Λάμψη στα μάτια. Χαμόγελο στα χείλη. Θα νικήσουμε.

 

 

Με μεγάλη μας χαρά δημοσιεύουμε σήμερα τρία ποιήματα που μας έστειλε ο σύντροφος και φίλος Δημήτρης Ψαλλίδας. Αφορμή για τα ποιήματα στάθηκαν τα τελευταία γεγονότα στη Θεσσαλονίκη με τις συλλήψεις περίπου 35 εργαζομένων, συνδικαλιστών, απεργών, φοιτητών, μαθητών και ανέργων μέσα σε τρεις μόλις βδομάδες σε διαφορετικό τόπο και χρόνο με μία και μόνο αιτία κι αφορμή: τον αγώνα, την αντίσταση, την αξιοπρέπεια.

Ειδικά, το τελευταίο ποίημα με τίτλο “Δάσκαλε”, θέλουμε να το αφιερώσουμε με τη σειρά μας στους δασκάλους Θανάση Αγαπητό και Ηλία Σμήλιο που διώκονται από τις διευθύνσεις εκπαίδευσης Ανατολικής και Δυτικής Θεσσαλονίκης για την πρωτοπόρα πολιτική και συνδικαλιστική τους δράση.

 

Την ιστορία σου

Την ιστορία σου, την βάλαν σε μουσεία.

Αστραφτερά τα τζάμια, γρανίτης για το πάτωμα.

Βιβλία γράψανε με αυτήν,

εύκολα να τη βρίσκεις, γρήγορα να τη μαθαίνεις.

Αρκεί να τη μαθαίνεις.

Να τη μαθαίνεις σαν κάτι μακρινό,

σαν ξένο οργανισμό,

πέρα και μακριά απ’ την απλή ζωή σου.

Τη δύναμη σου στολίσαν στα χρυσά.

Νεκρούς κι αγώνες που έχεις στο σωρό,

αγάλματα τους κάναν,

αστραφτερά κι ωραία.

Για να σε καθηλώνουν σαν τα βλέπεις.

Αυτό ζητάνε απο σένα .

Καθηλωμένος να ‘σαι,

με την απελπισία για συντροφιά.

Τη δύναμη σου μπροστά σου να τη βλέπεις.

Απο τα μάτια σου να μην κρυφτεί ποτέ.

Ποτέ σου όμως μην την αντιληφθείς,

ποτέ να μην τη νιώσεις,

ποτέ σου κτήμα μην την κάνεις.

Σε θέλουν γελαστό μπροστά στη δύναμη σου.

Σαν χάνος να γελάς.

Να χαίρεσαι με την παλιά σου δόξα,

το τώρα να ξεχνάς.

Να σε φοβίσουν μην τους αφήσεις!

Τα ψέματα τους μην πιστέψεις!

Την ιστορία σου τη γράφεις πάντα εσύ.

Η δύναμη σου στις φλέβες σου κυλά.

Κι όσο για το χαμόγελο,

Κι αυτό μην τ’ αρνηθείς.

Γιατί ανήκει στους νικητές.

Γιατί ανήκει σ’ εσένα.

 

Ψηλά το κεφάλι

Ψηλά τη γροθιά.

Θα το πούμε ξανά για να το καταλάβετε.
Όταν θα μας παίρνετε τις δουλειές και θα μας αφήνετε ανέργους,
όταν θα μας παίρνετε τα σπίτια και θα μας αφήνετε άστεγους,
όταν θα μας αφήνετε να πεθάνουμε έξω απο ένα νοσοκομείο γιατί δεν έχουμε ένα 20ευρω,
όταν θα μας λέτε να κοιτάμε τη δουλειά μας και να έχουμε σκυμμένο το κεφάλι,
όταν θα μας σπρώχνετε και με τα δυο σας χέρια στην “αυτοκτονία”,

Εμείς θα σφίγγουμε ψηλά τη γροθιά μας,

θα κρατάμε γερά τους συντρόφους μας αγκαζέ,
θα φωνάζουμε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μας.

Κι’ αυτό που θα βγαίνει απο το στόμα μας δεν θα είναι απλά ένα σύνθημα.
Θα είναι οι μουσικές και τα χρώματα,
τα ηλιοβασιλέματα και τ’άστρα,
ο ουρανός κι η γη,
τα χρώματα κι οι ζωγραφιές
της ζωής που μας περιμένει εκεί μπροστά.

Σύντροφοι, ο φόβος είναι στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Κι αν απαιτούνε απο μας δυο κουβέντες να βγουν απ’ τα χείλη μας,

θα τους τις δώσουμε σύντροφοι.
Δεν θα είναι όμως συγνώμες και παρακάλια,
γιατί εμείς δεν μάθαμε να φιλάμε κατουρημένες ποδιές.

Θα είναι οι λέξεις ΨΩΜΙ,ΠΑΙΔΕΙΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Θα είναι οι λέξεις ΑΓΩΝΑΣ,ΖΩΗ,ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Θα ειναι η υπόσχεση ότι η εξουσία τους τελειώνει.
Θα είναι η υπόσχεση οτι τα δικά μας μπράτσα θα τη σπάσουν.

Γι αυτό σύντροφοι,

Ψηλά το κεφάλι.Ψηλά τη γροθιά.
Λάμψη στα μάτια.Χαμόγελο στα χείλη.
Θα νικήσουμε.

Δάσκαλε

Συγγραφέας είσαι δάσκαλε, ακούραστος, ακατάπαυστος.

Λευκές σελίδες σου, οι μαθητές.

Μα τι είναι αυτό που γράφεις,

το έργο σου τι είναι;

Σαν το διαβάζουν οι ανθρώποι

βλέπουν στον ύπνο τους

χρωματιστά λουλούδια, κάμπους και βουνά,

ή μένουν ξάγρυπνοι από τους εφιάλτες;

Γλύπτης είσαι δάσκαλε, σπάνιος και προικισμένος.

Πυλός στα χέρια σου, οι μαθητές,

η στάση ζωής που θα κρατήσουν.

Τα αγαλματάκια σου άραγε, έχουν πνοή;

Κινούνται θαρρετά με όρεξη για τη ζωή;

Ή μένουνε σκυφτά δειλά και απαθή;

Αέρας είσαι δάσκαλε, πολύ δυνατός.

Κοιτάζεις τα όνειρα τους να φουσκώνεις,

ή κόντρα στο διάβα τους φυσάς;

Ζωγράφος είσαι τελικά, μεγάλος ξακουστός.

Καμβάς, τα πρόσωπα τους.

Τι είδους πίνακες σ’ αρέσουν;

Φροντίζεις το χαμόγελο πότε να μην τους σβήσει,

ήλιος λαμπρός, πηγή ζωής,

το μονοπάτι στη ζωή να τους φωτίζει;

Για προτιμάς τα σύννεφα τα μαύρα,

τις τρικυμίες και τους κεραυνούς,

τις σύγχρονές Γκουέρνικες και τους αφανισμούς;

Δάσκαλε, ποτέ σου μη ξεχνάς,

δεν τους διδάσκεις μοναχά πλάι στο μαυροπίνακα.

Διδάσκεις,

μ’ όσα πράττεις κι όσα όχι,

μ’ ότι αντιπαλεύεις και μ’ ότι σιγοντάρεις,

μ’ αυτά που αφήνεις δίπλα σου και μ’ όσα απωθείς.

Στο χέρι σου είναι δάσκαλε.

Θα είσαι παράδειγμα προς μίμηση, ή προς αποφυγή;

Θα γίνεις η λύση ή θα είσαι το πρόβλημα;

Δ. Ψαλλίδας, Νοέμβρης – Δεκέμβρης 2012

 

ilesxi.wordpress.com