Σφραγίζουν την ταφόπλακα

Η θλιβερή παράσταση του τροϊκανού θιάσου - τόσο στη διεθνή όσο και στην εγχώρια πλευρά της σύν­θεσής του - πλησιάζει, έστω και με δυσκολίες, προς την αυλαία. Το περί­φημο πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ, που ύστερα έγινε 13,5 δισ. και τώρα θα γί­νει 18 δισ., θα πέσει επί τας κεφαλάς δικαίων και αδίκων - κυρίως δικαίων και συνεπών προς τις υποχρεώσεις τους πολιτών - επισφραγίζοντας τη μακρότατη περίοδο φτώχειας, ανα­σφάλειας, ανεργίας και εργασίας με υποτυπώδη εισοδήματα πείνας.
Η δουλοπαροικία της ευρωζώνης, για την οποία τόσο πολλοί «δύσπι­στοι», «κακοί», «αντιευρωπαϊστές» και «λομπίστες της δραχμής»... προ­φητεύουμε, θα είναι πλέον καθεστώς μετά την ψήφιση των νέων προαπο­φασισμένων μέτρων. Τα οποία, φυσι­κά, δεν θα είναι τα τελευταία, όπως ακόμη μια φορά μας είπε ο πρωθυπουργός μας Αντώνης Σαμα­ράς.
1 Απολύσεις εύκολες και πάμφθη­νες, οι οποίες θα φτάσουν πολύ σύντομα την ανεργία στο 30%. Θα εκπληρωθεί έτσι το πιο τρελό όνειρο των Ευρωπαίων - και Γερμανών - ιε­ρέων του νεοφιλελευθερισμού.
Οι πιο «προωθημένοι» εξ αυτών πιστεύουν ότι μια απέραντη θάλασ­σα ανέργων, πεινασμένων ή στο όριο της επιβίωσης ανθρώπων θα αποτε­λεί ανά πάσα στιγμή την απειλή για όσους τυχαίνει ακόμη να έχουν θέση εργασίας. Κάπως έτσι ονειρεύονται την «ανάπτυξη», για την οποία μας μι­λούν συνεχώς οι τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού. Αυτόν τον - επωφελή για την «ανάπτυξη» - ρόλο έπαιξαν εξ άλλου για χρόνια οι μετανάστες. Τώρα παραλαμβάνουν τη σκυτάλη οι εγχώ­ριοι εργαζόμενοι.
2 Παράδοση σε ιδιώτες κάθε το­μέα κοινωνικής υπηρεσίας που δομήθηκε με πολύ κόπο μετά τον Δεύτερο Παγκό­σμιο Πόλεμο. Ο κανόνας θα λέει ότι όποιος αδυ­νατεί να πληρώσει θα μένει εκτός εκπαίδευ­σης ή θα πεθαίνει στον δρόμο.
Οι απαιτήσεις της τρόικας κάνουν έξαλλους τους προέδρους του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέ­λο και της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη, κάποιους από τους υπουργούς τους, πολλούς βου­λευτές τους και στελέχη των κομμά­των τους.
Υπουργοί της κυβέρνησης, σαν να μη γνωρίζουν ότι ο λογαριασμός των 18 δισ., ο οποίος τελικά θα καταλή­ξει στα 22 δισ., ήταν ένα προϋπολογι­σμένο μέγεθος, «ανθίστανται» θορυβωδώς, π.χ. στις απολύσεις, προσπα­θώντας να μεταθέσουν για μερικούς μήνες το «πικρό ποτήρι». Ξέρουν ότι η κοινωνία είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη το πιει.
Οι ίδιοι ελπίζουν απλώς ότι, όταν έρ­θει η καταραμένη ώρα, αυτοί δεν θα είναι πλέον υπουργοί. Ότι θα έχουν φύγει με τα παράσημα αυτού που έκανε τα πάντα για να αποτρέψει το κακό, με το άλλοθι ότι «διαπραγμα­τεύθηκαν».
Είναι όμως υποκριτές. Γνωρίζουν ότι το σημερινό «πακέτο», το οποίο κατά γενική ομολογία «δεν βγαίνει», είναι συμφωνημένο με το δεύτερο μνημόνιο, επί κυβέρνησης Παπαδήμου, με υπουργό Οικονομικών τον Βενιζέλο, και προέκυψε ως αποτέ­λεσμα της προηγούμενης αναδιάρ­θρωσης χρέους. Γνωρίζουν ακόμη ότι αυτά τα μέτρα δεν θα είναι τα τελευ­ταία, ό,τι κι αν λένε σήμερα.
Γνωρίζουν, τέλος, ότι, αν δεν υπάρ­ξει κάποιο πολιτικό «ατύχημα», ιδι­αίτερα μετά το χθεσινό «αντάρτικο» Βενιζέλου και Κουβέλη, θα υποχρεωθούν, είτε σε πρώ­το είτε σε δεύτερο χρόνο, να αποδε­χθούν οτιδήποτε η τρόικα θεωρεί «με­ταρρύθμιση». Αυτό άλλωστε αποδει­κνύει το χρονικό των προηγούμενων «διαπραγματεύσεων».
Για πάρτη τους
Κατά τον ίδιο τρόπο, εξανίστανται όμιλοι ΜΜΕ, μεγάλης αναγνωρισιμότητας δημοσιογράφοι, οι οποίοι κα­ταγγέλλουν την τρόικα γενικώς ή συ­γκεκριμένους υπαλλήλους της ειδι­κώς. Απορούν για το ότι οι τροϊκανοί δεν καταλαβαίνουν ότι η απειλή μιας γενικευμένης δυστυχίας οδηγεί την οικονομία σε κατάρρευση και την κοι­νωνία σε γενικευμένη έκρηξη.
Δεν μπορούν όμως να γίνουν πι­στευτοί ούτε από μικρά παιδιά. Τη μια μέρα καταγγέλλουν την τρόικα και τους υπαλλήλους της και την επομένη απειλούν τον ελληνικό λαό με ολική κατάρρευση και αδιανόητη δυστυχία στην περίπτωση που η κυβέρνηση δεν υπακούσει πλήρως στις απαιτήσεις τους – οι οποίες άλλωστε, όπως μας διευκρινίζουν, δεν είναι... εντελώς πα­ράλογες, αφού πρόκειται για «μεταρρυθμίσεις» απαραίτητες για να επανεκκινήσει η οικονομία.
Στην πραγματικότητα, όμως, το σκληρό μιντιακό σύστημα, όπως θα δούμε παραπλεύρως, έχει μία και μό­νη αποστολή: να προστατεύσει τον εαυτό του. Η επέλαση της τρόικας έχει μια πλευρά πολύ δυσάρεστη για πολ­λούς από τους μιντιακούς παράγοντες, περισσότερο ή λιγότερο ισχυρούς: η επίκληση της διαφθοράς ως της πρώ­της και σημαντικότερης αιτίας της χρεοκοπίας της χώρας βάζει στο στό­χαστρο σχεδόν... τους πάντες και σχε­δόν... αδιακρίτως.
Η ανάγκη μιας πολυετούς επιτή­ρησης και της μετατροπής της Ελλά­δας σε αυτό που ήδη πολλοί διεθνείς έγκυροι αναλυτές ονομάζουν «πρώτο προτεκτοράτο της ευρωζώνης» περ­νάει από το ξήλωμα του παλιού συστή­ματος εξουσίας. Όχι από τον έλεγχό του, αφού ήδη στερείται της όποιας λαϊκής νομιμοποίησης και θεωρείται από άχρηστο έως επιζήμιο, αλλά από το ξήλωμά του. Και, φυσικά, την αντι­κατάστασή του από ένα νέο.
Έτσι μιντιάρχες, αλλά και επιχειρη­ματίες με έμμεση σχέση με τα ΜΜΕ πρέπει να περάσουν το crash test των δανειστών και επιτηρητών. Όσοι λοι­πόν από το παλαιό μιντιακό σύστημα θέλουν να επιβιώσουν, πρέπει να δια­πραγματευθούν τη μοίρα τους.
Αυτή δυστυχώς είναι η μόνη δια­πραγμάτευση που τους αφορά. Η άλλη, η υποτιθέμενη διαπραγμά­τευση για τη διάσωση της ελλη­νικής οικονομίας και κοινωνίας, είναι μόνο ένα πρόσχημα. Με τον ίδιο τρόπο οι υποτελείς φεουδάρχες μάζευαν τους εργάτες γης, τους φο­ρούσαν στρατιωτικές στολές και τους έστηναν απέναντι στον επικυρίαρχο για να αποσπάσουν τους νέους προ­συμφωνημένους τίτλους ιδιοκτησίας έναντι της υποταγής τους.
Άνευ αντικρίσματος
Όλος αυτός ο ατάλαντος και κακοστημένος θίασος επιχειρεί να προσδώσει τον μανδύα μιας υπο­τιθέμενης διαπραγμάτευσης στην πλήρη κυβερνητική υποταγή. Όμως η υποταγή δεν προκύπτει κατ’ ανάγκην επειδή κάθε υπουργός είναι... «γερμανοτσολιάς» και «προδότης», όπως θα ήθελε η άμορφη μάζα που εξαντλεί της πηγές πληροφόρησής της σε διά­φορα «ενημερωτικά» καταγώγια και εμπόρους πατριωτισμού.
Η πλήρης υπακοή στα κελεύσμα­τα της τρόικας, παρά τις δυσκολίες που μοιραία αντιμετωπίζει, εκπηγάζει από την έλλειψη πολιτικού σχεδί­ου και οράματος για την Ελλάδα, για την οποία τόσες φορές έχουμε μιλή­σει εδώ και τρία χρόνια. Έτσι, κάθε σπασμωδική απόπειρα «αντίστασης» στην αγριότητα των δανειστών κατα­λήγει απλώς να παραμένει άνευ αντι­κρίσματος.
Επομένως, διαπραγμάτευση επί της ουσίας, με στόχο το σταμάτημα της ανεξέλεγκτης οικονομικής και κοινω­νικής κατάρρευσης, δεν υφίσταται. Η κυβέρνηση, αδύναμη να αντιπαρατά­ξει οποιοδήποτε εναλλακτικό σενά­ριο, αδιάβαστη στα βασικά θέματα, δεσμευμένη από τις άμεσες και έμμε­σες υπογραφές των τριών συγκυβερνώντων, διαπραγματεύεται εικονικά αποσκοπώντας μόνο στη δική της μα­κροημέρευση.
Η δόση των 31,5 δισ. ευρώ εκκρε­μεί από το καλοκαίρι και δεν πρόκει­ται να εκταμιευθεί πριν από τις αρχές ή τα μέσα Νοεμβρίου. Ήδη, με την προ­σθήκη των 5 δισ. της επόμενης δόσης, η οποία χρονικά τείνει να συγχωνευθεί με την προηγούμενη, το πακέτο ανε­βαίνει στα 36,5 δισ., ένα ποσό που δεν φαίνεται να δίνεται ολόκληρο.
Στην εντατική
Ακόμη όμως και με την εκταμίευση της προηγούμενης δόσης, η χώρα πα­ραμένει στην εντατική. Η όποια επό­μενη ρύθμιση του ελληνικού χρέους – το οποίο ανεβαίνει με ανεξέλεγκτο ρυθμό σμπαραλιάζοντας κάθε πρό­βλεψη που συνόδευσε την προηγού­μενη αναδιάρθρωση – καθυστερεί και δεν εξαρτάται τόσο από τις ανύπαρκτες ελληνικές επιδόσεις επί του «προ­γράμματος». Η όποια ρύθμιση:
- Θα εξαρτηθεί από την προετοιμα­σία του εδάφους ώστε το ελληνικό «οικόπεδο» να καταστεί απολύτως διαχειρίσιμο από την ευρωζώνη και τους άλλους δανειστές σε οικονομικό, κοι­νωνικό και εθνικό επίπεδο – ήδη η απόπειρα εμπλοκής της Κομισιόν στο ζήτημα της ονομασίας της FYROM και η διαρροή για εκκένωση μικρών ελληνικών νησιών, των οποίων το καθε­στώς «συμπτωματικά» αμφισβητείται από την Τουρκία, προοιωνίζονται πολύ δύσκολες ημέρες ακόμη και στα εθνι­κά θέματα.
- Θα καθοριστεί από την έκβαση των δύο βασικών στρατοπέδων της τρόι­κας – ευρωζώνη και ΔΝΤ – για το συ­νολικό πλαίσιο διαχείρισης της ευρω­παϊκής κρίσης.
- Θα αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτε­ρου «πακέτου», το οποίο θα συμπερι­λαμβάνει ρυθμίσεις για την Ισπανία και την Κύπρο και θα προδιαγράψει ανά­λογες, αργότερα, για την Ιταλία. Στο πλαίσιο αυτό οι απαιτήσεις της τρόικας, η ισχνή διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης και οι διαφο­ρές μεταξύ των μελών της τρόικας εξωτερικού δείχνουν ένα μόνο μέρος της εικόνας:
- Μπορεί να αποτυπώνουν ανταγωνι­σμούς μεταξύ των τροϊκανών για τον έλεγχο του ελληνικού οικοπέδου.
- Μπορεί να καταγράφουν επιμέρους διαφωνίες για τα αμέσως απαιτούμενα μέτρα ή τον ρυθμό υιοθέτησής τους.
- Μπορεί να περιγράφουν την κυβερ­νητική αγωνία για την πολιτική διαχεί­ριση των αιματηρών μέτρων.
Αλλά δεν μπορούν να κρύψουν μια πικρή αλήθεια, η οποία αποτελεί τον πυρήνα του ζητήματος: ο ελληνικός λαός θα υποστεί τα υπογεγραμμένα και προβλεπόμενα. Όσο σκληρά, όσο απάνθρωπα κι αν είναι. Διότι το ζητού­μενο δεν είναι μόνο η διασφάλιση των δανεικών, αλλά η διαμόρφωση ενός κοινωνικά εφιαλτικού, αλλά «επιχειρηματικά» αποδοτικού τοπίου για πολ­λές δεκαετίες.
Η τρέχουσα διαπραγμάτευση με την τρόικα είναι απλώς η αυλαία στην τε­λευταία παράσταση, η οποία θα κλεί­σει επικυρώνοντας την οικονομική, κοινωνική και, ενδεχομένως, πολιτική τραγωδία που η Ελλάδα θα ζήσει τα επόμενα χρόνια.
Η μόνη ουσιαστική διαπραγμάτευ­ση αφορά την επιβίωση και μακροη­μέρευση του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού συστήματος εξουσίας – δηλαδή όσων παραγόντων του κατα­φέρουν να υπάρχουν και την «επόμε­νη μέρα» χωρίς να σαρωθούν από την επέλαση των δανειστών...
Μιντιάρχες στα δίχτυα της τρόικας
Στις νέες συνθήκες που δια­μορφώνονται στη χώρα θα πρέ­πει, εκτός των άλλων, πολλοί από τους παράγοντες της οικονομί­ας, της πολιτικής και των ΜΜΕ να συνυπολογίσουν και πρόσθε­τους παράγοντες, οι οποίοι μπαί­νουν δυναμικά στο παιχνίδι. Ένας από αυτούς είναι η Δικαιοσύνη, η οποία διεκδικεί και κερδίζει καθοριστικό ρόλο στη διερεύνηση μεγάλων υποθέσεων διαφθο­ράς, φοροδιαφυγής, μαύρου χρήματος κ.λπ.
Πολλές παλαιές γνωστές υπο­θέσεις φαίνεται το τελευταίο διάστημα να διασταυρώνονται με νέες και να τεκμηριώνονται πτυχές διαπλοκής που είτε ήταν γνωστές, αλλά αναπόδεικτες, εί­τε τώρα βγαίνουν στο φως. Ήδη ελεγμένες ιστορίες αποκτούν νέα διάσταση – με κορυφαίο πα­ράδειγμα την, αρχικά, πολιτικώς ελεγχθείσα άνευ αποτελέσμα­τος υπόθεση Τσοχατζόπουλου, η οποία ύστερα από την αποκάλυ­ψη νέων στοιχείων ενώπιον της Δικαιοσύνης έχει οδηγηθεί στο σημερινό γνωστό αποτέλεσμα.
Το αμαρτωλό τρίγωνο πολιτι­κή - επιχειρήσεις - ΜΜΕ, το οποίο έχει τεθεί εξ αρχής στο στόχα­στρο της τρόικας και ιδιαιτέρως του ΔΝΤ, όπως έχει γράψει από πέρυσι το «Π», παραμένει στην πρώτη γραμμή των ερευνών και αναμένεται το επόμενο διάστημα να βγάλει πολλά «φρέσκα ψάρια».
Εν όψει μελλοντικών αποκαλύ­ψεων πολλοί άνθρωποι των ΜΜΕ σπεύδουν να λάβουν θέσεις άμυνας ή επίθεσης προκειμένου να προστατευθούν από «αμαρτήματα» ή να αποτελειώσουν εκτε­θειμένους αντιπάλους τους.
Σε κάθε περίπτωση, η επιβίω­ση πολλών παραγόντων του πα­ραδοσιακού πολιτικού, επιχει­ρηματικού και μιντιακού συστή­ματος, όπως το γνωρίζαμε, έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση. Όσοι από τους πιο εύθραυστους πυ­λώνες του θέλουν να υπάρχουν και αύριο θα πρέπει να λάβουν την έγκριση των δανειστών. Ας μην παραξενεύει κανέναν λοι­πόν ο ρόλος που εργολαβικά έχουν αναλάβει...

new.topontiki.gr