του Γιώργου Καραμέρου
Οι σκληρές λέξεις δεν ταυτίζονται με τον Ανδρέα Λοβέρδο ή τα στελέχη του. Είναι μεταφορικές. Η φράση αυτή που άκουσα στα σοκάκια γύρω από την οδό Φυλής στα Κάτω Πατήσια όπου μεγάλωσα, ταιριάζει όμως γάντι στην περίπτωση του κόμματος Λοβέρδου.
Άντε ας μεθερμηνέψουμε την φράση ως εξής για να μην ενοχλεί.
Δεν μπορείς να φτιάξεις κάτι νέο με παλιά υλικά. Και ο έξυπνος, μορφωμένος και γοητευτικός Ανδρέας μόνο ριζοσπάστης δεν είναι. Τον γνώρισα το 2000 όταν με φούρια και πολλά χρήματα για τον προεκλογικό του αγώνα έρχονταν από τα πανεπιστήμια ως καθηγητής στη Β΄Αθηνών για βουλευτής.
Επτά προεκλογικά κέντρα είχε σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας και άφθονη τηλεοπτική υποστήριξη. Το ερυθρόλευκο φιλοκοκκαλικό lifestyle και η δεδομένη γοητεία και ευφυΐα του αρκούσαν για να εκλεγεί πανηγυρικά. Αδιαμφισβήτητη βέβαια και η πολιτική του συγκρότηση.
Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε. Υπουργός πάμπολλες φορές επί Σημίτη, επί Παπανδρέου, επί Παπαδήμου και αν του είχε ζητηθεί θα ήταν και υπουργός του Σαμαρά (όπως και ο Χρυσοχοίδης). Ψήφισε και τα τρία μνημόνια αλλά δηλώνει ριζοσπάστης. Έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα ως υπουργός αλλά δηλώνει νέος πολιτικός και κατακεραυνώνει το πάρτυ που προηγήθηκε, στο οποίο όμως συμμετείχε.
Το δράμα βέβαια είναι του σοσιαλδημοκράτη πολίτη ψηφοφόρου. Ποιός είναι πιο ριζοσπάστης; Ο Λοβέρδος ή ο Τσίπρας, ή μήπως ο Βενιζέλος;
Ποιός εκφράζει την σοσιαλδημοκρατία στην πράξη; Ένας από τρεις παραπάνω και οι τρεις ή κανένας;
Γράφοντας το συγκεκριμένο άρθρο μου έρχεται στο μυαλό η τραγική ιστορία εμπνεύσεως Λοβέρδου με τις οροθετικές ιερόδουλες. Αν αυτό είναι Ριζοσπαστική Κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας τότε εγώ είμαι πόρνη στη Φυλής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου