«Στην Ελλάδα σήμερα, αν είσαι άνεργος, πεθαίνεις»

Η ζωή ανάποδα

Τον Γολγοθά που βιώνουν οι καρκινοπαθείς στην Ελλάδα του σήμερα «φωτίζουν» με δημοσίευμά τους οι New York Times. Σε άρθρο τους, που τιτλοφορείται, «Εν μέσω περικοπών, οι Έλληνες γιατροί διαμηνύουν στους οικονομικά ασθενείς: δεν είστε μόνοι», αναδεικνύεται η συγκλονιστική ιστορία της Έλενας, μίας καρκινοπαθούς, που θα μπορούσε να είναι η ιστορία του καθενός.
«Ως επικεφαλής της μεγαλύτερης ογκολογικής μονάδας στην Ελλάδα, ο δρ. Κώστας Συρίγος νόμιζε ότι τα είχε δει όλα. Αλλά τίποτα δεν τον είχε προετοιμάσει για την Έλενα, μία άνεργη γυναίκα, η οποία έναν χρόνο πριν τον επισκεφθεί είχε διαγνωστεί με καρκίνο στο στήθος», αναφέρει στην εισαγωγή του το δημοσίευμα.
«Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο καρκίνος της είχε αυξηθεί σε μέγεθος ενός πορτοκαλιού και είχε σκίσει το δέρμα, αφήνοντας μια πληγή που την διατηρούσε στεγνή με χαρτοπετσέτες. «Όταν την είδαμε μείναμε άφωνοι», αναφέρει ο δρ. Συρίγος, επικεφαλής του ογκολογικού τμήματος στο Γενικό Νοσοκομείο «Σωτηρία» στο κέντρο της Αθήνας. «Όλοι έκλαιγαν. Αυτές οι καταστάσεις περιγράφονται στα ιατρικά βιβλία, αλλά ποτέ δεν τις αντιμετώπιζες γιατί, μέχρι σήμερα, όποιος
αρρώσταινε σε αυτή τη χώρα μπορούσε πάντα να βρει βοήθεια», περιγράφει.
«Η ζωή στην Ελλάδα έχει γυρίσει ανάποδα από τότε που ξεκίνησε η κρίση χρέους. Λίγοι όμως είναι οι τομείς όπου η αλλαγή είναι μεγαλύτερη από αυτή στον τομέα της Περίθαλψης. Μέχρι πρόσφατα η Ελλάδα είχε ένα τυπικό Ευρωπαϊκό σύστημα υγείας, με τους εργοδότες και τους εργαζομένους να συνεισφέρουν σε ένα ταμείο το οποίο με την κυβερνητική βοήθεια, χρηματοδοτούσε την περίθαλψη σε όλους τους πολίτες. Οι άνθρωποι που έχαναν τη δουλειά τους εξακολουθούσαν να λαμβάνουν περίθαλψη επ’ αόριστον", επισημαίνει στη συνέχεια το άρθρο, προσθέτοντας: «Αυτό άλλαξε τον Ιούλιο του 2011, όταν η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία δανεισμού με διεθνείς δανειστές για να αποτρέψει την οικονομική κατάρρευση. Τώρα, όπως ορίζεται στη συμφωνία, οι Έλληνες που χάνουν τη δουλειά τους έχουν περίθαλψη το πολύ για ένα χρόνο. Μετά από αυτό, αν δε μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά, είναι μόνοι τους, πληρώνοντας τα πάντα από την τσέπη τους».
«Περίπου οι μισοί από τους 1,2 εκατομμύρια μακροχρόνιους άνεργους στην Ελλάδα στερούνται ασφάλισης υγείας και πρόκειται για έναν αριθμό που αναμένεται να αυξηθεί απότομα σε μια χώρα με ποσοστό ανεργίας κυμαίνεται στο 25% και με μια ετοιμοθάνατη οικονομία, δήλωσε ο Σάββας Ρομπόλης, διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ. Ένα νέο πακέτο λιτότητας με περικοπές στον προϋπολογισμό και αυξήσεις στους φόρους ύψους 17,5 δισεκατομμύρια, που συμφωνήθηκε την Τετάρτη με τους διεθνείς δανειστές στην Ελλάδα, θα κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα, εκτιμούν οι περισσότεροι οικονομολόγοι», όπως επισημαίνει στη συνέχεια το άρθρο των New York Times.
«Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, αν είσαι άνεργος, πεθαίνεις», δηλώνει ο δρ. Συρίγος, συμπληρώνοντας: «Τείνουμε να γίνουμε σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εάν χάσεις τη δουλειά σου και δεν έχεις ασφάλιση, τότε δεν έχεις καμία κάλυψη».
Η αλλαγή είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή στην περίθαλψη των καρκινοπαθών, που απαιτεί χρονοβόρες και δαπανηρές θεραπείες. Όταν ένας ανασφάλιστος διαγνωστεί με καρκίνο, «το σύστημα απλώς τους αγνοεί», υπογραμμίζει ο δρ. Συρίγος, προσθέτοντας: «Δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε χημειοθεραπεία, χειρουργική επέμβαση ή ακόμα και απλά φάρμακα».
Όπως επισημαίνει το άρθρο: «Το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης είναι όλο και πιο δυσλειτουργικό, και μπορεί να επιδεινωθεί εάν η κυβέρνηση «πετσοκόψει» επιπλέον 2 δισ. δολάρια σε δαπάνες για την υγεία, το οποίο έχει προτείνει ως μέρος ενός νέου προγράμματος λιτότητας με στόχο να «κλειδώσει» επιπλέον χρηματοδότηση. Με τα κρατικά ταμεία να έχουν «στραγγίσει», οι προμήθειες έχουν λιγοστέψει τόσο πολύ που οι ασθενείς αναγκάζονται να φέρνουν τα δικά τους υλικά, όπως στεντ κ σύριγγες για τις θεραπείες».
Νοσοκομεία και φαρμακεία τώρα απαιτούν πληρωμή σε μετρητά για τα φάρμακα, τα οποία για τους ασθενείς με καρκίνο μπορεί να ανέλθουν σε δεκάδες χιλιάδες δολάρια, χρήματα που οι περισσότεροι από αυτούς, δεν διαθέτουν.
«Αυτές οι αλλαγές αναγκάζουν όλο και περισσότερους ανθρώπους να αναζητούν βοήθεια έξω από το παραδοσιακό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης», επισημαίνειτο άρθρο, αναφέροντας ως παράδειγμα την Έλενα, η οποία, απευθύνθηκε στον δρ. Συρίγο έναν από τους εθελοντές γιατρούς που βλέποντας την κατάσταση στον τομέα της υγείας να επιδεινώνεται, αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Έτσι δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο, που σκοπό έχει να προσφέρει φροντίδα και περίθαλψη εθελοντικά σε ανασφάλιστους καρκινοπαθείς κι άλλους ασθενείς, χρησιμοποιώντας περισσευούμενα φάρμακα που δωρίζονται από φαρμακεία, φαρμακευτικές βιομηχανίες ακόμα και από οικογένειες καρκινοπαθών που έχουν χάσει τη ζωή τους.
«Είμαστε ένα δίκτυο ΄Ρομπέν των Δασών΄» αναφέρει ο καρδιολόγος Γιώργος Βήχας, που ίδρυσε το Ιατρείο, επισημαίνοντας ωστόσο πως «Η πρωτοβουλία αυτή έχει ημερομηνία λήξης». «Λόγω της κρίσης, κάποια στιγμή οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να προσφέρουν άλλο. Γι’ αυτόν τον λόγο πιέζουμε την πολιτεία να πάρει πάλι την ευθύνη», επισημαίνει.
Στην συνέχεια, το ρεπορτάζ των New York Times μας μεταφέρει στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο, όπου η Έλενα είχε έρθει για να πάρει φάρμακα που θα την βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της χημειοθεραπείας, στην οποία υποβλήθηκε Η ιστορία της συγκλονίζει:
Όπως αναφέρει η ίδια, έμεινε χωρίς ασφάλιση όταν παραιτήθηκε από τη διδασκαλία για να φροντίσει τους γονείς της, που έπασχαν από καρκίνο, και έναν άρρωστο θείο της. Όταν εκείνοι πέθαναν, η οικονομική κρίση είχε «χτυπήσει» την Ελλάδα κι έτσι ήταν αδύνατον για εκείνη, στα 58 της, να βρει δουλειά.
Πανικοβλήθηκε όταν έμαθε πως είχε τον ίδιο τύπο καρκίνου του μαστού που στοίχισε τη ζωή στη μητέρα της: οι θεραπείες θα κόστιζαν τουλάχιστον 40.000 δολλάρια, της είχαν πει και οι οικονομίες της οικογένειας είχαν εξαντληθεί. Προσπάθησε να πουλήσει ένα μικρό οικόπεδο, αλλά κανείς δεν αγόραζε.
Ο καρκίνος εξαπλωνόταν και δεν μπορούσε να βρει τη θεραπεία, μέχρι πριν από λίγους μήνες, όταν ζήτησε βοήθεια από το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο του δρ Βήχα για το οποίο είχε ακούσε από στόμα σε στόμα. ««Αν δε μπορούσα να έρθω εδώ, δε θα έκανα τίποτα», παραδέχεται. «Στην Ελλάδα πλέον πρέπει να υπογράψεις συμβόλαιο με τον εαυτό σου ότι δεν πρόκειται να αρρωστήσεις βαριά», δηλώνει.
Η ίδια χαρακτηρίζει λυπηρό το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος, ως μέρος του σχεδίου διάσωσης, έχει κρεμίσει έναν πυλώνα προστασίας για την κοινωνία. Αλλά το γεγονός ότι γιατροί και απλοί Έλληνες οργανώνονταν για να «καλύψουν» τα κενά τα οποία το κράτος απέτυχε να καλύψει, την έδωσε ελπίδα στις πιο θλιβερές της στιγμές. «Εδώ, υπάρχει κάποιος που νοιάζεται», αναφέρει η Έλενα.
Για τον δρα Βήχα, η πιο ισχυρή θεραπεία μπορεί να μην είναι τα φάρμακα, αλλά η αισιοδοξία που φέρνει η ομάδα του Ιατρείου σε εκείνους που έχουν σχεδόν παραιτηθεί. «Αυτό που έχουμε αποκτήσει από την κρίση, είναι να έρθουμε πιο κοντά», τονίζει.
«Αυτή είναι η αντίσταση», προσθέτει, κοιτάζοντας τους εθελοντές και τους ασθενείς να πηγαινοέρχονται μέσα στην κλινική. «Πρόκειται για ένα έθνος, έναν λαό που του επιτρέπεται να σταθεί στα δυο του πόδια και πάλι, με τη βοήθεια που προσφέρει ο ένας στον άλλον», καταλήγει.


alterthess