Πηγαδάκι» είχε σχηματίσει ο κόσμος έξω από το υποκατάστημα της ΔΕΗ, στην περιοχή της πλατείας Αμερικής. Σχόλια «έδιναν κι έπαιρναν» για τα κατεβασμένα ρολά στο ισόγειο, εκεί όπου κατά το πρόσφατο παρελθόν οι ιδιοκτήτες ακινήτων πλήρωναν το περιβόητο χαράτσι.Ένα χαρτί, κολλημένο στα ρολά, ενημέρωνε ότι από τις 17 Δεκεμβρίου η είσπραξη του «ΕΕΤΗΔΕ» δεν γινόταν σε αυτόν το χώρο και ανέφερε εναλλακτικούς τρόπους διεκπεραίωσης αυτής της δουλειάς (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι το οικονομικό και ψυχολογικό βασανιστήριο του χαρατσιού…).
«Το ίδιο έχει γίνει και σε άλλες περιοχές», είπε ένας. Άλλος πρόσθεσε: «Αν οι τράπεζες παίρνουν προμήθεια για αυτή την είσπραξη, εγώ σας το λέω, θέλουν…να τις πριμοδοτήσουν και με αυτόν τον τρόπο».
Όλα αυτά δεν απασχολούσαν όσους και όσες υπαλλήλους των πάνω ορόφων του κτιρίου της ΔΕΗ εξυπηρετούσαν τους πελάτες-καταναλωτές, οι οποίοι είχαν σπεύσει για άλλους λόγους. Δεν τους απασχολούσαν, μέχρι τη στιγμή που μπήκε ένας τύπος, εξαγριωμένος με την αναστολή της είσπραξης του χαρατσιού, στο συγκεκριμένο υποκατάστημα…
Πρώτα πέρασε «γενεές δεκατέσσερις» τις υπαλλήλους που εργάζονταν εκεί, λες και κάποιος του είπε ότι αυτές έλαβαν τη σχετική απόφαση, και κατόπιν… ευχήθηκε: «Να απολυθείτε όλοι, να το χαρώ»… Κάποιος (πελάτης) θυμήθηκε την τελική ατάκα του γνωστού ανεκδότου και ψέλλισε: «Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Από τις αντιδράσεις όσων τον άκουσαν καταλάβαινες πως ορισμένοι συμφωνούσαν κι άλλοι διαφωνούσαν με το πνεύμα του.
«Άχρηστοι, ρεμπεσκέδες, να σας πετάξουν από τη δουλειά, αυτό χρειάζεστε…». Δεύτερη «ευχή», σε χρονικό διάστημα μιας ώρας, στην ίδια περιοχή, σου πέφτει κάπως «βαριά» όταν την ακούς. Πού; Σε κάποια άλλη δημόσια υπηρεσία; Όχι. Στο υποκατάστημα μιας ιδιωτικής τράπεζας. Κάτι τα τέλη κυκλοφορίας, κάτι η «ροή» του κόσμου που προς τις τράπεζες που δέχονταν και τις εκπρόθεσμες εξοφλήσεις λογαριασμών ΔΕΗ, η «ουρά» είχε μεγαλώσει πολύ. Κάποια στιγμή «βγήκε οφ» το μηχάνημα των αυτόματων συναλλαγών κι ένας από τους πελάτες (που ως γνωστόν έχουν πάντα δίκιο) έβγαλε το άχτι του ευχόμενος την απόλυση των τεχνικ…, ε, συγγνώμη, των υπαλλήλων που εκείνη την ώρα εξυπηρετούσαν υπομονετικά τον κόσμο.
Ποιος είπε ότι η ιδιότητα του εργαζόμενου στον δημόσιο τομέα σε προφυλάσσει από τον κανιβαλισμό του «να πεθάνει η κατσίκα του άλλου»; Για τον κανίβαλο αυτού του τύπου, ο «άλλος» είναι πάντα…. άλλος. Παράδειγμα: πάνε αρκετές εβδομάδες από τότε που «κυκλοφόρησε» στα ΜΜΕ η είδηση ότι οι συγχωνεύσεις των τραπεζών θα «φέρουν» 20.000 απολύσεις. Ε, αν έριχνε κάποιος μια ματιά σε διάφορα «μπλογκς» θα ανακάλυπτε αρκετά χαιρέκακα σχόλια του τύπου «καλά να πάθουν», ακολουθούμενα από απίστευτες «αιτιολογήσεις». Μερικές από αυτές, σχεδόν σε έπειθαν ότι οι συντάκτες τους στα σοβαρά πίστευαν κάτι: πως η μόνη διαφορά του Προβόπουλου, του Σάλλα και του Κωστόπουλου από τον υπάλληλο που συναντάς μόλις μπεις σε κάποιο τραπεζικό υποκατάστημα είναι ότι ο τελευταίος είτε δεν φορά κουστούμι είτε φορά κουστούμι φθηνότερο από τα δικά τους…
Κάποτε ο Ρέππας τον βάφτισε «κοινωνικό αυτοματισμό». Τώρα, υπό τις σημερινές συνθήκες κι ενώ είναι πλέον πασιφανές τι -και σε βάρος ποιών- «παίζεται», ο χθεσινός «κοινωνικός αυτοματισμός» καταντά «κοινωνικός κρετινισμός»: υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, αν δουν πχ να «μπαίνει λουκέτο» στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς της περιοχής τους, θα χαμογελάσουν στη σκέψη πως χάνουν τη δουλειά τους μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι! Αλλά, είπαμε: όπου και να εργάζεσαι, ο «κανιβαλισμός» σε βρίσκει, υποβοηθούμενος από πολλούς και πολλά.
Ψάχνεις άλλοθι για τη δική σου υποταγή; Βρες και το συμπλήρωμα του, στον κανιβαλισμό: αν το «μαζί για κάτι καλύτερο» είναι ζόρικο, το «μαζί στον Καιάδα» μπορεί να σου προσφέρει μια κάποια λύση. Και επειδή ανέκαθεν οι «βάρβαροι» ήταν «μια κάποια λύσις», φρόντισε να βρίσκεις συνεχώς βαρβάρους, δίπλα σου. Τι στην ευχή, δύσκολο είναι; Από το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου έως το «ήμασταν τζίτζικες» του Στουρνάρα, ένας ολόκληρος κόσμος «προσφέρεται» να διαδραματίσει ρόλο του δικού σου, ψυχολογικού σάκου του μποξ. Να νιώσεις ότι είσαι ο μοναδικός «εντάξει» μέσα σε έναν ωκεανό διαφθοράς ή τεμπελιάς – άσε που δεν είναι καν απαραίτητο να εξαιρεθείς: αν έτσι νιώθεις ότι προσωπικά αδικείσαι κατάφωρα και… τρελαίνεσαι, άσε και λίγο την ενοχή να καταπραΰνει τον πόνο σου. Να ξεσπάς, όμως, σταθερά εναντίον των άλλων. Ξέρεις, κι ο άνεργος που ακόμη παίρνει επίδομα, στα μάτια εκείνου που έχασε και δουλειά και επίδομα μπορεί να φαντάζει «προνομιούχος» (άρα και στόχος). Άσε που μπορεί να είναι όντως «προνομιούχος», για τα μέτρα και τα σταθμά της συγκεκριμένης «ανάπτυξης» που επίκειται…
«Όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο»… Κι όμως, υπάρχει και χειρότερος βαθμός ηλιθιότητας: το δάχτυλο του «συστημικού κανιβαλισμού» σου δείχνει τον «εχθρό» σου κι εσύ του επιτίθεσαι, σκούζοντας. Την ίδια στιγμή ολόκληρο το άλλο «συστημικό» χέρι έχει μπει… μέσα σου, έχει φτάσει στο έντερο σου, αλλά εσύ νομίζεις ότι σκούζεις από τη μαγκιά που «πουλάς»
Διονύσης Ελευθεράτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου