Του Κώστα ΚαπνίσηΑπό τότε που αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία και μέχρι σήμερα έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι και άλλαξαν πολλά. Έγιναν θετικά πράγματα αλλά δεν εξαλείφθηκαν οι «παιδικές ασθένειες». Πάντα στο μυαλό αρκετών βρίσκονταν σχέδια που υπέβοσκαν και συνάμα ροκάνιζαν σιγά αλλά σταθερά την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και το γενικό καλό πάντα με σκοπό την εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων. Αρκετοί ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα κυβερνάται εδώ και 40 περίπου χρόνια από την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα αληθές ή έχει πολύ μικρή συμμετοχή στην αλήθεια αν θέλετε. Η άποψη αυτή ανήκει στην προσπάθεια κάποιων συμφερόντων για γενικότερο «τσουβάλιασμα».
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου, της γενιάς του «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», του «1-1-4», η γενιά του «Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση» και πολλών άλλων δίκαιων αιτημάτων και κοινωνικών αγώνων αποτραβήχτηκαν, έμειναν αφανείς ήρωες και συνέχισαν κανονικά τις ζωές τους. Μια μερίδα
ανθρώπων όμως δε θέλησαν να μείνουν εκεί. Πολλοί από αυτούς θέλησαν να εξαργυρώσουν αυτούς τους αγώνες. Συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις εκφάνσεις της Παγκόσμιας Ιστορίας να παρατηρείται αυτό το φαινόμενο. Άλλοι λοιπόν διάλεξαν την πολιτική και άλλοι μπήκαν στον επιχειρηματικό στίβο. Στην πορεία όλων αυτών των ετών κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης πέτυχαν τους στόχους τους. Απέκτησαν φήμη, δόξα, εξουσία, κοινωνική καταξίωση και βέβαια χρήμα. Με λίγα λόγια εξελίχθηκαν σε αυτό που ονομάζουμε κοινωνική και πολιτική ελίτ της χώρας.
Στην Ελλάδα του Μνημονίου 3, της διαρκούς οικονομικής ύφεσης και εξαθλίωσης της συντριπτικής πλειονότητας του λαού, οι ίδιοι αυτοί πολιτικοί και τα μοσχαναθρεμμένα πουλέν τους ή αλλιώς νέα γενιά, νέο αίμα της καταταλαιπωρημένης πολιτικής, είναι προφανές ότι βρίσκονται σε πανικό. Καταλαβαίνουν πως ο χρόνος τους τελειώνει και περικόπτουν ανθρώπινες ζωές οδηγώντας άλλους στην απόγνωση και άλλους στην αυτοκτονία. Οι εικόνες που παρακολουθήσαμε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε από τους κυβερνώντες στις διαδοχικές συζητήσεις στη Βουλή για τα μέτρα και τον προϋπολογισμό πέρα από θλιβερές υπήρξαν και κατάπτυστες. Γέλια, πανηγυρισμοί και ζητωκραυγές μπροστά στην μεγάλη «νίκη» που κατήγαγαν. Η «νίκη» αυτή δεν αφορούσε στη σωτηρία της χώρας. Πολλοί είναι πια πεπεισμένοι πως κάτι τέτοιο ούτε καν τους ενδιαφέρει. Τους νοιάζει μόνο να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Τους παχυλούς μισθούς, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τις δεξιώσεις, την αναγνώριση από τους τηλεοπτικούς αστέρες και φίλους τους που δε χάνουν κάθε ευκαιρία να τους προμοτάρουν από τα δελτία των 7 των 8 και των 9. Μιλούν και κάνουν δηλώσεις για αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό και εννοούν την δική τους αξιοπιστία που έχει εδώ και καιρό χαθεί. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η «αξιοπιστία» τους σε ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση μπροστά στα μάτια ενός δοκιμαζόμενου λαού που από τη μια πλευρά δεν τους πιστεύει αν και τους ψήφισε σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και από την άλλη δεν ξέρει τι να κάνει πια μαζί τους.
Μάθαμε από το χθεσινό Eurogroup ότι η δόση δεν έρχεται - προς το παρόν – παρά το ναι σε όλα. Το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Καμιά στενοχώρια από τους ίδιους. Σε τηλεοπτικές «συζητήσεις» αρκετοί τους ενημερώνουν ότι τα μέτρα δεν είναι συνταγματικά. Γελούν χαιρέκακα και παροτρύνουν τους Έλληνες πολίτες να πάνε στα δικαστήρια να βρουν το δίκιο τους αλλά αυτό θα αργήσει να έλθει. Μπορεί μετά από 5 ή 6 ή και 7 χρόνια. Ξέρουν πολύ καλά ότι δε θα είναι στις καρέκλες τους μετά από αυτό το χρονικό διάστημα. Ίσως είναι και απόλυτα σίγουροι ότι μπορεί να μη βρίσκονται εκεί ούτε μετά από 5 ή 6 ή 7 μήνες. Η μεν παλιά φρουρά έχει κάνει το «κομπόδεμά» της αλλά αυτοί που έρχονται πίσω τους δεν έχουν προλάβει ακόμα να «βολευτούν». Αυτοί είναι που κάνουν και τη μεγαλύτερη φασαρία. Αυτοί είναι που υπερασπίζονται την κυβερνητική πολιτική με μεγαλύτερη λύσσα και πλέον ξεδιάντροπα. Είναι αυτοί που μαζί με τους πολιτικούς «μπαμπάδες» τους έχουν ξεπεράσει κάθε έννοια «κόκκινων γραμμών» και ιδεολογικών τειχών αλλά και στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Είναι αυτοί που ακούν έναν πρώην λειτουργό της Δικαιοσύνης να μισοψελλίζει την κατάργηση της ελεύθερης βούλησης, συνείδησης και ψήφου των βουλευτών. Είναι αυτοί που ακούν «επιφανή» στελέχη της κυβέρνησης να λένε ότι έχουμε συνταγματοποιήσει την πολιτική ζωή του τόπου κατά το παλιό ποινικοποιήσει. Αλήθεια τι εννοούσε ο ποιητής; Ότι δε χρειάζεται το Σύνταγμα της χώρας; Τίποτε δε μπορεί να φανεί πια περίεργο στις μέρες μας. Είναι ακόμα αυτοί που βλέπουν ολόκληρο πρωθυπουργό χώρας να παίρνει πόζες «κουτσαβακισμού» από το βήμα της Βουλής. Μόνο το κομπολόι έλειπε ή έστω ένα μπεγλέρι για να ολοκληρωθεί το σκηνικό της ντροπής.
Έχουν απόλυτο δίκιο όσοι έχουν αρχίζει να φωνάζουν ότι για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει αυτό το πολιτικό σύστημα αλλά και όσοι όμοιοί τους έχουν τοποθετηθεί μέσα στον κρατικό μηχανισμό να φύγουν το ταχύτερο δυνατό. Μολύνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Η ίδια η κοινωνία από τη μεριά της παρακολουθεί μουδιασμένη τις εξελίξεις. Πέρα από κάθε αμφιβολία είναι εγκλωβισμένη μέσα στον ίδιο της τον εαυτό, στα λάθη της, στις παραλείψεις της, στις εμμονές της, στις φοβίες της. Δικαιολογημένη από τη μια πλευρά καθώς μοιάζει να είναι σαν ένα «κοπάδι» χωρίς τον «βοσκό» του. Αδικαιολόγητη από την άλλη γιατί ζητά λύσεις χωρίς η ίδια να είναι διατεθειμένη- ακόμα τουλάχιστον- να ξυπνήσει από τον λήθαργο, να ανοίξει τα αυτιά και τα μάτια της και να διεκδικήσει την λύτρωσή της. Ίσως ήρθε η ώρα για την ελληνική κοινωνία να πράξει κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ. Να δώσει στην Αριστερά την ευκαιρία να κυβερνήσει. Να δώσει τέλος σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που διαφεντεύει την χώρα όχι τα τελευταία 40 χρόνια αλλά τα τελευταία 200 σχεδόν χρόνια από συστάσεως δηλαδή του νεοελληνικού κράτους. Ίσως αν το πράξει αυτό να είναι και το κλειδί για να λυθεί η εξίσωση, ο γόρδιος δεσμός.
Αυτό που χρειάζεται πρωτίστως η ελληνική κοινωνία είναι η ανασυγκρότηση της κοινωνικής συνοχής, της κοινωνικής αλληλεγγύης. Να κοιτάξει ο ένας τον άλλο κατάματα και να του πει πως δε θέλει να «ψοφήσει η κατσίκα» του για να έρθει στο ίδιο επίπεδο με αυτόν αλλά όλοι μαζί να αγωνιστούν για να έχουν όλοι «κατσίκες». Δεν είναι τίποτε άλλο από την επανάσταση του αυτονόητου. Ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έκανε το πρώτο τολμηρό βήμα στις εθνικές εκλογές του Μάη και του Ιούνη και έσπασε τις αλυσίδες του. Δεν ήταν όλοι αριστεροί αυτοί που το έκαναν. Χρησιμοποίησαν την απλή λογική και έδωσαν το έναυσμα στην Αριστερά να ξεφύγει από μικροκομματικές αγκυλώσεις του παρελθόντος. Στους μήνες που πέρασαν η Αριστερά μοιάζει να ωριμάζει περισσότερο ποτέ και να αφουγκράζεται την αγωνία του ελληνικού λαού και τον φόβο του για το αύριο. Μοιάζει περισσότερο από ποτέ έτοιμη να δώσει λύσεις για τον λαό με τον λαό. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν κάνει και λάθη. Δεν είναι συνηθισμένη άλλωστε να παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια αλλά δεν την ενδιαφέρει και να το κάνει. Δεν ψάχνει να εντυπωσιάσει. Ψάχνει τρόπους για να βγάλει τον λαό από το αδιέξοδο. Δείχνει σε κάθε ευκαιρία ότι θέλει τον λαό συμμέτοχο στη μεγάλη προσπάθεια. Θέλει ενεργούς πολίτες και όχι υπηκόους και χειροκροτητές. Θέλει άγρυπνους πολίτες και όχι κομματική πελατεία και ομηρεία. Η ελληνική κοινωνία πλέον καλείται να πάρει στα σοβαρά τα λόγια του Καβάφη: «Kι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς. Μη την εξευτελίζεις»…
www.periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου