κυβέρνησης κ. Θεόδωρος Φορτσάκης ομιλεί ως συνταγματάρχης, φέρνοντας στη μυαλό μας παλιές εποχές ΕΚΟΦ, ενώ ο Ανδρέας Λοβέρδος, ήδη από το πρώτο εξάμηνο της θητείας του στη θέση του υπουργού Παιδείας, απειλεί με εισαγγελείς και ρίχνει ιστοσελίδες μαθητών για να σταματήσει όποια κινητοποίηση πάει να γεννηθεί εναντίον της τερατώδους μεταρρύθμισης που υλοποιείται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Σήμερα, λοιπόν, που η κουβέντα για τις συμμαχίες έχει πάρει αρκετή έκταση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγω να συνεισφέρω κι εγώ με ένα σχόλιο αναφορικά με τις συμμαχίες που πρέπει να οικοδομήσουμε για να είναι επιτυχής όχι μόνο η εκλογική αναμέτρηση αλλά και η μετέπειτα πορεία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
Τα «θρασίμια» των Πανεπιστημίων, κατά την άποψη του Σαμαρά, οι ακαταπόνητες καθαρίστριες, οι μαθητές κι οι μαθήτριες που αρνούνται να γίνουν πειραματόζωα του κάθε μαθητευομένου μάγου που υποδύεται τον Υπουργό Παιδείας, οι απολυμένοι και απολυμένες του ιδιωτικού τομέα, οι άνεργοι κι οι άνεργες που δεν έχουν εξαπατηθεί από το success story, ούτε από την προπαγάνδα της «επιτυχίας» των μνημονίων και της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης: Όλος αυτός ο κόσμος έπεσε στο καναβάτσο και σιγά σιγά σηκώνεται και βγάζει γλώσσα στην εξουσία.
Η συμμαχία των κυριαρχούμενων πρέπει να έχει βαθύτερα αίτια, κι αυτά δε μπορεί παρά να είναι μεροληπτικά προς τα συμφέροντα της δικιάς τους τάξης. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, που η κρίση από έκτακτο γεγονός έχει μετατραπεί σε μόνιμο καθεστώς, αυτό που επιτυγχάνεται με μοναδική επιτυχία ως τώρα είναι η αύξηση των κερδών του κεφαλαίου και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων -υπέρ των δεύτερων, πάντα.
Βαδίζοντας προς μια βέβαιη πολιτική ανατροπή, ορατή πια ακόμα και στους πολιτικούς μας αντίπαλους, αυτό που επείγει να πάρει σάρκα και οστά ως πολιτικός σχεδιασμός είναι η εκπροσώπηση συμφερόντων των από κάτω, η στήριξη αγώνων κοινωνικών ομάδων που είναι στο δρόμο τώρα, και όχι η πολιτική επιβίωση, είτε παλαιών συμμάχων της κυβέρνησης, είτε δεξιών προσωπικοτήτων που με το ένδυμα του αντιμνημονιακού είδαν φως και θέλουν μπουν.
Για να το πω όσο πιο απλά γίνεται: οι ανατροπές δε πραγματοποιούνται δια πολιτικών εκπροσώπων, αλλά με τη μαζική συλλογική δράση αυτών που βιώνουν τις οδυνηρές υλικές συνέπειες από την εφαρμογή αντικοινωνικών πολιτικών. Η κοινωνική αδιαφορία δεν μετατρέπεται σε κοινωνικό αναβρασμό με την ανακήρυξη της ένταξης κάποιου μεμονωμένου προσώπου στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με την παρουσία μας και την στήριξη μας στις μάχες που δίνουν και θα δώσουν όλα τα κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας.
Είμαστε λοιπόν με τα «θρασίμια» των πανεπιστήμιων που διεκδικούν η πανεπιστημιακή κοινότητα να είναι όντως κοινότητα και όχι σουπερ μάρκετ γνώσης. Είμαστε με τους μαθητές και τις μαθήτριες που επιλέγουν να φωνάξουν, να τραγουδήσουν, να αμφισβητήσουν τους πάντες και τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου