Πώς «μιλάμε» στους Χρυσαυγίτες;

Του Στρατή Μπουρνάζου
Βλέποντας στο διαδίκτυο την προχθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, όπου ο προεδρεύων Γιάννης Δραγασάκης έβαλε στη θέση της τη βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ελένη Ζαρούλια, όταν αυτή αποκάλεσε «τρισάθλιους» τους μετανάστες, αισθάνθηκα αμέσως ανακούφιση. Και χαρά. Και ικανοποίηση. Το ίδιο φαντάζομαι και πολλοί άλλοι, και ελπίζω όχι μόνο συριζαίοι ή αριστεροί. Γιατί ο προεδρεύων έκανε αυτό ακριβώς που έπρεπε, με τον τρόπο που έπρεπε. Αξίζει να δείτε το βίντεο (http://www.youtube.com/watch?v=FV8OeL-ZS-M• βλ. και http://www.left.gr/article.php?id=10190).
Γράφω αυτό το σχόλιο, όχι μόνο επειδή θέλω να πω δημοσίως ένα μεγάλο μπράβο στον Γ. Δραγασάκη, αλλά και επειδή θεωρώ τη στάση του παραδειγματική, καθώς πέτυχε ένα δύσκολο συνδυασμό: Αντέδρασε αμέσως μόλις η Ζαρούλια μίλησε για «τρισάθλιους» (ενώ άλλοι προεδρεύοντες έχουν σιωπήσει), το έκανε δηκτικά («ελπίζω να τα πείτε αυτά και στο Συμβούλιο της Ευρώπης όπου συμμετέχετε»), ευγενικά και αποτελεσματικά, ενώ στο τέλος ζήτησε τα πρακτικά να σταλούν στη διάσκεψη των προέδρων. Βλέποντας το βίντεο, διαπιστώνουμε αφενός ότι η Ε. Ζαρούλια σαστίζει και δεν επαναλαμβάνει τον χαρακτηρισμό και, αφετέρου, ότι παρά τις φωνασκίες τους και τη χλαπαταγή που προξενούν, οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής δεν δίνουν τον τόνο. Ο προεδρεύων καταφέρνει να κυριαρχήσει, κρατώντας τη διαδικασία, και το πετυχαίνει αξιοποιώντας το κύρος του, θεσμικό και προσωπικό. 
Μου έρχονται αμέσως στο μυαλό –παρά τις μεγάλες διαφορές των δύο καταστάσεων– οι αντεγκλήσεις Πέτρου Τατσόπουλου και Ηλία Παναγιώταρου στον ΣΚΑΪ σε μια συζήτηση για το Corpus Christi (http://www.youtube.com/watch?v=Uqj5WpHymL8): ο Χρυσαυγίτης τον αποκαλεί συστηματικά «Τσατσόπουλο», και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ανταπαντά φωνάζοντας: «Τσατσόπουλο να πεις τον πατέρα σου! Τσατσόπουλο να πεις τον πατέρα σου!» – ο «διάλογος» επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές. Και, επίσης, το σχόλιο του Π. Τατσόπουλου στο facebook: «H Ζαρούλια μισεί τους ξένους γιατί είναι ρατσίστρια, αλλά εμείς αγαπάμε τη Ζαρούλια γιατί είμαστε φιλόζωοι».
Δεν θέλω να κάνω εύκολη κριτική, και δεν παραγνωρίζω τη μαχητική στάση του Π. Τατσόπουλου στην υπόθεση του Χυτηρίου. Ούτε θέλω να κάνω τον έξυπνο – δεν έχω καμιά έτοιμη συνταγή για το πώς αντιμετωπίζουμε τον οχετό των Χρυσαυγιτών. Θεωρώ, άλλωστε, ένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα το πώς στέκεσαι απέναντί τους στην τηλεόραση. Χρειάζεται να το συζητήσουμε πολύ σοβαρά, έχοντας όλη την γκάμα ανοιχτή (ξεκινώντας από την αρχή αρχή, γιατί, για μένα, το πρώτο ερώτημα είναι: Πρέπει ή όχι, και σε ποιες περιπτώσεις, να βγαίνουμε μαζί με Χρυσαυγίτες στα κανάλια;). Αναφέρομαι λοιπόν σε αυτά τα περιστατικά επειδή, σε αντίθεση με αρκετούς φίλους και συντρόφους, θεωρώ ότι όταν οι Χρυσαυγίτες ασχημονούν δεν τους αντιμετωπίζεις ανακυκλώνοντας την ασχήμια, επιστρέφοντάς τους τις ύβρεις, αφήνοντάς τους, εν τέλει, να επιβάλλουν αυτοί το στυλ και την ατζέντα της συζήτησης. Το πιο σημαντικό, αλλά και το πιο δύσκολο, για μένα, είναι να μπορέσεις να καθορίσεις εσύ την ατζέντα και τους κανόνες της αντιπαράθεσης.
Αναφέρθηκα λοιπόν σε περιστατικά πολύ ανόμοια (καθώς οι συνθήκες και οι κανόνες στη Βουλή, στα κανάλια και στο facebook διαφέρουν ριζικά – και δέχομαι εκ προοιμίου κάθε σχετική ένσταση), γιατί θεωρώ ότι η στάση του Γιάννη Δραγασάκη μας υποδεικνύει, γενικότερα, έναν σωστό δρόμο. Ας σκεφτούμε και την άλλη οδό, να φωνάζει στη Ζαρούλια «Τρισάθλια είσαι εσύ!» ή να εμπλακεί σε μια δίνη αντεγκλήσεων με τους θορυβούντες Χρυσαυγίτες. Δεν είναι θέμα «ευγένειας» ή καθωσπρεπισμού, ο δυναμισμός και ο δικός μας «τσαμπουκάς» μπορεί και πρέπει να έχει άλλη ποιότητα.
Πέραν όλων των άλλων, ας μην ξεχνάμε ότι βασική επιδίωξη και πρακτική των Χρυσαυγιτών είναι να διαλύουν τη συζήτηση, να επιβάλλουν τον τσαμπουκά τους, να καταργούν τη διαδικασία. Αν εμείς μπορέσουμε να τους βάλουμε στη θέση τους, βάζοντας όρια και όρους (λ.χ. αν στην τηλεόραση ένας Χρυσαυγίτης χαρακτηρίζει τους μετανάστες «υπανθρώπους» θεωρώ στοιχειώδες να απαιτήσουμε από τον παρουσιαστή να τον ανακαλέσει στην τάξη, αλλιώς αποχωρούμε). Διαφυλάσσοντας τη διαδικασία από τη διάλυση και τον ευτελισμό, έχουμε πετύχει μια σημαντική νίκη, δείχνουμε έμπρακτα τη διαφορά μας από τους φασίστες, χωρίς αυτό να σημαίνει καμιά «χλιαρότητα» ή «καθωσπρεπισμό». Πολλές φορές, οι φωνές και ο θόρυβος δείχνουν αδυναμία, ενώ η αυστηρότητα και η ψυχραιμία μπορεί να αποδειχθούν πιο αποτελεσματικές. Αξίζει, αν μη τι άλλο, να το σκεφτούμε.

www.rednotebook.gr