«Είμαι ο Ζαφάρ, 16 ετών» (και είμαι φυλακισμένος σε ελληνικό στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών)

Με αφορμή την κατάπτυστη και παράνομη γνωμοδότηση 44/2914 του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, με την οποία μπορεί να παραταθεί η κράτηση των μεταναστών χωρίς χαρτιά και πέραν του 18μηνου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η Ματίνα Κατσιβέλη – Δανιήλ μας έστειλε ένα κείμενο που είχε γράψει τον Αύγουστο του 2013, με αφορμή την εξέγερση στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας.
 Είμαι ο Ζαφάρ, 16 χρονών. Είμαι από το Αφγανιστάν. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε και εγώ δεν ήθελα να πολεμήσω άλλους Αφγανούς. Στο χωριό μου κάθε μέρα κάποιος σκοτωνότανε. Το σχολείο μου βομβαρδίστηκε, όταν ήμουν μικρός, και μετά δεν ξανάγινε. Εγώ ήθελα να πάω σχολείο και όχι να σκοτώσω ή να σκοτωθώ. Η μάνα μου για να με γλυτώσει πούλησε όλα μας τα ζώα και μου είπε να φύγω, να φθάσω στην Ευρώπη και ότι εκεί θα με προστατεύσουν. Περπάτησα πάρα πολύ, με κρύψανε σε φορτηγά, μπήκα σε βάρκα και έφθασα κάποτε σ΄ αυτή τη χώρα. Δεν ξέρω αν είναι η Ευρώπη εδώ, αλλά κουράστηκα πολύ για να φθάσω. Με συλλάβανε και έμεινα μαζί με άλλους 20 σ΄ ένα μικρό βρώμικο κελί για πολλές μέρες. Μετά μου δώσανε ένα χαρτί που έλεγε μέσα σε 30 μέρες πρέπει να φύγω. Πώς να φύγω, αφού δεν έχω χαρτιά; Προσπάθησα μαζί με κάτι μεγαλύτερους συμπατριώτες μου να μπω σ΄ ένα πλοίο αλλά με πιάσανε, με χτυπήσανε και με φέρανε μαζί με πολλούς άλλους εδώ στο στρατόπεδο.
Είμαι πολύ καιρό εδώ, δεν ξέρω πόσο, μαζί με πολλούς ανθρώπους από διάφορες χώρες. Δεν ξέρω κανένα και φοβάμαι πολύ. Δεν ξέρω γιατί είμαι φυλακισμένος, αφού δεν πείραξα ποτέ κανένα. Εγώ απλά ήθελα να μην πολεμήσω και να πάω σχολείο. Κάθε μέρα κλαίω. Εδώ και 3 μέρες μας έχουν κλειδωμένους μέσα στο κοντέϊνερ που μένουμε και κάνει πάρα πολύ ζέστη. Κάτι έγινε στο στρατόπεδο, αλλά ήμουν άρρωστος και δεν πολυκατάλαβα. Δεν μπορώ να ανασάνω και είμαι συνέχεια άρρωστος. Έχω γεμίσει και σπυριά. Νοιώθω τόσο κουρασμένος. Θέλω να ανασάνω και δεν υπάρχει αέρας. Διψάω και δεν υπάρχει νερό. Τα ρούχα μου είναι βρώμικα και τρύπια και είμαι ξυπόλυτος. Φοβάμαι πως θα πεθάνω. …..Μάνα μου, που είσαι;…. Σβήνω, μάνα μου, σώσε με. Δεν θέλω να πεθάνω.
Πριν από μέρες άκουσα πως δύο αστυνομικοί έσωσαν δύο σκυλάκια που ήταν κλεισμένα μέσα σ΄ ένα αυτοκίνητο και έκανε πολύ ζέστη. Ένας καλός δικαστής δίκασε αμέσως για βασανισμό τα αφεντικά τους, που ξέχασαν τα σκυλάκια με τόση ζέστη μέσα στο αυτοκίνητο και κινδύνεψαν να πεθάνουν. Χάρηκα για τα σκυλάκια γιατί και εγώ τ΄ αγαπώ πολύ. Μέσα σ΄ αυτό το κοντέϊνερ που είμαι, όμως, κάνει την ίδια ζέστη και νομίζω πως με έχουν ξεχάσει. Σας παρακαλώ, πείτε με και μένα σκύλο. Μπορεί να έλθουν αυτοί οι καλοί αστυνομικοί για να με σώσουν και να με πάνε σε γιατρό.
Σας παρακαλώ, αφού δεν με θεωρήσατε ποτέ άνθρωπο, θεωρείστε με σκύλο.
Κύριε δικαστή είμαι ένα βασανισμένο σκυλί.

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ

http://left.gr