ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗΕντός μίας εβδομάδας κοινοβουλευτικού οργασμού -με την ψήφιση των μέτρων και του προϋπολογισμού- διασφαλίστηκε ότι ο φαύλος κύκλος της λιτότητας θα συνεχίσει να αποδομεί την κοινωνία και να καταστρέφει την οικονομία, αν δεν υπάρξει σχετικά σύντομα πολιτική αλλαγή.
Πέραν των οικονομικών ζητημάτων, βασικά ερωτήματα που τίθενται, μετά την πλούσια συζήτηση για τον προϋπολογισμό, είναι τα εξής: Τί θα απογίνουν οι αξίες της Αριστεράς, μέσα σε μια κοινωνία που ισοπεδώνεται και ταυτόχρονα βράζει από οργή; Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ οσμώνεται με τα κοινωνικά στρώματα που συναντιέται σε αυτή τη νέα περίοδο, με τα οποία ενδεχομένως να τους διαχωρίζει αξιολογικό χάσμα; Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί τη λαϊκότητά του χωρίς να τείνει στον λαϊκισμό;
Πρώτον. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αναγνωρίσει τη δικαιολογημένη και διογκούμενη κοινωνική οργή και να την κατανοήσει. Και αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να την μετουσιώσει σε συνειδητή, διαρκή πολιτική πράξη. Να μεταστρέψει τα απολίτικα ξεσπάσματα σε συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες και σε καθημερινή ενεργοποίηση για τα «μικρά» και τα «μεγάλα» πολιτικά ζητήματα. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος αποτελεσματικής αντιπολίτευσης, πραγματικά επικίνδυνης για τα συμφέροντα του συστήματος: πολιτικός και κοινωνικός αγώνας για την εξουσία, αφήνοντας αυτούς που ρημάζουν τις ζωές μας στο περιθώριο, σπάζοντας τα δεσμά της διαπλοκής πολιτικών και επιχειρηματικών ελίτ και οδηγώντας στη Δικαιοσύνη αυτούς για τους οποίους συντρέχουν λόγοι. Μια απάντηση τέτοιου τύπου είναι πολύ πιο ουσιαστική σε σχέση με αντιδράσεις που μπορούν να κλέψουν αρκετά λεπτά στα τηλεοπτικά δελτία, αλλά δεν βάζουν τις βάσεις για την ανατροπή.
Δεύτερον. Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται σε καθημερινή επαφή με χιλιάδες πολίτες. Δεν είναι ελιτισμός ούτε στενεύει το κοινωνικό μέτωπο που απαιτείται όταν δεν προχωράει σε καμία έκπτωση αξιών στην υποδοχή τους. Δεν αποτελεί αδυναμία να αφουγκραστούμε την κοινωνία, αν δεν παραχωρήσουμε ούτε σπιθαμή από το ηθικό βάρος που σέρνει μαζί της η Αριστερά για δεκαετίες, αν δεν υιοθετήσουμε -λεκτικά και πρακτικά- αυτό που σήμερα για κάποιους είναι το «κοινό αίσθημα». Αυτό δεν το κάναμε ούτε όταν παλεύαμε να μπούμε στη Βουλή, πόσο δε μάλλον δεν θα το κάνουμε σε αυτή τη συγκυρία.
Τρίτον. Στη νέα εποχή για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει διατυπωθεί το πολύ σωστό επιχείρημα ότι δεν κάνουμε πίσω ούτε βήμα από τις θέσεις μας για την ακύρωση του Μνημονίου, αφού έτσι κι αλλιώς αυτό το πολύ σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας γι' αυτό ακριβώς μας εμπιστεύτηκε. Με την ίδια ακριβώς λογική, δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα ως πολιτικός χώρος, αν υποχωρούμε σε ρητορικά σχήματα που «χαϊδεύουν» πρακτικές ξένες προς την κουλτούρα της Αριστεράς με τη δικαιολογία ότι «αυτό ζητάει η κοινωνία». Η κοινωνία ζητάει από εμάς να είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας, και όχι μια «σούπα» ανάλογα με το τι θα ζητάει σήμερα, αύριο και μεθαύριο ένα κοινωνικό ακροατήριο.
Τέταρτον. Αν δεν δώσουμε τώρα τη μάχη για να καταστήσουμε τις αξίες της Αριστεράς ηγεμονικές στην κοινωνία, σε αυτή τη συγκυρία που βάζουμε τα θεμέλια για την ανατροπή, δεν θα το πετύχουμε ποτέ. Η προσχώρηση στο αξιακό επίπεδο του αντιπάλου και η απεμπόληση του ηθικού υπόβαθρου της Αριστεράς, λόγω αμηχανίας και βιασύνης να επικοινωνήσουμε με τις μάζες, συνιστά μέγιστη ήττα. Και αυτό συμβαίνει είτε με διατυπώσεις τύπου «Βεγγάζης» είτε αποκαλώντας τον Σόιμπλε «κουτσό».
Είναι θεμελιώδες να μην ξεχνάμε ότι εκτός από το Μνημόνιο υπάρχουν και οι αξίες, οι οποίες είναι η ψυχή της Αριστεράς. Η προοπτική της ανατροπής του Μνημονίου και η ταυτόχρονη «απώλεια της ψυχής μας» δεν πρέπει να μας συγκινεί. Η λαϊκότητα του ΣΥΡΙΖΑ διασφαλίζεται μέσα από τους αγώνες μας για την αξιοπρέπεια της κοινωνίας και όχι μέσα από την υιοθέτηση της ρητορικής του αντιπάλου. Γιατί και η ρητορική γεννάει ιδεολογία. Και η επικίνδυνη ρητορική, επικίνδυνη ιδεολογία.
www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου