Αδερφέ μου μικρομεσαίε…Έμπορα, επαγγελματία, βιοτέχνη, αυτοαπασχολούμενε…
Του αναγνώστη μας Λευτέρη Πανούση
Θέλω να σου μιλήσω τη γλώσσα της αλήθειας. Μακριά από ξύλινα κομματικά συνθήματα και πολιτικάντικες μπουρδολογίες.
Το ξέρω εγώ, το ξέρεις κι εσύ, ότι μας έχουνε ξεγραμμένους.
Η Ελλάδα προορίζεται να μετατραπεί σε Ινδοκίνα της Ευρώπης. Πολυεθνικές, πολυκαταστήματα, πολυμιζαδόροι και πολυάρπαγες, στήνουνε τα ικριώματα που θα μας κρεμάσουν.
Η μεσαία τάξη έχει καταδικαστεί αμετάκλητα εις θάνατον.
Οι άνθρωποι που δημιούργησαν το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό θαύμα, οι άνθρωποι σαν εμάς, που παρήγαγαν αγαθά, υπηρεσίες, τέχνη και γνώση, οι άνθρωποι που έμαθαν να στηρίζουν τον κινηματογράφο, το θέατρο, το βιβλίο, την ομορφιά και τις λεπτές ισορροπίες της ζωής, είναι πια εμπόδιο στα λυκόρνια της διεθνούς γραβατοπειρατείας.
Στον νέο εφιάλτη του Δόγματος του Σοκ, η ανθρώπινη υπόσταση θα μετριέται μόνον ως φτηνή παραγωγική μονάδα. Στρατιές εξαθλιωμένων δουλοπάροικων, θα εργάζονται νυχθημερόν, για ένα πιάτο ψωμί και ένα στρεβλό κομμάτι ελπίδα.
Όσα αποτελούσαν ως τώρα τις αξίες της μεσαίας τάξης, θα πεταχτούν στους σκουπιδοντενεκέδες της παγκοσμιοποιημένης ιστορίας.
Που θα την γράψουνε όπως θέλουνε.
Μικρομεσαίε μου μελλοθάνατε, μόνος του ο καθένας από εμάς, δεν μπορεί να κάμει τίποτε άλλο, πάρα να χαιρετήσει τους Καίσαρες και να τραβήξει σκυφτός στη αρένα της σφαγής του, ελπίζοντας απλώς ότι ο θάνατος του διπλανού του, θα δώσει μια μικρή παράταση στο δικό του τέλος.
Σήμερα, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά στην ιστορία της ανθρώπινης λεηλασίας, πρέπει να αναζητήσουμε τη συλλογικότητα.
Ώστε χέρι με χέρι, φωνή με φωνή, πίστη με πίστη, να χτίσουμε ένα ανθρώπινο τείχος, που ίσως να αντέξει στην επιδρομή της νέας βαρβαρότητας.
Αδερφέ μου μελλοθάνατε, το ξέρω κι εγώ, το ξέρεις κι εσύ, ότι ίσαμε σήμερα, οι συλλογικότητες και προπαντός τα πολιτικά κόμματα της λεγόμενης μεταπολίτευσης, δεν ήσαν παρά μηχανισμοί νομής της εξουσίας και υφαρπαγής του δημόσιου πλούτου.
Και δεν τους δίδεις πια ούτε ίχνος εμπιστοσύνης.
Και σωστά πράττεις.
Ωστόσο κάτι φαίνεται να αλλάζει στον θολό ορίζοντα της ελληνικής πολιτικής δράσης. Κάτι που ενδεχομένως την παρούσα στιγμή να φαίνεται πολύ ισχνό, σχεδόν αδιόρατο αλλά που μπορεί, υπό προϋποθέσεις να αποδειχτεί μεγίστης σημασίας, στην προσπάθεια των Ελλήνων να μην καταντήσουν η παλιόψαθα των εθνών.
Η αριστερά, δια του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί μια πρωτοφανή στροφή προς τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας. Μια σχεδόν ανήκουστη για τα δεδομένα της, επιχείρηση προσέγγισης των μικρομεσαίων επιχειρηματιών – των ανθρώπων που δεν ζήτησαν ποτέ τους να σιτιστούν από το δημόσιο.
Κι όχι μόνον αυτό αλλά φαίνεται πως η πνευματική και πολιτική πρωτοπορία του ΣΥΡΙΖΑ, αρχίζει να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα των νέων καιρών και μάλιστα με έντονη αυτοκριτική διάθεση για τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Και ανοίγει κυριολεκτικά μια καινούρια σελίδα στην ιστορία του αριστερού πολιτικού λόγου, δρομολογώντας τη δημιουργία θεματικού τομέα για τη στήριξη και την ανάπτυξη των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων.
Αντιγράφω εδώ από το κείμενο για την Οργάνωση και τον προγραμματισμό του τμήματος μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων, του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, που ξεκίνησε μόλις την προηγούμενη Κυριακή [11/11/2012]
"Ειναι γεγονός ότι το κόμμα μας [ο ΣΥΡΙΖΑ] είχε διαγράψει από το καθημερινό του λεξιλόγιο το χώρο των μικροεπιχειρηματιών. Τους θεωρούσαμε περίπου σαν το μεγάλο κεφάλαιο, που λήστευε και καταδυνάστευε τους εργαζόμενους. Το κλίμα αυτό έχει αλλάξει τα δύο τελευταία χρόνια. Αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τον κρίσιμο ρόλο που παίζουν οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις στην οικονομική ζωή της χώρας, τις θέσεις εργατικού δυναμικού που διαμορφώνουν και το γεγονός ότι πάνω απο το 60% της εργασίας του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα, δημιουργείται απο τις επιχειρήσεις αυτες...
Σήμερα, στην εποχή του μνημονίου, του αφανισμού των μικρών επιχειρήσεων, την πλήρη απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων, τη διάλυση του κράτους πρόνοιας, είναι επιτακτική ανάγκη να διαρθρώσουμε έναν επίκαιρο, συνεκτικό λόγο για το χώρο των μικρομεσσαίων επιχειρήσεων ..."
Το κείμενο αυτό διαμορφώθηκε προφανώς από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργασία όμως με ανθρώπους που ανήκουν στον χώρο των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, στη βάση μιας πρώτης και ενδεχομένως διερευνητικής προσπάθειας για να οργανωθεί ένας θεματικός τομέας, που θα εκφράζει τους εμπόρους, τους βιοτέχνες, τους εμποροϋπαλλήλους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αυτοαπασχολούμενους.
Εξόν από τις γενικές κατευθύνσεις, όπου με σχεδόν αυτοκριτική [και άρα αφοπλιστική] ειλικρίνεια διαγράφεται το «…έλλειμα σύγχρονης ριζοσπαστικής παρέμβασης στο χώρο των μικρών επιχειρήσεων, στους ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους…» το κείμενο συμπληρώνεται από συγκεκριμένα ζητήματα, στα οποια ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά λύσεις και προτάσεις, από τους ίδιους τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες.
Αντιγράφω πάλι, αποσπάσματα από τους δύο άξονες, στους οποίους πρέπει να στηριχτεί η οργάνωση και η λειτουργία του τμήματος μικρών επιχειρήσεων.
«Ενδεικτικά χρειάζεται να επεξεργαστούμε ή και να εμβαθύνουμε προτάσεις σε τομείς όπως:
Βιοτεχνία και μεταποίηση
Εμπόριο-ωράριο-Πολυκαταστήματα-Λειτουργία αγοράς
Εργασιακές σχέσεις-δικαιώματα
Υπηρεσίες ασφάλισης, περίθαλψης και φορολογία επιχειρήσεων
Ανάπτυξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων-ΕΣΠΑ-Τειρεσίας-τράπεζες…
Επίσης, χρειάζεται να γίνει μόνιμο μέλημα τόσο των κεντρικών οργάνων, όσο και των Νομαρχιακών Επιτροπών ο σταθερός προσανατολισμός του κόμματος στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων…
Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα ενιαίο πρόγραμμα που θα αποτελέσει τη βάση στήριξης μιας νέας αριστεράς ριζοσπαστικής στρατηγικής, για το ρόλο των επιχειρήσεων στη νέα εποχή…»
Αριστερά στα μεσαία, λοιπόν?
Ναι! Γιατί αυτή είναι η φύση και η θέση της αριστεράς. Να είναι πλάι στον δοκιμαζόμενο, στον αδύναμο, στον έντιμο, στον άνθρωπο του καθημερινού μόχθου. Και γιατί έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή του Μαρξ ή του Ντίκενς, όπου ένα πεινασμένο και αναλφάβητο προλεταριάτο, ξεριζωμένο από την ύπαιθρο, αναζητούσε ένα κομμάτι ψωμί στα εργοστάσια του Μάντσεστερ.
Σήμερα εξίσου καταδικασμένος με τον εργάτη της χαλυβουργίας, είναι και ο μικρομαγαζάτορας, ο εμποροϋπάλληλος, ο μικροεπαγγελματίας. Κι αν η αριστερά είναι πραγματικά ζωντανή, θα πρέπει όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί να προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες.
Γιατί οι αληθινές ανατροπές γίνονται μέσα από μια αληθινή γλώσσα.
Όχι με τη διπλολαλιά της Δημαρίτικης φαρσοκωμωδίας…
Αριστερά στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, δια του ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει την προσπάθεια να αρθρωθεί το περίγραμμα ενός νέου κόσμου, που θα αντιπαρατάξει την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής απέναντι στη βαρβαρότητα του δόγματος του Σοκ και τη μετατροπή του εργαζόμενου σε φτηνή μυϊκή δύναμη για τα εργοστάσια.
Αδερφέ μου μικρομεσαίε, μελλοθάνατε.
Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι πράγματι αυτή η νέα γλώσσα που πασχίζει να αρθρώσει ένας νεαρός πολιτικός σχηματισμός, θα είναι και μια ειλικρινής γλώσσα.
Ξέρω κι εγώ, όπως το ξέρεις κι εσύ, ότι συχνά οι λαοί γίνονται θύματα της πιο ωραίας τους ελπίδας.
Κι ίσως για άλλη μια φορά να γελαστούμε και εγώ και εσύ, από έναν συνασπισμό εξουσίας, που πιθανόν να ξεκινήσει με καλές προθέσεις αλλά στη διαδρομή να μεταλλαχτεί όπως όλοι οι άλλοι μηχανισμοί εξουσίας, σε συμμορία βολεμένων.
Κανένας δεν μας προδιαγράφει αν σε έναν πόλεμο θα είμεθα οι νικητές ή η ηττημένοι.
Όμως αυτόν τον πόλεμο πρέπει να τον διεξάγουμε.
Κι αν είναι να ηττηθούμε, ας ηττηθούμε μαχόμενοι.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μια συσπείρωση της μεσαίας τάξης ώστε να διεκδικήσει αξίες που αφορούν πια την ίδια της την επιβίωση, είναι μια ρεαλιστική πρόταση, που αν της δώσουμε τη δικιά μας πνοή, ίσως να μας δείξει τον δρόμο για να βγούμε από την αρένα της προαναγγελθείσης σφαγής μας.
Μικρομεσαίε μου μελλοθάνατε…
Αριστερά στα μεσαία σημαίνει ότι εμείς οι ίδιοι πρέπει να συσπειρωθούμε και να αρθρώσουμε τον νέο λόγο, που θα εκφράσει την αγωνία της επιβίωσης μας αλλά και ταυτόχρονα της επιβίωσης ενός ανθρώπινου τρόπου ζωής, σε μια κοινωνία που διαρκώς μικραίνει τον άνθρωπο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μας προσφέρει απλώς την ευκαιρία μιας συλλογικότητας. Εμείς οφείλουμε να της δώσουμε πρόσωπο, γλώσσα και ψυχή.
Γι αυτό θέλω να σου μιλήσω σήμερα, αδερφέ μου έμπορα, επαγγελματία, εμποροϋπάλληλε.
Γι αυτό αναζητάω να ακούσω τη δικιά σου φωνή.
Ξέρω, όπως το ξέρεις κι εσύ, ότι πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα. Δεν φτάνουνε οι καλές προθέσεις και δεν φτάνουνε οι συζητήσεις.
Άσε που η αριστερά θα πρέπει ακόμα να κοιτάξει κατάματα τα υπαρκτά προβλήματα της μετανάστευσης, του παραεμπορίου και της εγκληματικότητας, αντί να καλύπτεται πίσω από το φαντασιακό πέπλο μιας τάχα μου πολυπολιτισμικής κοινωνίας, καθώς και πολλές άλλες παραμέτρους του πεπαλαιωμένου διεθνισμού και της ιστορικής σημασίας του έθνους/κράτους.
Ναι!
Έχουμε χρέος να μιλήσωμε για τα πάντα και να μιλήσωμε ανοιχτά.
Αλλά πάνω απ όλα, πρέπει να αναζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν. Όχι αυτά που μας χωρίζουν.
Αν θέλεις κι εσύ να ζήσεις αδερφέ μου μελλοθάνατε και να ζήσεις με αξιοπρέπεια στην ίδια σου την πατρίδα, ίσως πρέπει να αδράξεις, μαζί με μένα, αυτή την πόρτα που μας ανοίγεται.
Δεν σου λέω να πιστέψεις τυφλά σε ένα κόμμα.
Ούτε εγώ πιστεύω.
Σου λέω μόνον, έλα σε επαφή μαζί μας και βοήθησε να αρθρώσουμε τον λόγο μας.
Έλα να στεριώσουμε προτάσεις, να χτίσουμε ένα τείχος ανθρωπιάς απέναντι στη βαρβαρότητα.
Μεθαύριο, οι τελώνες και οι φοροεισπράκτορες θα έρθουν να κατασχέσουν τις προσδοκίες σου, τα όνειρα σου, τον μόχθο σου για μια καλύτερη ζωή.
Το ξέρω κι εγώ, όπως το ξέρεις κι εσύ, ότι μοναχοί μας είμαστε καταδικασμένοι.
Χέρι με χέρι όμως, όνειρο με όνειρο, ανάσα με ανάσα, μπορεί να μείνουμε ζωντανοί.
Αξίζει να το παλέψουμε.
Κι ας χάσουμε.
Τουλάχιστον δεν θα επιτρέψουμε στους Καίσαρες που γλεντάνε στην αρένα της σφαγής μας, να γελάσουν μαζί μας.
Α, και κάτι ακόμα…
Γράψε μου εδώ, στείλε μου μήνυμα, βγες και αναζήτησε την τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ στη γειτονιά σου, ψάξε για τον θεματικό τομέα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μίλησε ανοιχτά, στείλε μου τις προτάσεις σου – κάμε το όπως θες και όπως το κρίνεις πιο σωστό.
Αλλά κάμε το…
Βάνε μπροστά να διεκδικήσεις ένα κομματάκι ουρανό. Κι έναν τόπο γής να ριζώσουνε τα όνειρα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου