Επιστολή στον Γιάννη Στουρνάρα

Κύριε υπουργέ

Παρακολουθώ με αυξημένο ενδιαφέρον και αμείωτη συγκίνηση τις αταλάντευτες προσπάθειές σας για την τρίτη κατά σειράν διάσωση της χώρας και της έμψυχης συνιστώσας της (λαό ονόμαζε την τελευταία ο πατέρας σας, ο αγωνιστής του ΕΑΜ, αν ενθυμείστε περί τίνος ομιλώ). Μετρώ τα μέτρα τα οποία η τρόικα και σεις οι εγχώριοι εκπρόσωποί της επινοήσατε και επιβάλλατε, προκειμένου να εξυγιάνετε οριστικώς και αμετακλήτως εκατομμύρια ανεύθυνων εργαζομένων, μικροεπαγγελματιών, συνταξιούχων, ανέργων, αναπήρων, ασθενών, πολυτέκνων, μητέρων, νηπίων, βρεφών και άλλων αναιδών κοινωνικών κατηγοριών. Μένω, λοιπόν, ενεός κάθε φορά που εστιάζω στην ανυπέρβλητη αποφασιστικότητά και την πολυθρύλητη κοινωνική ευαισθησία σας, ενώπιον των οποίων ωχριούν οι Τιτάνες της ανά τον κόσμο ανωκατωδιάρθρωσης, Αουγκούστο Πινοσέτ, Μάργκαρετ Θάτσερ, Κάρλος Μένεμ, Φερνάντο Ντε λα Ρούα, Γεώργιος Παπανδρέου τζούνιορ κ.ά.
Στοχάζομαι νυχθημερόν, κύριε υπουργέ, πάνω στις πρωτοφανείς επιτυχίες υμών και των λοιπών συντελεστών της τρέχουσας κοινωνικοοικονομικής εποποιίας και μένω άφωνος μπροστά στις τεράστιες επιτυχίες σας: το μη βιώσιμο χρέος του 120% του ΑΕΠ (ο γνωστός παπακωνσταντίνειος «Τιτανικός») απογειώθηκε και αγγίζει ήδη το 180%, για να ξεπεράσει πιθανότατα σε δυο-τρία χρόνια το 200%, με προοπτική, πάντως, να φτάσει πάλι το 2020- με έναν προφανώς μαγικό τρόπο- το 120%, οπότε, παραδόξως, θα έχει ξαναγίνει βιώσιμο, δια της εκ νέου ανελκύσεως του υπερωκειανείου από τα παγωμένα νερά του αφιλόξενου πελάγους! Γιατί όχι; «Κόπερφιλντ» και «ο Μάγος» ήταν τα παρατσούκλια με τα οποία σας αποκαλούσαν τα λοιπά γκόλντεν μπόις των τραπεζών, υπαινισσόμενα παιγνιωδώς πως διαθέτετε υπερφυσικές ικανότητές στον τομέα της εξαφάνισης κερδοφόρων τραπεζών (ενθυμείστε περί τίνος τυρβάζω: περί της «Εμπορικής» και της πωλήσεώς της στην Credit Agricole, στην οποία πρωτοστατήσατε με ενθουσιασμό).
Ας συνεχίσω όμως με τις επιτυχίες όλων σας. Ο δείκτης της επίσημης ανεργίας ποζάρει πλέον στην πρώτη θέση της σχετικής ευρωπαικής κατάταξης, ταπεινώνοντας την Ισπανία, που για πολλά χρόνια είχε στρογγυλοκαθίσει σ’ αυτή (ακούω πως ο κύριος Ραχόι είναι έξαλλος με αυτή την υποβάθμιση και επιχειρεί ήδη παντοιοτρόπως την ανακατάλυψη της κορυφής). Ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται εντυπωσιακά, των αυτοχείρων επίσης, ενώ οι βαρειά ασθενείς αντιμετωπίζονται, επί τέλους, όπως τους αξίζει: εξυγίανση με αρρωστιάρηδες, υπερήλικες και ανήμπορους δεν γίνεται, γίνεται; Επ’ αυτού θα μπορούσε να μας διαβεβαιώσει κατηγορηματικώς και ο Καιάδας (όχι ο χρυσαυγίτης, ο ορίτζιναλ της Σπάρτης που φιλοξένησε στα βράχια του μυριάδες «ελαττωματικούς» σπαρτιάτες, προς δόξαν της διαρκούς fitness παρουσίας της μάχιμης αυτής πόλης στα χρόνια τα παλιά). Μαθαίνω άλλωστε ότι η ασθένεια και η ανημπόρια σάς φοβίζουν όλως ιδιαιτέρως, και προς τούτο κολυμπάτε με τις ώρες, δεν πίνετε αλκοόλ (αχ, πόσο μου θυμίζετε τον επίσης αναμορφωτή κύριο Σημίτη) και είστε εντυπωσιακά λιτοδίαιτος. Κι εμείς άκρως λιτοδίαιτοι γίναμε εσχάτως και κοντεύουμε να γίνουμε απολύτως αδίαιτοι, αλλά χαλάλι. Μπροστά στο καλό της πατρίδας, όλα να τα υποστούμε κυρ Γιάννη μας. Χαλί να γίνουμε, να μας πατήσετε. Να ξεπουλήσετε τα ασημικά της χώρας σε τιμές λαμαρίνας, να μας βουτήξετε τους μισθούς και τις συντάξεις, να μας βυθίσετε στην κατάθλιψη, να μας αυτοκτονήσετε, εκόντες άκοντες. Ή την κάνεις ολοκληρωμένα την προσπάθεια, ώστε να οι πειστούν οι ευρωενωσιακοδουνουτούδες ότι η οσφυοκαμψία ή είναι απολύτως ειλικρινής και μη αναστρέψιμη, ή δεν την κάνεις καθόλου. Στη βράση κολλάει το σίδερο. Επ’ αυτής άλλωστε της διαβεβαιώσεως αποδεικνύεστε απολύτως συνεπής, μεμφόμενος δια του τεταμένου δείκτου της δεξιάς σας χειρός αρχηγούς κομμάτων της συγκυβέρνησης, υπουργούς κ.ά. για ολιγωρία, ανακολουθίες και ηττοπάθεια. (Εκείνο το κακόμοιρο το κουβέλι κοντεύετε να το πνίξετε, με την αγανάκτησή σας για τα «παρών» και τα λοιπά παιδιαρίσματά του. Δείξτε λίγη περισσότερη κατανόηση, από το ίδιο μετερίζι πολεμάτε).
Ιδιαιτέρως με εντυπωσιάζει η συνεχής επανάληψη της διαβεβαίωσής σας ότι στη δοκιμαζόμενη χώρα μας δεν μπορεί να υπάρχουν πατρίκιοι και πληβείοι! Αλήθεια, εσείς σε ποια ακριβώς κατηγορία ανήκετε; Εντυπωσιάζομαι όταν σκέπτομαι ότι σπουδάσατε στην Αθήνα και κατόπιν στο Σικάγο (αχ, στην υπέροχη εκείνη σχολή των αειμνήστων Φρίντμαν και Χάγιεκ; Αν είναι αλήθεια, θα κλάψω από χαρά), ότι διατελέσατε ειδικός σύμβουλος του Υπουργείου Οικονομικών και κατόπιν της Τράπεζας της Ελλάδος, τακτικό μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Επιτροπής της Ε.Ε., πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας, καθηγητής στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γενικός Επιστημονικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, υπουργός Ανάπτυξης στην κυβέρνηση Παπαδήμου και τώρα υπουργός Οικονομικών στην εθνοσωτήρια κυβέρνηση Σαμαρά, θέση για την οποία μάλιστα σας πρότεινε ο «παρών» κύριος Κουβέλης. Πατρίκιος ή πληβείος λοιπόν, προνομιούχος η ριγμένος;
Και για να θέσω με μεγαλύτερη σαφήνεια το ερώτημα, πόσα ακριβώς παίρνετε, με το συμπάθειο, για να σώσετε τη χώρα και ημάς τους κατοίκους της; Ποιες ήταν ο πενιχρές αμοιβές σας όταν θητεύατε στα προαναφερθέντα ευαγή ιδρύματα; Ποια τα μπόνους και τα πριμ; Ποιες οι αναμενόμενες συντάξιμες αποδοχές σας, όταν με το καλό θα αποχωρήσετε από την ενεργό δράση και από πόσες οι συνταξιοδοτικές πηγές; Υποθέτω πως δεν απαντάτε ποτέ σε τόσο αδιάκριτες ερωτήσεις, είναι θέμα αγωγής, πόσω μάλλον όταν αυτός που τις κάνει είναι προνομιούχος εκπαιδευτικός, εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, με σύμβαση (λέμε τώρα) ορισμένου χρόνου και αμοιβές που κάποτε ξεπερνούσαν (ώ, μον ντιε) τα χίλια νευρώνια τον μήνα (τους μήνες που δούλευε, δηλαδή, γιατί τους υπόλοιπους τρεις μήνες το χρόνο σιτιζόταν, και συνεχίζει να το πράττει, με τα γενναιόδωρα επιδόματα των 360 νευρωνίων το μήνα, τα οποία επίσης εξυγιαίνονται ακατάπαυστα, μέχρις οριστικής εξαφανίσεως).
Τέλος πάντων, κύριε υπουργέ, πολλά θα είχα ακόμη να προσθέσω, αλλά επείγομαι να εγκαταλείψω τάχιστα τον υπολογιστή, προκειμένου να αφοσιωθώ σε μια ερασιτεχνική επιστημονική έρευνα, στην οποία εσχάτως έχω αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι: προσπαθώ να αναλύσω τη χημική σύνθεση του υγρού που κυλά στις φλέβες όλων υμών των σωτήρων, αλλά προς το παρόν βρίσκομαι ενώπιον πλήρους αδιεξόδου. Μετά από κάμποσους μήνες σχετικών ερευνών, για ένα μονάχα πράγμα είμαι βέβαιος: αίμα δεν είναι.

Μετά τιμής
Νίκος Κουνενής

aristeroblog.gr