Το Central Falls High School θα έκανε μια εντελώς καινούργια εκκίνηση διαγράφοντας το παρελθόν του και αναγεννώμενο εκ του μηδενός. Όπως τόνισε ο πρόεδρος, «εάν ένα σχολείο αποτυγχάνει ξανά και ξανά, είναι ανάγκη να υποχρεώνεται σε λογοδοσία…». Αυτό που δεν είπε ο πρόεδρος είναι πως το συγκεκριμένο δευτεροβάθμιο σχολείο είναι το μοναδικό της φτωχότερης συνοικίας στο Ροντ Άιλαντ και, ως τέτοιο, διαρκώς και βαρύτατα υποχρηματοδοτούμενο. Και αυτό που δεν… τόνισε είναι πως οι μόνοι που υποχρεώθηκαν σε «λογοδοσία» ήταν οι καθηγητές που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στα στερημένα παιδιά του Σέντραλ Φολς.
Σκηνές από το δικό μας μέλλον; Δεν μπορώ να το ισχυριστώ με βεβαιότητα, μια και η έκβαση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αστάθμητη και εξαρτάται κυρίως από αυτό που οι αριστεροί ονομάζουμε, πολύ σωστά, ταξική πάλη. Το αν θα ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις κι εδώ είναι και στο χέρι μας, άρα δεν είναι με κανέναν τρόπο προκαθορισμένο.
Οι προθέσεις, ωστόσο, των κρατούντων είναι περισσότερο από προφανείς και δείχνουν τον ίδιο, με τον… Αμερικανό φίλο, προσανατολισμό. Όλα αυτά τα περί μετρησιμότητας, αξιολόγησης, αναζήτησης πρόσθετων πόρων από τις σχολικές επιτροπές κ.λπ. φανερώνουν, σαφώς και ευκρινώς, πως η στόχευσή τους είναι η μεγαλύτερη δυνατή υποβάθμιση της εκπαίδευσης ως δημόσιου αγαθού. Προσέξτε τι λέω! Η υποβάθμιση δεν θα έλθει ως παράπλευρη απώλεια: η ίδια ανήκει στους κύριους στόχους της πολιτικής τους. Γι΄ αυτό, άλλωστε, και όλη αυτή η προπαγανδιστική πρεμούρα για την περίφημη «αριστεία». Σταματώ, όμως, εδώ τη γνωστή σε όλους μας ανάλυση γιατί άλλο θέλω να πω με αυτό το σημείωμα.
Συμπάσχοντας με τους απολυμένους Αμερικανούς συναδέλφους μου θέλω να θυμίσω πως τέτοιους εκπαιδευτικούς, που από επιλογή βρέθηκαν σε «υποβαθμισμένα» σχολεία, έχουμε κι εδώ πολλούς. Όπως, επίσης, έχουμε πολλούς και πολλές που επέλεξαν συνειδητά τις χαμηλές βαθμίδες της εκπαίδευσης, ενώ είχαν σοβαρές δυνατότητες για άλλη «καριέρα», οικονομικά ή ακαδημαϊκά, επειδή αυτό ταίριαζε πολύ στη αριστερή τους αντίληψη για την κοινωνική προσφορά. Όσοι είναι στα ελληνικά σχολεία ξέρουν πως χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα λειτουργούσε τίποτε.
Σήμερα, λοιπόν, επιχειρείται, ανάμεσα στα άλλα, να δεχτούν ένα πολύ ισχυρό χτύπημα αυτοί οι εκπαιδευτικοί. Θα συγκρίνονται και θα κρίνονται, λέει, τα σχολεία με βάση τις επιδόσεις τους και θα αξιολογείται και έτσι το προσωπικό τους. Τι σήμα δίνει αυτό; Φύγετε όλοι από τα «κακά σχολεία» γιατί τη βάψατε. Όσοι παραμείνετε, για να προσφέρετε σε εκείνα τα παιδιά που έχουν περισσότερο από όλα την ανάγκη σας, θα τιμωρηθείτε, όπως αξίζει σε ανόητους και μη ανταγωνιστικούς.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το ζήτημα της εισοδηματικής μας υποβάθμισης που μας κινητοποιεί. Πριν από όλα είναι ένα ζήτημα υπαρξιακής αξιοπρέπειας. Δεν δεχόμαστε επ’ ουδενί την απαγόρευση -τόσο σύστοιχη με τον καθαρό καπιταλισμό της εποχής Παπανδρέου – Διαμαντοπούλου- να προσφέρουμε κοινωνικά, δεν δεχόμαστε τον ακρωτηριασμό του Δημοσίου με το κόψιμο αυτού που ιστορικά, μέσα από αμέτρητους αγώνες και συγκρούσεις τον τελευταίο αιώνα, υπήρξε το «αριστερό χέρι» του κράτους.
Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας. Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα…
ΥΓ.: Θέλω να σημειώσω, ωστόσο, και κάτι που κατά τη γνώμη μου αποτελεί πραγματικό προπατορικό αμάρτημα της αριστεράς. Ο τρόπος με τον οποίο αναφερόμαστε συχνά σε μια σειρά από ζητήματα δεν διευκρινίζει επαρκώς την πραγματική μας τοποθέτηση. Εξηγούμαι: Διαβάζοντας κάποιος ανυποψίαστος την αριστερή αρθρογραφία σχετικά με το «Νέο Λύκειο» μένει πολλές φορές με την εντύπωση πως το υπάρχον είναι υπερασπίσιμο. Και αυτό είναι πολύ κακό πράγμα.
Έχοντας δουλέψει στο λύκειο της… μεταρρύθμισης Αρσένη -από το 1998 που ιδρύθηκε- ξέρω και εμπειρικά πως είναι το χειρότερο είδος σχολείου που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. Έχει σημασία, νομίζω, να ξεκινάμε πάντοτε από την κριτική του υπάρχοντος γιατί εμείς –κι όχι αυτοί- είμαστε οι πρώτοι που θέλουμε να το ανατρέψουμε. Θα επανέλθω…
Πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου