Όσο δε μπορούμε να παράγουμε ένα νέο όραμα, είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε

 ΣΙΣΣΥ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΚΑΠΟΥ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ, ΑΠΛΑ ΠΑΘΑΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΟΚ. Τα δεδομένα της ζωής μας άλλαζαν, αλλά δεν αντιλαμβανόμασταν πόσο. Επαναλαμβάναμε από μέσα μας με μια παιδική αφέλεια ότι «όλα θα πάνε καλά στο τέλος», ότι με έναν τρόπο μαγικό η δίνη δε θα μας παρασύρει. Βλέπαμε αποσυντονισμένοι την επικαιρότητα να τρέχει και να μας κάνει το μυαλό κουρκούτι με ένα σωρό νέες οικονομικές έννοιες, αντικρουόμενες αναλύσεις, εικασίες, σπέκουλες....
ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ «ΚΡΙΣΗΣ», ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΣΕΚΟΥΡΕΨΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΑΣ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΧΑΣΑΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ, ήρθε η αγανάκτηση, βγήκαμε στις πλατείες. Ακόμη τότε πιστεύαμε ότι είμαστε ένας λαός, ένα ενιαίο σώμα που πλήττεται και οργίζεται και θέλει να διεκδικήσει πίσω τα δικαιώματά του. Στις πλατείες κάναμε συνελεύσεις, ακούσαμε ο ένας τον άλλο, διαφωνήσαμε. Πανηγυρίσαμε την παρολίγο πτώση της κυβέρνησης, ηττηθήκαμε από την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, τους ανελέητους ψεκασμούς με χημικά, από την κόπωση του Αυγούστου. Και γυρίσαμε σπίτια μας.
ΠΕΡΑΣΕ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ. Δεν υπάρχει πια αγανάκτηση, η οργή έχει στραφεί εσωτερικά και κακοσυνεύει. Έχει γίνει κατάθλιψη και ανημποριά. Η επικαιρότητα μας πληγώνει, η καθημερινότητα μας λυγίζει. Η ζωή μας έγινε απίστευτα δύσκολη και μια μαζική λοβοτομή μας κάνει άβουλους θαρρείς σαν να μην έχουμε πια τη θέληση να μαχηθούμε. Δεν ξέρουμε τελικά και για ποιον να μαχηθούμε. Για τον εαυτό μας και τη θλιβερή μειοψηφία που μας εκφράζει; Δεν υπάρχει πια ένας λαός. Γεμίσαμε φασίστες, γεμίσαμε μισαλλόδοξους, καιροσκόπους, δειλούς, αποπροσανατολισμένους, μισάνθρωπους και παρτάκηδες. Γι’ αυτούς να πολεμήσουμε; Και τελικά τι είναι η Ελλάδα; Ποιοι είναι οι Έλληνες; Τι μας κάνει αλήθεια περήφανους -ως- Έλληνες πια; Μας αξίζει πραγματικά να σωθούμε; Τι μαθήματα πήραμε; Διχόνοια παντού, όλοι εναντίον όλων, νεύρα τεταμένα, όλοι στην τσίτα, έτοιμοι να ξεσπάσουν για ασήμαντες αφορμές, με μια νευρικότητα που δεν καταλήγει σε αντίδραση, σε αντίσταση, σε δημιουργικότητα.
ΠΑΘΗΤΙΚΑ, ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΚΑ ΣΧΕΔΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Μόνο που αυτό το τέλος έρχεται αργά και βασανιστικά. Η νεόκοπη υλική φτώχεια μίλησε στην πνευματική μας φτώχεια και γέννησε μίσος και αποπροσανατολισμό. Όσο δε μπορούμε να παράγουμε ένα νέο όραμα, είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε σαν λαός. Είναι σαν να λειτουργεί ο δαρβινικός νόμος της φυσικής επιλογής σε επίπεδο εθνών. Ίσως τελικά και να μας αξίζει.

ostria-gr.blogspot.gr