­λι­στα σε πιο ε­γκλη­μα­τι­κό βαθ­μό, διό­τι στο σκλη­ρό υ­φε­σια­κό πρό­γραμ­μα που έ­χει συμ­φω­νη­θεί θα προ­στε­θεί και η διε­θνής υ­φε­σια­κή διά­στα­ση, ι­δίως στην Ευ­ρώ­πη.

Η πα­ρου­σια­ζό­με­νη βελ­τίω­ση έ­χει πο­λύ βρα­χύ ο­ρί­ζο­ντα, έ­στω και αν υ­πάρ­χουν και με­ρι­κά κα­λά οι­κο­νο­μι­κά στοι­χεία με βά­ση τα ο­ποία γί­νε­ται και η προ­πα­γάν­δα και ί­σως έ­χουν την α­ντα­νά­κλα­σή τους και σε δη­μο­σκο­πή­σεις. Επί της ου­σίας, κά­ποια α­πό τα κα­λά στοι­χεία που πα­ρα­θέ­τουν εί­ναι με­τέω­ρα. Π.χ., μπή­κα­με το 2012 με χρέη του δη­μο­σίου προς την πραγ­μα­τι­κή οι­κο­νο­μία 6 δισ. και τώ­ρα εί­ναι 9 δισ. Ο κ. Στουρ­νά­ρας ά­φη­σε στην ά­κρη τα πε­ρί «κοι­νω­νι­κά δί­καιου» και δή­λω­σε ό­τι το φο­ρο­λο­γι­κό νο­μο­σχέ­διο εί­ναι «μια δη­μο­σιο­νο­μι­κή πα­ρέμ­βα­ση». Και αν χρεια­στεί να πά­ρουν πρό­σθε­τα μέ­τρα, θα τα πά­ρουν πα­ρά το ό­τι ο κ. Σα­μα­ράς εί­πε ό­χι. Όσο για την αλ­λα­γή στά­σης της Γερ­μα­νίας ως προς το ευ­ρώ, η προο­πτι­κή του ό­ντως παί­ζει βα­ρύ­νο­ντα ρό­λο. Αντί­θε­τα α­πό αυ­τό που λέ­νε οι ι­δε­ο­λη­πτι­κοί νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι, ό­τι τα πά­ντα, ό­λες οι θυ­σίες πρέ­πει να γί­νουν για το ευ­ρώ, η στρα­τη­γι­κή η δι­κή μας, που ε­μπε­ριέ­χει τη θέ­ση κα­μιά θυ­σία για το ευ­ρώ, αν­τλεί α­πό το έ­δα­φος της ά­πο­ψης που θέ­λει το ευ­ρώ και γι’ αυ­τό δεν θέ­λει να εί­ναι στη δι­κή μας ση­μαία η αλ­λα­γή του νο­μί­σμα­τος, αλ­λά να εί­μα­στε δύ­να­μη που θα το κρα­τή­σει όρ­θιο. Εί­ναι βα­σι­κό στοι­χείο στην πο­λι­τι­κή μας.

Το σκάν­δα­λο της λί­στας Λα­γκάρ­ντ εί­ναι εν ε­ξε­λί­ξει. Να συ­νο­ψί­σου­με τη θέ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;

Πρό­κει­ται για το σπυ­ρί που σπά­ει και α­πο­κα­λύ­πτει μια α­πό τις σο­βα­ρές αι­τίες για το πώς έ­φτα­σε η χώ­ρα ε­κεί που έ­φτα­σε. Συ­νει­δη­το­ποιεί­ται σι­γά – σι­γά ό­τι η λί­στα Λα­γκάρ­ντ εί­ναι η κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου, ε­νός φαι­νό­με­νου που α­φο­ρά σε δε­κά­δες λί­στες. Πρό­κει­ται για χι­λιά­δες πε­ρι­πτώ­σεις με­τα­φο­ράς πλού­του που α­πο­κτή­θη­κε με κά­θε τρό­πο, α­φο­ρο­λό­γη­το κτλ. Πά­ει πο­λύ προς τα πί­σω, στην πε­ρίο­δο Ση­μί­τη, ό­ταν η πο­ρεία προς την Ο­ΝΕ, τα διά­φο­ρα πα­κέ­τα και άλ­λα κον­δύ­λια που υ­πο­τί­θε­ται ό­τι προο­ρί­ζο­νταν για να εκ­συγ­χρο­νι­στούν οι δο­μές, οι πό­ροι για την Ολυ­μπιά­δα κ.τ.λ. πή­γαν σχε­δόν αυ­τού­σιες – ε­κα­το­ντά­δες εί­ναι τα δισ., ί­σως ό­χι 600 που λέει το ΚΚΕ αλ­λά μπο­ρεί 200 – σε μια ο­λι­γαρ­χία και τε­λι­κά το­πο­θε­τή­θη­καν στο ε­ξω­τε­ρι­κό. Η προ­σπά­θειά μας πρέ­πει να α­πο­σκο­πεί στο να κα­τα­λά­βουν οι πο­λί­τες ό­τι α­νοί­γο­ντας αυ­τό το σπυ­ρί, α­πο­κα­λύ­πτε­ται η δια­δι­κα­σία αρ­πα­γής του πλού­του και α­νοί­γει μια δια­δι­κα­σία μα­κρό­χρο­νη για να συλ­λη­φθεί αυ­τή η ύ­λη, να γνω­ρί­σου­με και τα πρό­σω­πα.

Το δεύ­τε­ρο εί­ναι η σύν­δε­ση της υ­πό­θε­σης της λί­στας με το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα. Όσο δεν γί­νε­ται αυ­τό, α­κό­μη και α­πό τη δι­κή μας πλευ­ρά, ό­ταν με­ρι­κές φο­ρές πε­ρι­πί­πτου­με στη σκαν­δα­λο­θη­ρι­κή υ­παρ­κτή και πο­λύ ελ­κυ­στι­κή πτυ­χή του και δεν το συν­δέ­ου­με κα­θη­με­ρι­νά και ε­πί­μο­να με το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα, κά­νου­με πά­ρα πο­λύ με­γά­λο λά­θος. Ο κίν­δυ­νος εί­ναι να μεί­νου­με στην ε­πι­φά­νεια και να πά­με σε μια α­ντί­στοι­χη «κά­θαρ­ση», κλεί­νο­ντας έ­στω και δύο – τρεις στη φυ­λα­κή. Τό­τε, α­πο­κα­θαρ­μέ­νο το σύ­στη­μα το κα­πι­τα­λι­στι­κό, εν τέ­λει, θα μπο­ρεί να ε­ξορ­μή­σει στη νέα πε­ρίο­δο.

Όταν λέω σύν­δε­ση με το κοι­νω­νι­κό, να φέ­ρω έ­να πα­ρά­δειγ­μα. Συ­ζη­τά­με τώ­ρα για το φο­ρο­λο­γι­κό; Θα πρέ­πει σ’ ό­λους τους τό­νους να πού­με, α­να­πτύσ­σο­ντας συγ­χρό­νως την πρό­τα­σή μας συ­νο­λι­κά, ό­τι υ­πήρ­χε άλ­λος δρό­μος που μέ­ρος του εί­ναι και η σύλ­λη­ψη της φο­ρο­λο­γη­τέ­ας ύ­λης α­πό τις λί­στες που δεν έ­γι­νε. Διε­ρευ­νώ­ντας την υ­πό­θε­ση της υ­πό­γειας δια­δρο­μής των κε­φα­λαίων, του ελ­λη­νι­κού πλού­του που πα­ρά­γε­ται, α­πο­κτά α­κό­μη πιο με­γά­λο βά­ρος η υ­πό­θε­ση, κα­θώς βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά στη νέα εκ­ποίη­ση δη­μό­σιας πε­ριου­σίας που ε­τοι­μά­ζε­ται. Πού θα πά­νε αυ­τά τα κε­φά­λαια; Ποιοι θα ε­πω­φε­λη­θού­ν;

Έχει και την ι­δε­ο­λο­γι­κή πλευ­ρά το θέ­μα κα­θώς το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα πιά­στη­κε ε­π’ αυ­το­φώ­ρω να κλέ­βει, να κα­λύ­πτει, να ο­λι­γω­ρεί, να δια­πλέ­κε­ται κτλ.

Δεν πρέ­πει να το υ­πο­τι­μή­σου­με ως Αρι­στε­ρά, σε κα­μιά πε­ρί­πτω­ση, α­πο­φεύ­γο­ντας ό­μως τη μοι­ρο­λα­τρία του τύ­που «αυ­τός εί­ναι ο κα­πι­τα­λι­σμός», τέ­τοια θα κά­νει. Το σύ­στη­μα, ό­ντως, έ­χει υ­πο­στεί η­θι­κή βλά­βη μια πε­ρίο­δο που τα στε­λέ­χη του κα­νο­ναρ­χού­σαν τη λι­τό­τη­τα ως υ­πέρ­τα­το σκο­πό και γι’ αυ­τό α­να­ζη­τεί τώ­ρα τρό­πους προ­στα­σίας. Όσο μας κα­τη­γο­ρεί­τε, μου έ­λε­γε κε­ντρι­κό στέ­λε­χος του συ­στή­μα­τος, ως εκ­ποιη­τές, α­νάλ­γη­τους, δια­πλε­κό­με­νους, φο­ρο­φυ­γά­δες κτλ ε­μείς θα σας λέ­με Βίλ­λα Αμα­λίας, κου­κου­λο­φό­ρους, τρο­μο­κρά­τες. Τι ση­μαί­νει αυ­τό; Ότι η στρα­τη­γι­κή που έ­χουν χα­ρά­ξει, και η ο­ποία θα μας πά­ει ως τις ε­κλο­γές, εί­ναι σα­φής και ά­κρως ε­πι­κίν­δυ­νη. Όμως ε­πί της ου­σίας εί­ναι α­μυ­ντι­κή, διό­τι διαι­σθά­νο­νται ό­τι χά­νουν το η­θι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα στην ά­σκη­ση πο­λι­τι­κής.

Όμως, ό­πως φαί­νε­ται, μέ­χρι τώ­ρα παί­ζουν ε­πι­τυ­χώς αυ­τό το παι­χνί­δι.

Βε­βαίως. Το παί­ζουν ε­πι­τυ­χώς διό­τι έ­χει δια­μορ­φω­θεί, δυ­στυ­χώς, μια κοι­νή α­φή­γη­ση για τη με­τα­πο­λί­τευ­ση α­πό τρεις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και το μι­ντια­κό μπλοκ. Το μι­ντια­κό μπλοκ δεν έ­χει συ­νο­μο­λο­γή­σει ad hoc μια πο­λι­τι­κή. Έχει μια α­φή­γη­ση εχ­θρι­κή προς την Αρι­στε­ρά για ό­λη τη με­τα­πο­λί­τευ­ση. Στη βά­ση αυ­τή, προ­βάλ­λει ό­τι στην κρί­ση φτά­σα­με λό­γω των συν­δι­κα­λι­στών Φω­τό­που­λων, των φοι­τη­τών που έ­χτι­ζαν τις πόρ­τες των κα­θη­γη­τών τους, μια Αρι­στε­ρά που έ­κλει­νε ή και έ­και­γε το ε­μπο­ρι­κό κέ­ντρο κ.τ.λ., κτλ. Αυ­τή η α­φή­γη­ση δια­μορ­φώ­νει και έ­ναν πο­λύ σκλη­ρό πυ­ρή­να ε­ξου­σίας γύ­ρω α­πό τον Σα­μα­ρά, α­κρο­δε­ξιά στην υ­φή της, σε α­πό­κλι­ση και α­πό την πα­ρα­δο­σια­κή δε­ξιά. Μά­λι­στα, της δί­νει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά σκλη­ρής ι­δε­ο­λο­γι­κής σύ­γκρου­σης, την εμ­βα­θύ­νει για να ξε­πε­ρά­σει την κοι­νω­νι­κή σύ­γκρου­ση, ε­πει­δή αυ­τή δεν μπο­ρεί να τη χει­ρα­γω­γή­σει.

Εμείς θα πρέ­πει με πά­ρα πο­λύ με­γά­λη προ­σο­χή, στρα­τη­γι­κά, να α­ντι­πα­ρα­τε­θού­με και να α­πο­δο­μή­σου­με αυ­τή την πο­λι­τι­κή. Διό­τι α­κρι­βώς ε­πι­διώ­κει να μας α­πο­κό­ψει α­πό αυ­τό το κρί­σι­μο ε­πι­πλέ­ον πο­σο­στό πο­λι­τών, που εί­ναι 3% - 13% και που θα μας φθά­σει στα ό­ρια μιας υ­πε­ρο­χής κο­ντά στην αυ­το­δυ­να­μία. Υπε­ρο­χής που θα α­να­γκά­σει και συμ­μά­χους να έλ­θουν κο­ντά μας, ή θα α­να­δια­μορ­φώ­σει τις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που θα έλ­θουν για να συν­δια­μορ­φώ­σου­με το μπλοκ. Διό­τι μι­λά­με για μπλοκ δυ­νά­μεων, κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών, δεν συ­ζη­τάω την εκ­δο­χή «ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το νέο ΠΑ­ΣΟ­Κ, μο­νο­κομ­μα­τι­κά προ­χω­ρά». Θα εί­ναι μπλοκ με ρα­χο­κο­κα­λιά ε­μάς. Η τα­κτι­κή των α­ντι­πά­λων μας ε­πι­χει­ρεί δυ­νά­μεις του κέ­ντρου ή της λαϊκής δε­ξιάς, που η κοι­νω­νι­κή κρί­ση τις φέρ­νει στην κάλ­πη μας, να ε­γκλω­βι­στούν στη δε­ξιά μέ­σω αυ­τής της προ­πα­γάν­δας.

Πώς το α­πο­δο­μείς αυ­τό το σχέ­διο;

Θα πρέ­πει και πά­λι, ό­πως ση­μείω­σα και για τη λί­στα Λα­γκάρ­ντ, να δια­μορ­φώ­νου­με τη δι­κή μας ατ­ζέ­ντα με βά­ση το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα. Ακό­μη και τις ε­πι­θέ­σεις που γί­νο­νται για τις κα­τα­λή­ψεις, που άλ­λες εί­ναι στη δι­κή μας α­ντί­λη­ψη, ό­πως η α­γο­ρά της Κυ­ψέ­λης, και άλ­λες τις υ­πε­ρα­σπι­ζό­μα­στε ε­ξω­τε­ρι­κά, διό­τι δεν έ­χου­με κά­τι να πού­με, ό­πως τη Βί­λα Αμα­λίας, άλ­λες που εν­δε­χο­μέ­νως υ­πήρ­χαν και πα­ρα­πτώ­μα­τα, που θα πρέ­πει το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα με τις δι­κές του δια­δι­κα­σίες να α­ντι­με­τω­πί­σει, παίρ­νου­με α­πο­στά­σεις, αλ­λά εί­μα­στε υ­πέρ των δι­καιω­μά­των τους κτλ, δεν θα πρέ­πει να μέ­νου­με σ’ αυ­τή την ατ­ζέ­ντα σε κα­μιά πε­ρί­πτω­ση. Θα πρέ­πει να φέρ­νου­με το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα στην ε­πι­φά­νεια έ­τσι που να μπο­λιά­ζο­νται νέ­οι α­γώ­νες, κοι­νω­νι­κοί, συλ­λο­γι­κοί, τα­ξι­κοί. Εκεί να εκ­φρά­ζε­ται και η ορ­γή τού κό­σμου. Αυ­τό εί­ναι το άλ­φα και το ω­μέ­γα.

Αν ε­μείς υ­στε­ρού­με σε κά­τι δεν εί­ναι τό­σο στο ε­πι­κοι­νω­νια­κό, αλ­λά στο κα­τά πό­σο μπο­ρού­με να ορ­γα­νώ­σου­με, να ε­μπνεύ­σου­με μα­ζι­κά κι­νή­μα­τα αυ­τή την πε­ρίο­δο. Υπάρ­χει, βε­βαίως, και μια ε­ντε­λώς λαν­θα­σμέ­νη ά­πο­ψη, ι­δε­ο­λο­γι­κής και πο­λι­τι­κής υ­πε­ρο­χής, συν­δυα­σμέ­νης ό­μως με αί­σθη­ση αυ­τάρ­κειας κα­θε­νός α­πό ε­μάς ως βου­λευ­τού ή στε­λέ­χους, με α­πο­τέ­λε­σμα στα μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης α­πέ­να­ντι σε μια σκλη­ρή, συ­χνά προ­βο­κα­τό­ρι­κη, ε­πι­θε­τι­κή προ­πα­γάν­δα, αρ­κε­τές φο­ρές να μην εί­μα­στε σε θέ­ση να δώ­σου­με αυ­τή τη συν­θε­τι­κή και συλ­λο­γι­κή ά­πο­ψη, με τρό­πο ευ­κρι­νή, ή και να πα­τά­με την πε­πο­νό­φλου­δα και να δί­νου­με ε­πι­χει­ρή­μα­τα στην ατ­ζέ­ντα των α­ντι­πά­λων. Αυ­τό έ­χει ε­πι­συμ­βεί πολ­λές φο­ρές και δεν α­φο­ρά μό­νο τους ά­πει­ρους.

Υπήρ­ξε έ­να γκά­λοπ αυ­τές τις μέ­ρες, της Public, που σχο­λιά­στη­κε αρ­κε­τά α­πό τον κό­σμο μας; Ποια η δι­κή σου α­νά­γνω­ση;

Η πα­ρα­μο­νή μας σε έ­να τό­σο υ­ψη­λό πο­σο­στό, έ­ξι μή­νες με­τά τις ε­κλο­γές, εί­ναι το θε­τι­κό στοι­χείο, της πα­γίω­σης της δι­κής μας πα­ρου­σίας στην κοι­νω­νία και την πο­λι­τι­κή. Εμπε­ριέ­χει, ό­μως, ταυ­τό­χρο­να και τον κίν­δυ­νο μιας πα­ρα­τε­τα­μέ­νης στα­σι­μό­τη­τας. Δη­λα­δή, δεν υ­πάρ­χει μια συ­νέ­χι­ση της ορ­μη­τι­κής α­νό­δου προς την ε­ξου­σία. Όμως, το ό­τι κρα­τιέ­ται δη­μο­σκο­πι­κά σε πο­λύ υ­ψη­λό ε­πί­πε­δο, κα­θώς βρί­σκε­ται και στο μά­τι του κυ­κλώ­να των ε­πι­θέ­σεων, εί­ναι ση­μα­ντι­κό ε­φαλ­τή­ριο για να δού­με αυ­τά τα θέ­μα­τα. Το κα­λό α­πο­τέ­λε­σμα της ΝΔ έ­χει σα­φώς ε­πη­ρε­α­στεί α­πό τη δό­ση και την προσ­δο­κία ό­τι θα ε­πη­ρε­α­στεί α­π’ αυ­τή και η πραγ­μα­τι­κή οι­κο­νο­μία. Ίσως α­ντα­να­κλά και τη στα­σι­μό­τη­τα των πο­λι­τι­κών α­γώ­νων σ’ αυ­τή τη φά­ση που ε­πι­δρά πά­ντα στην ε­πιρ­ροή της Αρι­στε­ράς.

Έχει πα­ρα­τη­ρη­θεί ό­τι με­γά­λο πο­σο­στό σ’ ό­λα τα γκά­λοπ δη­λώ­νουν ό­τι δεν ι­κα­νο­ποιού­νται α­πό την α­ντι­πο­λί­τευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Υπάρ­χει, βε­βαίως, μια κρι­τι­κή σε δι­κές μας α­βλε­ψίες, λά­θη, την πο­λυ­γλωσ­σία κτλ που ό­μως δεν αρ­κεί για να με­τα­το­πί­σει πο­λι­τι­κά κά­ποιον. Εί­ναι πά­ντως θέ­μα δια­δι­κα­σιών του φο­ρέα μας να κα­λύ­ψου­με αυ­τά τα προ­βλή­μα­τα, να δώ­σου­με α­πα­ντή­σεις στα ε­ρω­τή­μα­τα που μας τί­θε­νται. Δεν ξε­χνά­με τις δυ­σκο­λίες που υ­πάρ­χουν, κα­θώς πολ­λά ζη­τή­μα­τα εί­ναι πρω­τό­τυ­πα. Υπάρ­χει, ό­μως, και κά­τι α­κό­μη. Εί­ναι η κουλ­τού­ρα της «α­νά­θε­σης» που ε­πη­ρεά­ζει πολ­λούς. Θέ­λουν α­πα­ντή­σεις σ’ ό­λα τα προ­βλή­μα­τα, κά­τι που δεν εί­ναι ε­φι­κτό. Στο ε­ρώ­τη­μα «και πού θα βρού­με τα λε­φτά», για να α­πο­κα­τα­στα­θούν ά­με­σα οι α­πώ­λειες κτλ, α­πα­ντώ με τη λο­γι­κή του ο­δι­κού χάρ­τη και ό­τι δέ­σμευ­σή μας, βα­σι­κή, εί­ναι ό­τι πρώ­τα – πρώ­τα θα α­κυ­ρω­θεί το μνη­μό­νιο και θα α­πο­κα­τα­στα­θεί το ε­πί­πε­δο ζωής των κα­τώ­τε­ρων οι­κο­νο­μι­κά θυ­μά­των του. Η ι­δέα του ο­δι­κού χάρ­τη πη­γαί­νει χέ­ρι – χέ­ρι με την πε­ντα­κά­θα­ρη ε­ξή­γη­ση ό­τι μας εν­δια­φέ­ρει η α­ρι­στε­ρή δια­κυ­βέρ­νη­ση μό­νο αν εί­μα­στε σα­φείς, πι­στοί ε­ντο­λο­δό­χοι, και κα­τα­κτή­σου­με στην πρά­ξη την α­κύ­ρω­ση του μνη­μο­νίου και των πιο ε­πώ­δυ­νων συ­νε­πειών του στα κα­τώ­τε­ρα οι­κο­νο­μι­κά στρώ­μα­τα, ά­με­σα, α­νε­ξαρ­τή­τως των ο­ποιο­δή­πο­τε α­ντι­δρά­σεων, α­ντιρ­ρή­σεων, και συ­γκλο­νι­σμών που μπο­ρεί να υ­πάρ­ξουν, π.χ. με­γά­λη ε­ξα­γω­γή κε­φα­λαίων κ.τ.λ.

 

www.epohi.gr