ρικές δεκάδες προσωπικότητες μακριά από κινήματα, μακριά από τις ανάγκες των πολιτών ως πεφωτισμένοι άνθρωποι διακηρύττουν την αναγκαιότητα σχηματισμού ενός νέου πολιτικού χώρου που να αντισταθεί από το νεοφιλελευθερισμό.
Είναι, βέβαια, οι ίδιοι που επί έτη είτε απείχαν από τα πολιτικά δρώμενα και απολάμβαναν τα πλούτη που μοίραζε το σύστημα και σήμερα πια καλούνται να το υπερασπιστούν είτε είναι πολιτικοί παλιάς κοπής που θέλουν να φέρουν το καινούριο, το νέο με παλιά υλικά βεβαίως (επαναθεμελίωση των ιστορικών παρατάξεων). Ακόμα και η φρασεολογία, εντέχνως διανοουμενίστικη ακροβατεί πάνω σε λέξεις-κλειδιά και αοριστολογίες που όμως άμεσα επηρεάζουν το συναίσθημα (προοδευτικός ευρωπαϊσμός) χωρίς καν να αναλύονται.
Ωστόσο, το σημαντικότερο είναι η έμμεση υποστήριξη που παρέχεται στην κυβερνητική πολιτική. Πιστοί στη νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία οι υπογράφοντες αποφεύγουν να μιλήσουν για ανθρωπιστική κρίση, δε θέτουν στο κέντρο των εξελίξεων τον πολίτη ως πρωταγωνιστή. Άλλωστε, για αυτούς “η εποχή των μνημονίων φαίνεται να φτάνει στο τέλος της” και μένει μόνο ένα “πολιτικό τραύμα” στη χώρα. Δε υπάρχουν ατομικές και οικογενειακές τραγωδίες, δεν υπάρχει φτώχεια, δεν υπάρχει διάλυση δομών πρόνοιας, αλλά πολιτικό τραύμα.
Σε πλήρη αντιστοιχία με τις δηλώσεις Σαμαρά διαβάζουμε, εμείς που ζούμε σε άλλη χώρα προφανώς, ότι “η Ελλάδα ξαναποκτά τη δυνατότητα και τα μέσα να σχεδιάσει το μέλλον της. Να ορίσει ρεαλιστικά τη μελλοντική θέση που θέλει να καταλάβει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να κινηθεί δυναμικά για να την κατακτήσει”. Βέβαια, κανείς δε θυμίζει ότι το χρέος έφτασε στο 180% του ΑΕΠ (από 120% που οι ίδιοι έκαναν), κανείς δε θέλει να έχουμε κατά νου το 2020 που βάσει προβλέψεων θα έχουμε αποπληρώσει τις παρούσες δανειακές συμβάσεις.
Την ίδια στιγμή, η λογική της συλλογικής ευθύνης επανέρχεται καμουφλαρισμένη μοιράζοντας από κοινού την ευθύνη για την κατάντια. “Στην κρίση οι Έλληνες δεν είναι ούτε αμαρτωλοί ούτε θύματα. Είναι υπεύθυνοι και άτυχοι... οι Έλληνες κράτησαν όρθιο το φρόνημα του πολίτη, αντέχοντας μέχρι σήμερα”.
Με λίγα λόγια μας λένε ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να παλέψουν ενάντια στην οικονομική πολιτική των τελευταίων ετών, που μάλλον ήταν αναγκαία για τους υπογράφοντες. Προτρέπουν τους Έλληνες να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ιώβ, να υπομείνουν πιστοί ότι θα έρθει το τέλος, να δέχονται όσα βιώνουν αγόγγυστα στο μεσσιανικό όραμα της ανασύστασης μιας “προοδευτικής” κεντροαριστεράς. Και το θαύμα τελικά θα γίνει. Θα αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους χάρη σε κάποιο κόμμα, χάρη σε κάποιο πολιτικό σχηματισμό.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η ενέργεια αυτή. Ήδη από καιρό καλλιεργείται η ιδέα της “ανάγκης” ενός κεντροαριστερού πόλου. Είναι μία άλλη εκδοχή των άκρων, πιο ήπια εκδοχή, αλλά στο ίδιο δυαδικό γραμμικό σχέδιο του διπολισμού. Πρέπει να βρεθεί/εφευρεθεί ένα κέντρο ως μία πολιτική καρκινοβασία του αρχαιοελληνικού μέτρου. Και πώς θα οριστεί το κέντρο; Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η κομμουνιστική αριστερά που αποτελεί το αλλοτινό άκρο του κομματικού ευθύγραμμου τμήματος; Μάλλον θα το αρνηθούν όλοι (και πρώτοι οι κομμουνιστές). Πού λοιπόν θα οριστεί το κέντρο, αν δεν ορίσουμε έστω την άκρη; Και φυσικά αυτά χωρίς να θυμόμαστε την εξωκοινοβουλευτική αριστερά...
Η ανάγκη, λοιπόν, ανασύστασης του κέντρου εφευρέθηκε ακριβώς για να έχουν λόγο και ρόλο εκείνοι οι “πνευματικοί ταγοί” που ως τώρα κρύβονταν ή συμμετείχαν στο ΠΑΣΟΚ και συγγενή μορφώματα.
Μακριά από το κίνημα, μακριά από τη συμμετοχή του πολίτη κάθε διακήρυξη από τα πάνω είναι καταδικασμένη. Εκφράζει μία μεσσιανιστική αντίληψη ότι οι υπογράφοντες κατέχουν την αλήθεια και γνωρίζουν το σωστό δρόμο. Και ως εκ τούτου, αφού ο πολίτης δεν μπαίνει καν στο κάδρο, πόσο μάλλον ως πρωταγωνιστής των εξελίξεων, είναι βαθιά αντιδημοκρατική. Γιατί τούτο το κείμενο αποκαλύπτει πασιφανώς τη φοβία της “ανάγκης ανασύστασης της κεντροαριστεράς” για τον πολίτη. Άλλωστε, για αυτούς ο πολίτης είναι απρόβλεπτος, που κινείται με βάση το θυμικό.
Πηγή: Ο Δείμος του Πολίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου