Παρακολουθώντας κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές τις τελευταίες μέρες με έκπληξη διαπίστωσα πως εμφανίζονταν συχνά αριστεροί, οι οποίοι στην απαίτηση των δεξιών τρικομματικών συνομιλητών τους να απαρνηθούν τον εξεγερσιακό χαρακτήρα του Δεκεμβρίου του 2008, ανέπτυσσαν περίεργες θεωρίες. Ξέρετε: περί ιδιοτυπίας, περί μη αποδεκτής, παρ’ όλο το δίκιο του… αγώνα, βίας και άλλων τέτοιων αξιολογικών δαιμονίων.
Κι αν επρόκειτο μόνο για εκπροσώπους του ΚΚΕ, θα ήταν αναμενόμενο. Ως γνωστόν, αυτοί, όταν θα οδηγήσουν το λαό και τον τόπο προς το μέλλον, «δεν θα σπάσει ούτε τζάμι». Σε ό,τι αφορά, ωστόσο, ανθρώπους από τη ριζοσπαστική Αριστερά νομίζω πως δεν δικαιολογείται.
Η εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 είναι, πραγματικά, ιδεοτυπική. Αν ένα συμβάν, εδώ και πολλά χρόνια, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως το κατεξοχήν παράδειγμα της εξέγερσης, αυτό είναι ακριβώς ο Δεκέμβρης του 2008. Ο οποίος, σαν να αφουγκράστηκε το μέλλον, γέμισε τις μέρες του με προαναγγελίες των ενεργητικών αντιστάσεων, που θα γίνονταν αναγκαίες, για την ίδια μας την επιβίωση, στα χρόνια της μεγάλης, ίσως και πρωτοφανούς, καπιταλιστικής κρίσης που ακολούθησαν. Δεν είναι συμπτωματικό, άλλωστε, πως και τα αφεντικά προεικόνιζαν το μέλλον μας με την επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα. Και, όπως μας θύμισε χθες η Έλσα Παπαγεωργίου στο RedNoteBook, «[η] τελευταία μάχη που έδωσε η Κωνσταντίνα στη δουλειά της ήταν να πάρουν η ίδια και οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες το δώρο των Χριστουγέννων. Αυτό που φέτος καταργήθηκε οριστικά, μετά τις δραστικές μειώσεις των τελευταίων ετών. Η γενιά που τώρα βγαίνει στην αγορά εργασίας δεν θα μάθει ποτέ την ύπαρξη και τη χρήση του».
Εξέγερση, λοιπόν, με τα όλα της. Χωρίς «αιτήματα», αλλά με σαφές –ασυνείδητο, δηλαδή πανίσχυρο- πρόταγμα. Να αλλάξουν όλα σ’ αυτό το βρωμοσύστημα, που διαφεντεύουν οι τράπεζες. Γι’ αυτό κι έγιναν αυτές, σε τέτοιο βαθμό, στόχος εκτεταμένων και άγριων επιθέσεων. Συμβολίζοντας με το γυμνότερο δυνατό τρόπο την ιδιοκτησία, που κατατρώει τη ζωή, φάνηκε να αποτελούν το απόλυτο κακό.
Εξέγερση. Αυθόρμητη, μαζική, μαχητική, διαρκώς επανερχόμενη μέρα με τη μέρα. Χωρίς πρόγραμμα και «αιτήματα». Ξέσπασμα, κραυγή, που ακούστηκε σε όλη τη χώρα και σε όλο τον κόσμο. Από την Κάτω Αγουλινίτσα μέχρι το Σαν Φρανσίσκο. Με διαδηλώσεις μαθητών στο πιο μικρό χωριό. Με τους Ιταλούς και Γάλλους δεξιούς να αποσύρουν άρον άρον τις εκπαιδευτικές τους «μεταρρυθμίσεις», από φόβο μην δουν και στα μέρη τους τα «ελληνικά έκτροπα».
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως η πολιτική δύναμη, η οποία κατεξοχήν ενισχύθηκε ως εκφραστής ακριβώς των δυνάμεων, που εξεγέρθηκαν το 2008, και, πρώτα απ’ όλα, των νέων και των άνεργων, υπήρξε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν λογάριασε κόστος στην συμπαράταξή του με τους εξεγερμένους. Το παράδοξο είναι πως, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν στελέχη του που δυσκολεύονται να διαχειριστούν τη μνήμη αυτού του κορυφαίου για την ελληνική κοινωνία συμβάντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου