«Το σύστημα που εγκαθιδρύθηκε, ύστερα από την 24η Ιουλίου 1974, είναι ένα καθεστώς κρατικού πατερναλισμού, με κατοχυρωμένες τις νομικές δυνατότητες αυταρχικής του εξέλιξης, που ενισχύονται ακόμα περισσότερο, με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας». Δεν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ή κάποιος στέλεχος του ΚΚΕ που ασκούσαν δριμύτατη κριτική στον άνθρωπο που ίδρυσε πριν από σαράντα χρόνια το Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν ο Παύλος Μπακογιάννης. «Ο Κων. Καραμανλής» συνέχιζε ο ίδιος «απλά “πειθάρχησε” στις ένοπλες δυνάμεις […] ενώ ο τρόπος που έγινε η μεταβίβαση της εξουσίας εμπεριείχε το στοιχείο του συμβιβασμού», γεγονός που «επηρέασε αποφασιστικά τις εξελίξεις που ακολούθησαν».
Κανένα από τα στελέχη της ΝΔ βέβαια δεν θέλουν να ακούνε τέτοιες κουβέντες στα πολυτελή γκαλά που διοργανώνει το κόμμα για τα σαράντα χρόνια από την ίδρυσή του. Ποιος θυμάται τώρα ότι ο Αβέρωφ υπήρξε κατά το δεύτερο μέρος της δικτατορίας πρωτεργάτης στην λεγόμενη «πολιτική της γέφυρας», δηλαδή τη συνδιαλλαγή με το στρατιωτικό κατεστημένο της χούντας. Ποιος θέλει να σκαλίζει το παρελθόν των τραμπούκικων επιθέσεων του Έβερτ ή τις ομάδες κρούσης του κόμματος (τους Κένταυρους και τους Rangers) που κατέβαζαν βιτρίνες και κεφάλια υπό τις εντολές των μετέπειτα πρωτοκλασάτων στελεχών Μεϊμαράκη, Βουλγαράκη, Σαμαρά κ.ά
Η Νέα Δημοκρατία υπήρξε στα σαράντα χρόνια της ιστορίας της ένα ακραία αντιδραστικό, βίαιο και συχνά απόλυτα αντιδημοκρατικό κόμμα. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού αποτέλεσε το ιδεολογικό τέκνο ενός «εθνάρχη», που ήρθε στην πολιτική σκηνή με τις ευλογίες του Βασιλιά Παύλου και της αμερικανικής πρεσβείας και παρέμεινε σε αυτή με τη δημιουργία του παρακράτους και εκλογές βίας και νοθείας
Κι όμως ακόμη και αυτό το μόρφωμα της Νέας Δημοκρατίας που βγήκε, όπως αναγνώριζε και Π.Μπακογιάννης, με «συμβιβασμό» από το καθεστώς της επταετίας και έφερε ζωντανά μέσα του τα στοιχεία των δωσίλογων της κατοχής (όπως άλλωστε συνέβαινε και με το σύνολο των μεταπολεμικών δομών εξουσίας) φαντάζει σε ορισμένες περιπτώσεις σαν μια όαση δημοκρατίας μπροστά στην πολιτική του Αντώνη Σαμαρά. Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι σαράντα χρόνια μετά την ανάγνωση της ιδρυτικής διακήρυξης από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα έδινε εντολές στα μέλη μιας ναζιστικής συμμορίας για το τι και πως να ψηφίζουν μέσα στη βουλή; Πόσο οργιώδη φαντασία θα χρειαζόταν κάποιος για να πιστέψει ότι στο εσωτερικό του κόμματος θα βρισκόταν ο Μάκης Βορίδης, ο επικεφαλής της πολιτικής νεολαίας που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος;
Ακόμη και σε οικονομικό επίπεδο, όμως, πόσο απέχει η σημερινή μαζική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας από τους ιδρυτικούς στόχους του κόμματος: «Η ελεύθερη οικονομία στην οποία πιστεύει η ΝΔ» αναφερόταν στους στόχους της ΝΔ το 1974 «δεν ημπορεί να αποκλείσει την διεύρυνση του οικονομικού τομέως τον οποίο ελέγχει το κράτος. Η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν είναι δυνατόν να βρει τη δικαίωσή της χωρίς παράλληλη συμμετοχή των ευρύτερων λαϊκών τάξεων στην κατανομή του εθνικού προϊόντος».
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απέδειξε στο πέρασμα της ζωής του ότι μπορεί να αποτελέσει έναν πραγματικό εχθρό της δημοκρατίας και μεταλαμπάδευσε τις ιδέες του και στο κόμμα που ίδρυσε το 1974. Το γεγονός ότι ακόμη και ορισμένα τμήματα της Αριστεράς, αναπολούν τις ημέρες του απέναντι στην ακροδεξιά κυβέρνηση του Α.Σαμαρά είναι ίσως ο σημαντικότερος δείκτης στην πορεία εκφασισμού ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
UNFOLLOW Οκτώβριος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου