Ναι, κ. υπουργέ μου. Εγώ τις υποκίνησα τις καταλήψεις. Μην ψάχνεις αδίκως και ταλαιπωρείς και τρομοκρατείς τα παιδιά. Εγώ ήμουν, το ομολογώ. Και το υπογράφω και θέλω να απολογηθώ.
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί μικρό παιδί είδα το σχολείο απέναντι απ’ το σπίτι μου να έχει καταληφθεί από μαθητές κι απ’ έξω τα περιπολικά σειρά στημένα. Και τρόμαξα… Νόμιζα ότι δεν έφυγε η χούντα, τελικά. 1975 θα ‘ταν;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί, γυμνάσιο ακόμα, απέβαλλαν μαθητή του σχολείου μου επειδή είχε Ριζοσπάστη μέσα στην τσάντα. Κι εγώ δεν ήμουν καν στο ΚΚΕ. Κι είπα, ναι, να κάνουμε κατάληψη! Η χούντα είχε φύγει, μάλλον. 1979 θα ήταν;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί δεν θυμάμαι χρονιά να είχα όλους τους δασκάλους, όλους τους καθηγητές και όλα τα βιβλία από την πρώτη μέρα να με περιμένουν στο σχολείο. Κι αναρωτιόμουν… Αφού η χούντα έφυγε γιατί όλα είναι ίδια;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί πέρασα μέσα σε 12 χρόνια έξι διαφορετικά συστήματα εισαγωγικών εξετάσεων.
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί 12 έτη συναπτά είδα ανθρώπους κουρασμένους, αποκαμωμένους με τη ματιά θλιμμένη να προσπαθούν να με διδάξουν και να μην έχουν ρούχο για αλλαξιά κι έλεγα αυτή θα είναι η στολή του δασκάλου.
Τις υποκίνησα γιατί κουράστηκα. Γιατί με έστειλες σε σχολές που δεν ήθελα, να πάρω γνώσεις που δεν ήθελα, να γίνω όργανο πειθήνιο, εξαρτώμενο από σένα. Από τον κάθε υπουργό, τον κάθε πρωθυπουργό, τον κάθε φίλο σου που με περίμενε σαν ανταλλακτικό στην επιχείρησή του.
Τις υποκίνησα γιατί σ’ εκείνα τα ένδοξα χρόνια των αρχών του ’90 που εσύ ανερχόσουν βρέθηκα πάλι ενήλικος να κάνω περιφρούρηση σε σχολείο για να γλιτώσω τα παιδιά από τους άθλιους Καλαμπόκες με τους οποίους τώρα συγκυβερνάς.
Τις υποκίνησα γιατί θυμόμουν έφηβος να κρύβομαι σε υπόγεια πολυκατοικιών για να γλιτώσω απ’ τους δολοφόνους του Κουμή και της Κανελλοπούλου. Και υποχρεωνόμουν να πω ψέματα στο σπίτι για να κατέβω 17 Νοέμβρη να φωνάξω.
Και τις υποκινώ και σήμερα. Κουσούρι, βλέπεις…
Τις υποκινώ γιατί άθελά μου, χωρίς σχέδιο, έμαθα το παιδί μου να αγαπάει τη γνώση, να αγαπάει τον άνθρωπο, να αγαπάει το δίκιο, να σέβεται τον εαυτό του και τον άλλο κι όπου τα βρει όλα αυτά μαζί να νιώσει ότι βρήκε τον τόπο του.
Τις υποκινώ γιατί του απαντάω σε κάθε του ερώτημα.
Τις υποκινώ ηθελημένα γιατί του λέω μην κοιτάς το περιτύλιγμα μονάχα, σκίσε το χαρτί να δεις τι έχει μέσα.
Τις υποκινώ γιατί μαζί του ακούω αυτά που άκουγα μικρός. Pink Floyd, Alice Cooper, Clash, Sex Pistols, Μίκη, Μάνο Χατζιδάκι, Μάνο Λοϊζο… Μέχρι και Τζαβέλα του έβαλα, ομολογώ. Και για κάθε ένα έχω και μια ιστορία να του πω. Μια ιστορία αμφισβήτησης, μια ιστορία αδικίας, μια ιστορία διεκδίκησης.
Τις υποκινώ γιατί του έμαθα τον Τσε, τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Αρη, το ΕΑΜ. Γιατί του έμαθα πως είχαμε και εμφύλιο και γιατί. Γιατί του διάβασα ιστορίες για επαναστάτες, αμφισβητίες και θρασίμια. Ιστορίες για αλλόκοτους ανθρώπους…
Τις υποκινώ γιατί κάθε παιδί αναρωτιέται πώς κάθε πέρυσι είναι και καλύτερα κι εγώ ζητάω συγγνώμη και ντρέπομαι και σκύβω το κεφάλι και του ζητώ βοήθεια. Να κάνει το σήμερα καλύτερο απ’ το χθες. Κι όχι το σήμερα σαν χθες. Γιατί, τους λέω, και το δικό μου χθες καλύτερο δεν ήταν.
Τις υποκινώ γιατί τ’ αφήνω να διεκδικήσουν το δικό τους αύριο.
Μα εσύ είσαι το χθες πού να τα καταλάβεις τώρα αυτά;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί μικρό παιδί είδα το σχολείο απέναντι απ’ το σπίτι μου να έχει καταληφθεί από μαθητές κι απ’ έξω τα περιπολικά σειρά στημένα. Και τρόμαξα… Νόμιζα ότι δεν έφυγε η χούντα, τελικά. 1975 θα ‘ταν;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί, γυμνάσιο ακόμα, απέβαλλαν μαθητή του σχολείου μου επειδή είχε Ριζοσπάστη μέσα στην τσάντα. Κι εγώ δεν ήμουν καν στο ΚΚΕ. Κι είπα, ναι, να κάνουμε κατάληψη! Η χούντα είχε φύγει, μάλλον. 1979 θα ήταν;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί δεν θυμάμαι χρονιά να είχα όλους τους δασκάλους, όλους τους καθηγητές και όλα τα βιβλία από την πρώτη μέρα να με περιμένουν στο σχολείο. Κι αναρωτιόμουν… Αφού η χούντα έφυγε γιατί όλα είναι ίδια;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί πέρασα μέσα σε 12 χρόνια έξι διαφορετικά συστήματα εισαγωγικών εξετάσεων.
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί 12 έτη συναπτά είδα ανθρώπους κουρασμένους, αποκαμωμένους με τη ματιά θλιμμένη να προσπαθούν να με διδάξουν και να μην έχουν ρούχο για αλλαξιά κι έλεγα αυτή θα είναι η στολή του δασκάλου.
Τις υποκίνησα γιατί κουράστηκα. Γιατί με έστειλες σε σχολές που δεν ήθελα, να πάρω γνώσεις που δεν ήθελα, να γίνω όργανο πειθήνιο, εξαρτώμενο από σένα. Από τον κάθε υπουργό, τον κάθε πρωθυπουργό, τον κάθε φίλο σου που με περίμενε σαν ανταλλακτικό στην επιχείρησή του.
Τις υποκίνησα γιατί σ’ εκείνα τα ένδοξα χρόνια των αρχών του ’90 που εσύ ανερχόσουν βρέθηκα πάλι ενήλικος να κάνω περιφρούρηση σε σχολείο για να γλιτώσω τα παιδιά από τους άθλιους Καλαμπόκες με τους οποίους τώρα συγκυβερνάς.
Τις υποκίνησα γιατί θυμόμουν έφηβος να κρύβομαι σε υπόγεια πολυκατοικιών για να γλιτώσω απ’ τους δολοφόνους του Κουμή και της Κανελλοπούλου. Και υποχρεωνόμουν να πω ψέματα στο σπίτι για να κατέβω 17 Νοέμβρη να φωνάξω.
Και τις υποκινώ και σήμερα. Κουσούρι, βλέπεις…
Τις υποκινώ γιατί άθελά μου, χωρίς σχέδιο, έμαθα το παιδί μου να αγαπάει τη γνώση, να αγαπάει τον άνθρωπο, να αγαπάει το δίκιο, να σέβεται τον εαυτό του και τον άλλο κι όπου τα βρει όλα αυτά μαζί να νιώσει ότι βρήκε τον τόπο του.
Τις υποκινώ γιατί του απαντάω σε κάθε του ερώτημα.
Τις υποκινώ ηθελημένα γιατί του λέω μην κοιτάς το περιτύλιγμα μονάχα, σκίσε το χαρτί να δεις τι έχει μέσα.
Τις υποκινώ γιατί μαζί του ακούω αυτά που άκουγα μικρός. Pink Floyd, Alice Cooper, Clash, Sex Pistols, Μίκη, Μάνο Χατζιδάκι, Μάνο Λοϊζο… Μέχρι και Τζαβέλα του έβαλα, ομολογώ. Και για κάθε ένα έχω και μια ιστορία να του πω. Μια ιστορία αμφισβήτησης, μια ιστορία αδικίας, μια ιστορία διεκδίκησης.
Τις υποκινώ γιατί του έμαθα τον Τσε, τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Αρη, το ΕΑΜ. Γιατί του έμαθα πως είχαμε και εμφύλιο και γιατί. Γιατί του διάβασα ιστορίες για επαναστάτες, αμφισβητίες και θρασίμια. Ιστορίες για αλλόκοτους ανθρώπους…
Τις υποκινώ γιατί κάθε παιδί αναρωτιέται πώς κάθε πέρυσι είναι και καλύτερα κι εγώ ζητάω συγγνώμη και ντρέπομαι και σκύβω το κεφάλι και του ζητώ βοήθεια. Να κάνει το σήμερα καλύτερο απ’ το χθες. Κι όχι το σήμερα σαν χθες. Γιατί, τους λέω, και το δικό μου χθες καλύτερο δεν ήταν.
Τις υποκινώ γιατί τ’ αφήνω να διεκδικήσουν το δικό τους αύριο.
Μα εσύ είσαι το χθες πού να τα καταλάβεις τώρα αυτά;
Τις υποκινώ γιατί εξήγησα στο παιδί μου ότι είσαι ένας φασίστας όταν έβγαλες τις φωτογραφίες κυνηγημένων από εσένα γυναικών για να τρομάξεις όποιον αντιστέκεται κι όποιον ονειρεύεται.
Ασε που του ομολόγησα ότι αυτό το κτίριο που κατέλαβαν είχαν κάθε δικαίωμα να το καταλάβουν γιατί είναι δικό τους και όχι δικό σου.
Τις υποκινώ για όλα αυτά, υπουργέ μου, και πολλά ακόμα που ο χώρος δεν με φτάνει ούτε κι ο χρόνος και ίσως σε κουράσω. Αλλωστε, όσα κι αν σου πω εσύ δεν θα με βρεις και δεν θα με πιστέψεις και θα αναζητήσεις έναν πιο βολικό ένοχο. Ετσι δεν είναι;
Ασε που του ομολόγησα ότι αυτό το κτίριο που κατέλαβαν είχαν κάθε δικαίωμα να το καταλάβουν γιατί είναι δικό τους και όχι δικό σου.
Τις υποκινώ για όλα αυτά, υπουργέ μου, και πολλά ακόμα που ο χώρος δεν με φτάνει ούτε κι ο χρόνος και ίσως σε κουράσω. Αλλωστε, όσα κι αν σου πω εσύ δεν θα με βρεις και δεν θα με πιστέψεις και θα αναζητήσεις έναν πιο βολικό ένοχο. Ετσι δεν είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου