Η ρητορία περί βίας κρύβει την ουσιαστική βία

Τσουκνίδας Λάμπρος

Πρέπει να οργίζεται κανείς περισσότερο εναντίον των εύπορων που αδικοπραγούν παρά εναντίον των φτωχών.

Γιατί όποιος σκέπτεται ανθρώπινα συγχωρεί κάπως αυτούς που αδικούν κάτω απ' την πίεση της ανάγκης, ενώ οι πλούσιοι δεν έχουν καμιά δικαιολογία, αλλ' αδικούν από αισχροκέρδεια, πλεονεξία, αλαζονεία και για να δείξουν πως οι ενώσεις τους είναι ανώτερες απ' τους νόμους.
Δημοσθένης

Η μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα από εξασθενές χρώμιο, αποτέλεσμα βιομηχανικών επιλογών, καλπάζει, ενώ, εξ αιτίας και διαρθρωτικών επιλογών, γεωργία και κτηνοτροφία -η διατροφή μας- υπονομεύονται. Ξεσηκώνεται κανείς απʼ όσους ξεσπαθώνουν περί βίας σε κάθε διαμαρτυρία υποψηφίων μακροχρόνια ανέργων; Η ανατροπή εργασιακών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με το ξήλωμα κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους και δημοσίου ελέγχου επί του εθνικού πλούτου, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και νόμους μιας τετραετίας που ψηφίζονται εις άρθρον ένα, αποτελούν αψευδή μάρτυρα της διεύρυνσης του δημοκρατικού ελλείμματος. Η βία και η ανομία, όμως, ταυτίζονται αποκλειστικά με τα ξεσπάσματα των καταδικασμένων να χάνουν καθημερινά τη ζωή τους...
Τα ΜΜΕ που στρώνουν κόκκινο χαλί στα μέτρα (εκκινώντας από την εξυπηρέτηση ιδιοτελών οικονομικών συμφερόντων), εστιάζουν στη μορφή του ξεσπάσματος, αποκόπτοντάς την από το συνολικό πλαίσιο:
* Η Δικαιοσύνη λειτουργεί (γρήγορα, δίκαια, αποτελεσματικά) και μάλιστα ως διακριτή και ανεξάρτητη εξουσία, ώστε ο πολίτης να την εμπιστεύεται και να αναγνωρίζει ότι οι μορφές αυτοδικίας ανήκουν στο παρελθόν;
* Ο νόμος γεννιέται μέσα από κάποιο κοινωνικό συμβόλαιο ή εξυπηρετεί συγκεκριμένα και μόνον συμφέροντα που ο μέσος εργαζόμενος νιώθει ότι τον αντιμετωπίζουν ως το επόμενο θύμα;
*Εκτελεστική και νομοθετική εξουσία παραμένουν διακριτές ή μήπως οι πολίτες νιώθουν πως δεν εκπροσωπούνται και, κυρίως, ότι αδυνατούν να ελέγξουν τους άρχοντες;
* Λειτουργούν θεσμοί δημοκρατικού διαλόγου, ανταλλαγής τεκμηριωμένων επιχειρημάτων και αναζήτησης ουσιαστικών συναινέσεων ή μήπως το μόνο περιθώριο που νιώθει ότι έχει ο πολίτης για να διαμορφώσει τη δημόσια ατζέντα είναι η τηλεοπτικών προδιαγραφών κραυγή;
Υπουργοί μιλάνε για επαχθή μέτρα (αυτά που λαμβάνουν), ακόμα και ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ δήλωνε ότι στη θέση μας και αυτός θα διαδήλωνε... Όταν, όμως, η αγανάκτηση ξεχειλίζει στο πεζοδρόμιο, οι ίδιοι που ψιθυρίζουν όταν αναφέρονται στο κεφάλαιο που «λιάζεται» σε φορολογικούς παραδείσους, λες και δεν πρόκειται για φαινόμενο όχι ανομίας, αλλά παρανομίας που διαλύει βίαια κάθε τι, καθώς και τα ΜΜΕ, αλλά -και εδώ είναι το πρόβλημα- ακόμα και πολίτες που πλήττονται από την κρίση, λειτουργώντας στο πλαίσιο μιας αλληλοσπαρασσόμενης κοινωνίας, σπεύδουν να κουνήσουν το δάχτυλο σε όποιον αντιδρά εκτός ορίων.
Η βιαιοπραγία δεν προάγει τις αξίες μιας Αριστεράς που θέλει να χτίσει εναλλακτικές πολιτικές, αλλά όποιος θέλει δημοκρατική διέξοδο προς όφελος της κοινωνίας οφείλει να αναλογιστεί ότι δεν είναι αυτός ο στόχος όσων στηλιτεύουν ως βία κάθε κοινωνικό ξέσπασμα, υπερασπιζόμενος τον μονόδρομο των Μνημονίων που τα γεννά. Οι πολίτες που επικαλούνται αριστερές ή ανθρωπιστικές ευαισθησίες θα έπρεπε να ξαναμάθουν να αγανακτούν με όσους δημιουργούν την κρίση για να αποκτήσουν ορατά οφέλη. Όχι μόνον επειδή η δημοκρατική διέξοδος απαιτεί πρωτίστως την πολιτική αντιμετώπιση της βίας που ασκείται επί της κοινωνίας, καθώς και της ουσιαστικής ανομίας που αυτή παράγει στο όνομα της νομιμότητας, αλλά και επειδή μόνον έτσι θα δείξουν πειστικά στον αγανακτισμένο γείτονά τους τον δρόμο του οργανωμένου αγώνα.

www.avgi.gr