Λίγες μέρες πριν, περπατώντας στην πλατεία Επταλόφου, συναντώ παλιά μου μαθήτρια που πριν λίγα χρόνια τέλειωσε μια από τις (θεωρούμενες την εποχή που μπήκε) περιζήτητες και σίγουρες ως προς την επαγγελματική αποκατάσταση πανεπιστημιακές σχολές κι από τότε ψάχνει για δουλειά…
-Με κάλεσαν για δουλειά, μου λέει μ’ ένα μάλλον περίεργο χαμόγελο, που όμως δεν επιτρέπει άλλη αντίδραση από μια διάθεση έκφρασης χαράς για το καλό νέο. Μα πριν προλάβει καλά καλά η χαρά να εκφραστεί, συμπληρώνει:
-Τετράωρο, τηλεφωνήτρια. 1,45ευρώ …κι ο καφές κερασμένος!
Και το χαμόγελο που δεν πρόλαβε να σχηματιστεί δίνει τη θέση του σε μια έκφραση αμηχανίας κι απορίας.
-1,45 ευρώ; ρωτάω.
-Την ώρα!... Κι ο καφές κερασμένος! ατακάρει και το χαμόγελο και των δυο μας χάνεται οριστικά. Θα παίρνω 5,80 ευρώ τη μέρα, συμπληρώνει, κι αν αφαιρέσεις τα εισιτήρια του λεωφορείου, θα μου μένουν 4,20 στο χέρι… 85-90 περίπου το μήνα… Έτσι δεν είναι;
-Δεν πιστεύω να δέχτηκες… Το μόνο που βρίσκω να πω εκείνη την ώρα.
-Γιατί να δεχτώ, λέει και στέκεται λες και περιμένει κάποια απάντηση.
-Για τα ένσημα. Για να ‘χεις σαν αρρωστήσεις ένα γιατρό, της απαντώ χωρίς να το πολυσκεφτώ.
-Κάποιοι θα τη δεχτούν λοιπόν τη δουλειά, συνεχίζει αυτή. Ψάχνει απαντήσεις η “μικρή” για το χαμόγελο που τόσο της πήγαινε και της το κλέψανε. Κι αν έχεις και παιδιά, συνεχίζει, μπορεί να είσαι ικανοποιημένος ακόμη και με μια τέτοια δουλειά…
-Αν έχεις παιδιά, πολύ σύντομα θα σου ζητάν να δουλέψεις χωρίς μισθό μόνο κανένα ένσημο να κολλάς, να ’χεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη!
-Και τον καφέ κερασμένο!... Γιατί το δεχόμαστε; Ως πότε θα τους ανεχόμαστε;
Σ’ αυτό το ερώτημα δεν απαντήσαμε. Έπρεπε να φύγω, να πάω να πάρω το παιδί απ’ το σχολείο. Ίσα που πρόλαβα να της πω για το συλλαλητήριο της επόμενης μέρας κι έφυγα να πάω να πάρω το γιο μου. Κι έξω απ’ την αυλή, βλέποντάς τον να παίζει, καθώς το κουδούνι έχει ήδη χτυπήσει, σκέφτομαι πως στην Επτάλοφο των 70 χιλιάδων κατοίκων παιδίατρος συμβεβλημένος με τον ΕΟΠΠΥ δεν υπάρχει, στη Θεσσαλονίκη του ενός εκατομμυρίου κλείνουν στους επόμενους μήνες δυο δημόσια νοσοκομεία κι όσο για τα φάρμακα πρέπει πια να πληρώσεις το 50% της αξίας τους! Άρα τι μου χρειάζονται τα ένσημα; Μπορώ να δουλεύω χωρίς ένσημα, χωρίς μισθό, μόνο για τ’ αφεντικό και γιατί στο σπίτι μου(;), στην απραξία μπορεί να τρελαθώ…
Κι όλα αυτά γιατί «η χώρα θα χαθεί έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ευρώ!». Κι έτσι εμείς πρέπει να ζήσουμε χωρίς ευρώ …στην τσέπη μας!
Ως πότε θα τους ανεχόμαστε, “μικρή” μου; Ως πότε η μόνη απάντηση που θα μπορώ να σου δίνω θα ’ναι να ’ρθεις στην πορεία μιας ακόμη 24ωρης απεργίας, να φωνάξουμε, να εκτονωθούμε και…
Ηλίας Ν. Σμήλιος, δάσκαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου