Αντώνης Καρράς, άνθρωπος μιας άλλης εποχής

Του Γιάννη Αλμπάνη

Αυτό που δεν γινόταν εύκολα κατανοητό με τον Αντώνη Καρρά ήταν γιατί παρέμενε στο ΠΑΣΟΚ. Αντικονφορμιστής, παρών σε όλους τους αγώνες, και πάνω απ’ όλα έντιμος, τι σχέση θα μπορούσε να έχει με ένα κόμμα που ταυτίστηκε με τη διαφθορά, τον καθεστωτισμό και τον πολιτικό κονφορμισμό; Θα μπορούσε βέβαια να γίνει λόγος για τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν ένα πολιτικό πρόσωπο. Η ενότητα και πάλη των αντιφάσεων που λέγανε παλιότερα… Ίσως όμως θα έπρεπε να δούμε διαφορετικά αυτή την παράξενη συνέπεια στην πολιτική στράτευσή του.
Σε μια κουβέντα πριν κάποια χρόνια, ο Καρράς διηγιόταν τη συνάντησή του με κάποιον στρατολόγο του ΕΑΜ στην κατοχική Αθήνα –μάλλον κοινή εμπειρία για τη νεολαία της εποχής. Αυτός που

πιθανότατα δεν ήταν κοινός, ήταν ο τρόπος που ο Καρράς αντέκρουσε τα επιχειρήματα του ΕΑΜίτη. Από μια σκοπιά που θα τη λέγαμε σοσιαλδημοκρατική, ο Καρράς αρνήθηκε να ενταχθεί στις εαμικές οργανώσεις. Ένας δεκαεξάχρονος σοσιαλδημοκράτης στην κατοχική Αθήνα, ο οποίος  θέλει πολύ να πολεμήσει τον φασισμό, όχι όμως με τους κομμουνιστές. Δραπετεύει στη Μέση Ανατολή, και στην αγγλοκρατούμενη Παλαιστίνη δηλώνει μεγαλύτερη ηλικία για να θεωρηθεί μάχιμος. Κι εκεί όμως, στο αγγλικό στρατόπεδο, λειτουργεί με τον δικό του τρόπο,  κλέβοντας χειροβομβίδες, πράγμα όχι αστείο, για να τις δώσει στους σιωνιστές που πάλευαν για ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη. Κάτι  που προκαλεί εντύπωση εκ των υστέρων, γνωρίζοντας τη μακροχρόνια στράτευση του Καρρά στην Παλαιστινιακή υπόθεση. Εκείνη την εποχή όμως δεν είχε συμβεί η εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων και πολλοί προοδευτικοί θεωρούσαν δίκαιο τον αγώνα των σιωνιστών.
Σοσιαλδημοκράτης ή σοσιαλιστής λοιπόν (ας τον πει καθένας όπως θέλει), που δεν διστάζει να πάρει ρίσκα για να πολεμήσει τον φασισμό και να στηρίξει μια υπόθεση που θεωρεί δίκαιη. Σήμερα είναι πολύ δύσκολο να βάλουμε στην ίδια πρόταση δίπλα δίπλα τις λέξεις «σοσιαδημοκρατία», «προσωπικό ρίσκο» και «δίκαιη υπόθεση». Τουλάχιστον, χωρίς η πρώτη να είναι σε αντίθεση με τις υπόλοιπες. Υπήρξε όμως μια εποχή, όπου ορισμένοι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες πάλευαν με ηρωισμό και ανιδιοτέλεια την τυραννία. Σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες σαν τους ιταλούς αντιφασίστες παρτιζάνους του Giustizia e Libertà (Ελευθερία και Δικαιοσύνη). Σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες που θεωρούσαν τον αγώνα των Παλαιστινίων και των Κούρδων δικιά τους υπόθεση, που εμπνέονταν από τον ξεχασμένο σήμερα, αλλά πολύ σπουδαίο, Αμίλκαρ Καμπράλ. Σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες μιας εποχής όπου οι Σαντινιστάς και το ηρωικό FReTiLIn του Ανατολικού Τιμόρ ανήκαν στη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Αυτής της άλλης εποχής άνθρωπος υπήρξε ο Αντώνης Καρράς, που στη δικτατορία έκανε το κρυφό πήγαινε-έλα Ελλάδα-Ιταλία μεταφέροντας αγωνιστές.. Κι ίσως η βαθιά ιδεολογική σοσιαλιστική τοποθέτησή του μπορεί να εξηγήσει γιατί δεν πέρασε ποτέ στην κομμουνιστική ή κομμουνιστογεννή Αριστερά και παρέμεινε ως το τέλος στο ΠΑΣΟΚ. Σε ένα δικό του όμως προσωπικό ΠΑΣΟΚ, που πήγαινε να υπερασπιστεί τον Μπαλάφα και τον Μαζοκόπο• που όταν μπήκε επικεφαλής σε εκείνη την προβληματική της Πάτρας, αρνήθηκε τη διευθυντική λιμουζίνα αφήνοντας άναυδους τους εργαζόμενους• που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων του αντιπολεμικού κινήματος και του Δεκέμβρη• ενός προσωπικού ΠΑΣΟΚ, που στην τελευταία πολιτική πράξη του, ακολούθησε τη «ζωηρή» πορεία προς τη Χρυσή Αυγή και δεν έμεινε στη «μετρημένη» συγκέντρωση του Συντάγματος.
Η εποχή του Αντώνη Καρρά έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Στη γενιά που γνώρισε τη σοσιαλδημοκρατία ως νεοφιλελεύθερη κουρελού, είναι έως αδύνατο να εξηγηθεί γιατί άνθρωποι σαν τον Καρρά στρατεύθηκαν σε αυτόν τον χώρο. Και πώς γίνεται ορισμένοι αριστεριστές να χαιρετίζουν με σεβασμό αυτόν τον σύντροφο πασόκο.

left.gr