Η θεωρία των άκρων και το ευρώ

Του Κώστα Καπνίση

Αν ρίξουμε μια ματιά πίσω, στο μακρύ παρελθόν, θα παρατηρήσουμε ότι οι λαοί δημιούργησαν την ιδιαίτερη δική τους παράδοση πολιτισμού και πολιτικής οργάνωσης των πραγμάτων, δίνοντας ο καθένας τη δική του απάντηση στη μεγάλη πρόκληση της ζωής. Σήμερα στην αυγή της τρίτης χιλιετίας αμφισβητείται πέρα από κάθε όριο της νομιμότητας(πλέον) η αξία της πολιτικής σαν κάτι που δεν έχει ιδιαίτερο νόημα και αξία μπροστά στην μεγαλύτερη εξουσία του πλανήτη που δεν είναι άλλη από τις αγορές. Συνθήματα όπως «πρόοδος», «εκσυγχρονισμός», «εξέλιξη», «ανάπτυξη», λεηλατούν κυριολεκτικά την σκέψη και την ψυχή προσώπων και κοινωνιών ολόκληρων.
Στην Ευρώπη του σήμερα ένα ολόκληρο σύστημα, το οποίο είναι κατεξοχήν υπεύθυνο για την υπερχρέωση αλλά και τον μαρασμό αρχικά των κοινωνιών του ευρωπαϊκού Νότου, διαβλέπει μέσα από αυτόν τον γενικό ξεπεσμό των ιδεολογιών τη μοναδική διέξοδο σωτηρίας του από τις δικές του αμαρτίες με αντάλλαγμα την ίδια την παραμονή του στην εξουσία με οποιονδήποτε
τρόπο. Όλα έγιναν οικονομία. Ανήκουστο. Το εργαλείο έγινε πρωταγωνιστής και μάλιστα αρνητικός. Οποία ύβρις! Η αλήθεια είναι ότι καμιά κοινωνία δε μπορεί να ζήσει χωρίς οικονομικά δεδομένα και οικονομικά εργαλεία. Η οικονομία όμως δεν είναι ιδεολογία, δε μπορεί να σταθεί χωρίς πολιτική οργάνωση και κοινωνική υπόσταση. Δε μπορείς να μιλάς για οικονομία αν δεν έχεις ανθρώπους. Δε μπορείς να μπερδεύεις αριθμούς με ανθρώπινες ζωές. Φτάσαμε σε ένα σημείο που πολλοί μιλούν για κατάρρευση των πολιτικών θεσμών προς τέρψη των οικονομολογούντων. Οι πολιτικές ηγεσίες έγιναν αρχικά υποχείρια των οικονομιών και στη συνέχεια πετάχτηκαν στην άκρη και υποκαταστάθηκαν από τους οικονομολόγους και οικονομολογούντες. Η πλειονότητα άλλωστε των «πολιτικών» ηγεσιών μετά τη λήξη της «πολιτικής» τους σταδιοδρομίας «τακτοποιείται» σε τράπεζες, οίκους αξιολόγησης, μεγάλους οικονομικούς οργανισμούς και σε πολλά άλλα παρόμοια πόστα.
Με αυτόν βέβαια τον τρόπο εξαργυρώνουν τις «πολύτιμες» υπηρεσίες τους προς τα πραγματικά τους αφεντικά. Τραγικό και συνάμα εξοργιστικό. Οι μισοί λαοί του κόσμου βρίσκονται σε εμπόλεμες καταστάσεις και οι άλλοι μισοί όμηροι της οικονομίας και του χρέους. Μπροστά σε αυτή την πραγματικά ισοπεδωτική και καταστροφική εξέλιξη οι «πολιτικοί» προϊστάμενοι των κοινωνιών «ανακάλυψαν» τη θεωρία των άκρων για να καλύψουν τα δικά τους αμαρτήματα, τα δικά τους εγκλήματα. Οι δυνάμεις της ακροδεξιάς συνεχώς ανεβαίνουν σε ποσοστά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μια απλή ματιά αποδεικνύει ότι πλησιάζουν το 20% στα ευρωπαϊκά κράτη με τάσεις ανοδικές. Ακόμα και στην Ελλάδα που πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος ενάντια στον φασισμό παρατηρείται μια άνοδος των φασιστικών απόψεων και αντιλήψεων η οποία καλλιεργήθηκε συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Οι απόψεις αυτές πάντα υπέβοσκαν σε ένα μικρό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το κομμάτι είναι άλλωστε που επωφελήθηκε και βγήκε κερδισμένο από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά. Αυτό το κομμάτι είναι που πλούτισε μέσα από τη δυστυχία των άλλων. Μαυραγορίτες, τοκογλύφοι, ταγματασφαλίτες, κουκουλοφόροι και λοιπά αποβράσματα και κατακάθια του υποκόσμου. Αυτοί που εκκόλαψαν και γέννησαν το αυγό του φιδιού είναι το ίδιο το καταρρέον «πολιτικό» σύστημα και οι «πολιτικές» του.
 Κηπουροί, αυλοκόλακες και θυρωροί παλιών και μεγάλων πολιτικών ηγεσιών είναι που ανέλαβαν να στελεχώσουν το «πολιτικό» σύστημα των ημερών μας. Άνθρωποι κομματικού και οικογενειακού σωλήνα. Άνθρωποι που καμιά σχέση δεν είχαν και από ότι φαίνεται δεν έχουν με την ελληνική κοινωνία. Άνθρωποι απαίδευτοι, «αδούλευτοι». Άνθρωποι «βολεμένοι» από την ίδια την ημέρα γέννησής τους με δεδομένη και χωρίς κόπο καριέρα. Άνθρωποι που πάντα έβγαιναν κερδισμένοι μετά από οποιαδήποτε συμφορά ή καταστροφή έβρισκε αυτή η χώρα τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον. Η αποτυχία των ίδιων έπρεπε να βρει ένα τέχνασμα προκειμένου να συνεχίσει να τους κρατά στον αφρό και στην ίδια την εξουσία. Γέννησαν ένα παιδί. Ένα τέρας. Την Χρυσή Αυγή. Δικό τους είναι και μάλιστα νόθο. Αυτό το παιδί όμως για να έχει λόγο ύπαρξης πρέπει να έχει και έναν αντίπαλο. Ένα άλλο «άκρο». Το άλλο «άκρο» προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι όποιος αντιστέκεται σε αυτές τις πολιτικές που ισοπεδώνουν την ελληνική κοινωνία. Η Αριστερά. Βολικό σενάριο για αυτούς. Έφερε ένα συγκλονιστικό εκλογικό αποτέλεσμα το οποίο το γνώριζαν πριν καν γίνουν οι εκλογές. Για αυτό άλλωστε τις καθυστερούσαν. Όταν πια δε μπορούσαν να τις αποτρέψουν γιατί έβλεπαν την κοινωνική οργή να μεγαλώνει τις πραγματοποίησαν. Το αποτέλεσμα ήταν ένα σοκ για τους ίδιους. Ούτε η ίδια η Αριστερά άλλωστε το περίμενε. Το «πολιτικό» σύστημα ξέρει ότι ο χρόνος μετρά αντίστροφα από τον Ιούνη και μετά. Σε αυτήν την απελπισμένη προσπάθεια επιβίωσης δε διστάζει να συνεργαστεί με τον εχθρό. Με αυτόν που θέλει και μέχρι τώρα καταφέρνει να κάνει αποικία αρχικά την Ελλάδα και στη συνέχεια ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο. Έχουν βρει και τον κατάλληλο «μπαμπούλα» που δεν είναι άλλος από το κοινό νόμισμα.Το ευρώ.
Στο όνομα του κοινού νομίσματος καταλύονται νόμοι, ολόκληρα Συντάγματα χωρών και στο τέλος η ίδια η Δημοκρατία. Ας τεθεί λοιπόν το ερώτημα σωστά στους λαούς της Ευρώπης. Ευρώ ή Δημοκρατία; Αυτό είναι το ερώτημα. Όλα τα υπόλοιπα είναι όχι μόνο παραπλανητικά αλλά και ανιστόρητα. Μήπως στο παρελθόν υπήρχε Ευρώ; Τι σχέση μπορεί να έχει ένα νόμισμα με θεσμούς, αξίες και ιδανικά της Παγκόσμιας Ιστορίας; Το πλαστό επίσης ερώτημα Ευρώ ή Ευρωπαϊκή Ένωση πάλι εκλαμβάνεται ως ανιστόρητο. Με λίγα λόγια δε μπορούμε να μπερδεύουμε τους θεσμούς με οικονομικά εργαλεία όπως είναι ένα νόμισμα. Όλα αυτά τα ψευδεπίγραφα διλήμματα δεν είναι καθόλου τυχαίο που εκπορεύονται από τα διεθνή και εγχώρια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που διεθνώς τα Μέσα βρίσκονται στα χέρια των εκάστοτε επιχειρηματικών ελίτ. Η κατά τα άλλα ελεύθερη αγορά των νεοφιλελεύθερων θιασωτών της θεωρίας του κοινωνικού χάους είναι απόλυτα ελεγχόμενη και πλήρως καθοδηγούμενη από το ίδιο το σύστημα. Το ίδιο αυτό σύστημα άλλωστε χρηματοδοτεί και πριμοδοτεί τους «χρήσιμους ηλίθιους» που ουρλιάζουν βγάζοντας άναρθρες κραυγές και ρητορεία μίσους έναντι της κοινωνίας.
Διεφθαρμένοι, άβουλοι, δειλοί και μοιραίοι. Αυτοί κυβερνούν τις κοινωνίες. Αυτοί γεννούν και υποθάλπουν την βία. Οι λαοί της Ευρώπης αλλά και οι λαοί του πλανήτη ολόκληρου βρίσκονται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της Παγκόσμιας Ιστορίας. Ή θα αντιδράσουν ή θα αφανιστούν. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει. Άλλοι συμβιβασμοί ή σιωπή θα είναι απόλυτα καταστροφικοί. Η λύση βρίσκεται στα χέρια των ίδιων των λαών. Το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια τους είναι η ίδια η Δημοκρατία. Το «ξήλωμα» του πουλόβερ πρέπει να ξεκινήσει άμεσα και αυτή τη φορά από τα πάνω προς τα κάτω. Οι ίδιες οι κοινωνίες πρέπει να αναδείξουν από τα σπλάχνα τους νέες υγιείς πολιτικές δυνάμεις που θα τους οδηγήσουν με ασφάλεια σε απάνεμα λιμάνια ειρηνικής συνύπαρξης και δημιουργικότητας. Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ότι ποτέ δε φταίνε οι θεσμοί αλλά τα πρόσωπα που τους υπηρετούν και οι πολιτικές που εφαρμόζουν οι οποίες σε καμιά περίπτωση δεν είναι προς όφελος των κοινωνιών. Η ανθρωπότητα έχει ζήσει και πολέμους και δικτατορίες και εμφυλίους και πολλά άλλα δεινά. Δεν οδηγούν κάπου. Δεν πρέπει να πέσουμε στην ίδια παγίδα που έχουμε πέσει κατά το παρελθόν και να επιτρέψουμε την αναβίωση ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ο διχασμός και το μίσος δεν είναι λύση. Η λύση είναι μια και πρέπει να αρχίσει να γίνεται κοινωνικό αίτημα από όλους. Ανατροπή. Ανατροπή και εξοβελισμός των διεφθαρμένων και των «χρήσιμων ηλιθίων» του υπάρχοντος σάπιου συστήματος. Ολική επαναφορά και αποκατάσταση των θεσμών το ταχύτερο δυνατό. Οι αξίες, οι αρχές, τα οράματα και τα όνειρα των νέων ανθρώπων να γίνουν ποτάμι που θα παρασύρει και θα ξεπλύνει τα θανάσιμα αμαρτήματα και στην καθαρή πια κοίτη του ποταμού να χτιστεί ένας καλύτερος κόσμος. Ένας άλλος κόσμος που, ναι, είναι εφικτός αρκεί να το θέλουμε…

www.periodista.gr